hoe voer je een gesprek?

Dat vergt voornamelijk oefening en ervaring. Ga gewoon dapper door met proberen gesprekken te voeren.

Vooral gesprekken over een gezamenlijke interesse zijn vaak leuk. Hou je van schaken? Vraag iemand dan eens of ze wel eens geschaakt hebben?
(begin je lekker zelf met het interview... eigenlijk is een gesprek niet zoveel anders dan een heen en weer interview!)

Zo niet, dan zeg je: Oh, dat is jammer! Speel je wel eens iets anders?....

Verder, je zou voor jezelf wat vragen kunnen verzamelen over dingen die jij graag zou weten van een ander.

Een gesprek begint, en zet voort door middel van interesse. Als jij geinteresseerd bent in iemand, wil je algauw meer weten van diegene, en dan is vragen toch de beste manier!
Verder zou je zelf een ervaring kunnen vertellen, van iets wat gelijkaardig is aan wat iemand jou zojuist vertelde in een gesprek.

Ook, gesprekken hoeven niet altijd lang te zijn. Begin gewoon kort en simpel met de baliemedewerker van de bibliotheek of supermarkt.
Als je je dan ongemakkelijk voelt, ben je zo klaar en kun je weg. Maar je zal zien, met een beetje oefenen, heb jet "het praatje" zo onder de knie!

Meestal begin je met: hey, hallo! Hoe istie?
Of, Hoi! hoe gaat het vandaag met jou?
Of, hey, wat een plensweer zeg! Goed voor de tuinen!! en dan geen gesprek verwachten, maar kijken OF mensen er op in gaan.

Op die manier krijg je steeds meer ervaring in praten en luisteren. Allebei onderdelen van een gesprek!
Verder kan je nog een boekje uit de bieb halen over gesprekstechnieken als je dat zou willen. Daar staan ook vaak hele nuttige tips in, en meer dan één, zodat je iets kan vinden waar JIJ iets mee kunt!


Ik weet hoe moeilijk het is.. ik begon op mijn 32e pas met praten eigenlijk... ik was altijd bang...tot ik dapper genoeg werd, en ik eindelijk ontdekte dat ik praten met mensen LEUK vond!

Heel veel succes met babbelen met mensen! :-)

Ter aanvulling op het uitstekende antwoord van Siska, hierboven: stel in een gesprek met mensen zoveel mogelijk open vragen. Dus vragen waarin niet al bij voorbaat een door jouw bedacht antwoord besloten ligt, maar vragen waar de gesprekspartner zelf zijn/haar invulling aan kan geven.

Dus niet (voorbeeld): toen voelde je je zeker wel erg rot? Maar: hoe voelde je je toen? Of: wat ging er toen door je heen?

Dit geeft ruimte aan een gesprek en zorgt ervoor dat er steeds weer openingen ontstaan waarmee je het gesprek kunt voortzetten.

Er staan al geweldige antwoorden hier, ik kan nauwelijks nog wat toevoegen.

Misschien 1 klein ding: in een informeel gesprek zou je eventueel kunnen zeggen dat je je soms wat onhandig voelt in zulke situaties.
Veel mensen zullen altijd alle moeite doen hun onvolkomenheden te verbergen, terwijl... als je ze weet en er eerlijk voor uit komt, kan je ook veel sympathie en begrip winnen.

Mocht je twijfelen of het gesprek goed gaat, zou je kunnen uitleggen dat het voor jou niet zo makkelijk is.
Je zou daar van te voren over kunnen na denken hoe je dat zegt, dat je dat achter de hand hebt, mocht je onzeker worden.
Niet te omslachtig, in 1 zin, en dan vervolgens zeg je iets als: maar hoe is het met jou? (mocht het geval zijn dat je je teveel laat interviewen).

Hiermee kan je eventueel dingen corrigeren, mocht je bang zijn dat je weer in je oude gewoontes vervalt.

Succes!

je voert het best een gesprek wanneer je op gelijkwaardig niveau bent, als je dus niet steeds met kritiek of belerend overkomt. je moet dus de ander niet steeds iets duidelijk willen maken, maar je moet je open opstellen.
Wees dus open in je vragen, geen opgeheven vingertje maar een luisterend oor met echte interesse in de ander.
Probeer je in te leven in de gedachtengang van je gesprekspartner en respecteer zijn/haar reacties in het antwoord. Vaak kan je zelf beter niet teveel zeggen, want het feit is daar dat veel mensen blij zijn dat er eens iemand is die zich echt voor hen openstelt. Ze kunnen dan eindelijk hun hart eens luchten.
Ik vind mensen heel interessant en voer veel gesprekken. Al ken ik iemand niet, ik schijn iets uit te stralen waardoor ze binnen enkele minuten soms hun complete levensverhaal bij me neerleggen. Hun diepste verdriet en zorgen te horen krijg. Aansluitend hoor ik vaak; "Jeetje, wat zal je wel niet denken? Dit heb ik nog nooit met iemand besproken, sorry hoor, dat ik je daarmee lastig val".
Het mooiste is dan eigenlijk dat ze zeggen, dat ze in lange tijden niet zo goed met iemand hebben kunnen praten!
Dit terwijl ik eigenlijk niets gezegd heb, maar alleen geluisterd heb en af en toe mijn meegevoel heb laten horen en vaak tussendoor vroeg naar het gevoel dat diegene toen had of iets in die geest. Vaak kwam dan een vraag hoe ik zou hebben gereageert of hoe ik dat zou hebben gevoeld en daar gaf ik dan een eerlijk behoedzaam antwoord op, dat soms niet het antwoord was dat diegene wilde horen en soms wel. Gek genoeg
wordt een eerlijk antwoord gewaardeerd, ook al is het voor de ander negatief. je behoud dan wel je eigenwaarde en dit wordt door de ander toch meegenomen als zijnde een waardevolle tip en een evtl. oplossing voor hun dilemma. Ik persoonlijk laat dus liever praten en ik laat mezelf niet uithoren over diepste gevoelens.
Ik vind dat die niemand iets aangaan en heb maar enkele mensen waar ik die aan kwijt wil. Die mensen heb ik lief, die vertrouw ik en alleen die kennen mij goed genoeg om ze naar waarde te schatten.
Echt, het is in een gesprek niet nodig veel aan het woord te zijn om toch een goed gesprek te hebben!

Een gesprek is spreken en luisteren. Als een interactie.
Een goed gesprek heeft balans tussen spreken en luisteren.

Dus zeg (spreek) wat je wilt zeggen. Laat deze informatie ook 'zakken' bij de ander en geef de ander de gelegenheid om ook te spreken. Dus ratel niet aan 1 stuk door, want dan neem jij alle aandacht.

Lees het boek over geweldloze communicatie (Marshall Rosenberg), lees over het principe van de "Talking stick" dan heb je een goed begin gemaakt. Succes,