Hoe kun je vrede hebben met euthanasie van je vader?

Misschien door je te proberen zijn pijn en lijden voor te stellen, of daar vooral heel erg goed met hem over te praten, zodat je kunt proberen te begrijpen wat het voor hem betekent. Pas als je pijn hebt, of -ook een reden voor euthanasie - geen enkele controle meer over je lichaam en je leven en geen enkel uitzicht op verbetering, kun je je voorstellen hoe vreselijk dat is, en dat het leven dan eigenlijk niet meer hoeft, vooral niet als je vindt dat je best een afgerond leven hebt.

In situaties waarin je er geen twee keer over nadenken een ernstig en uitzichtloos ziek dier uit zijn lijden te verlossen, laten we mensen met een gerust geweten nog maanden, soms zelfs jarenlang lijden, zonder dat ze hier zelf (nog) iets over te zeggen hebben. Je moet het maar kunnen......

door men zich te verplaatsen in zijn situatie en zelfs dan kan je het nog moeilijk vinden.
Maar eigenlijk is het puur egoisme ( niet verkeerd opvatten hoor) dat jij hem bij je wil houden,ondanks zijn leed.

Het is net als met zelfmoord dat er mensen zijn die het niet willen/kunnen begrijpen.
Maar oordeel nooit over zoiets als je zelf niet 300 kilometer in zijn/haar schoenen hebt gelopen.

Sterkte

Bedenk dat je vader een hele moeilijke keuze heeft gemaakt. De allermoeilijkste keuze die een mens kan maken en dat is bijzonder dapper.

Ondanks pijn en lijden wil een mens toch leven en overleven. Alleen iemand die echt geleefd heeft, ziet ook dat lijden niet nodig is. Zo'n persoon kan relativeren en kiezen voor een waardige dood dan een lijdensweg. Een lijdensweg niet alleen voor hemzelf, maar ook voor zijn naasten worden bespaard.

Probeer je in je vader te verplaatsen, zou jij jezelf en je geliefden een lijdensweg toewensen? Of zou je op een menswaardige manier willen sterven? Heb respect voor zijn keuze. Dit is zijn manier en voor hem de beste manier.

Begrip, respect, acceptatie en aanvaarding.
Het zijn maar 4 simpele woorden die ik schrijf..... die niet simpel te doen zijn.
Ik ben ook daar geweest waar jij nu bent en die 4 woorden hebben me geholpen.
Heel veel sterkte.

door je in je vader te verplaatsen en zijn wens te respecteren. door te realiseren wat hij zichzelf en anderen wil besparen met dit besluit waardoor het makkelijker te accepteren kan zijn, wat je rust kan geven omdat dit de manier is waarop hij het wil.

het allermoeilijkste is het echt los laten of de gedachte om iemand los te moeten laten.
bij het overlijden van mij pa had ik ook verdriet, maar bedacht me dat het alleen ging omdat IK hem miste, en niet omdat hij nu rust heeft gevonden waar hij zoveel recht op had. de manier waarop dat is gebeurd op een zo waardig mogelijke manier is gebeurd. hier focus ik me dus ook op en kan uit de grond van mijn hart zeggen dat ik er vrede mee heb, al blijft het moeilijk.

het verdriet is voor de mensen die achterblijven, het invullen van het afscheid is voor de mensen die ons gaan verlaten en ze de mogelijkheid te bieden hiertoe. het is het laatste wat je voor iemand kan betekenen.

om die laatste wens mogelijk te maken en deze te accepteren kan je zelf mogelijk ook meer rust vinden, je hebt gedaan wat er in je macht lag los gezien van je eigen angst

heel veel sterkte

Door je te realiseren welk leed hem precies bespaard is gebleven en de waarde ervan inzien dat hij op zijn eigen voorwaarden afscheid heeft kunnen nemen.

Dit zijn de redenen dat wij er vrede mee hebben dat de vader van mijn man heeft gekozen voor euthanasie.

Toegevoegd na 1 minuut:
Ik begrijp nu dat het een beslissing is die wel genomen is, maar nog niet uitgevoerd? Práát dan met je vader, ook over dit moeilijke onderwerp. Dit is gemakkelijker te accepteren als je werkelijk weet waarom hij dit besluit.

Realiseer je, dat het ZIJN leven is.

Iedereen kan zich wel voorstellen dat leven met Parkinson of iets dergelijks geen fijn uitzicht is, je kan niet meer beter worden, alleen maar achteruit gaan. En ik spreek namens mezelf maar ga ervan uit dat meer mensen het met me eens zullen zijn als ik zeg dat ik blij ben dat ik dit niet heb. Ik kan me dus voorstellen dat je vader dit ook helemaal niet fijn vind en zeker niet als je beseft dat je alleen maar slechter gaat functioneren en eigenlijk dit je laatste levensfase is. Het idee alleen al dat mensen van je gewend zijn dat je zo pienter was of gezellig of een goede prater en altijd vrolijk en dat mensen je over een x aantal jaar moeten herinneren dat je slechts nog functioneerde als robot of kasplantje. Het is de trots van je vader dat hij alleen nog herinnert wil worden zoals hij was en daar zouden we eigenlijk alleen maar respect voor moeten hebben. Dit heeft niets met egoïsme te maken, tuurlijk vindt zo iemand het rot voor de omgeving om ze achter te laten maar vroeg of laat gaan we allemaal en we willen natuurlijk allemaal een goed uiteinde zal ik maar zeggen. In feite met dit soort ziektes ga je alleen langzamer en pijnlijker sterven maar we willen het liefst allemaal een zo kort en pijnloze dood hebben alleen niet iedereen krijgt die kans. Als zich er dus een kans voordoet de lijdensweg voor een groot gedeelte via Euthanasie in te korten zullen we die kans toch allemaal grijpen. Bedenk gewoon dat je vader de persoon is die deze lijdensweg ondergaat en op deze manier een nog langere lijdensweg bespaart blijft. Het zou voor hem fijn zijn als jij laat blijken ook blij voor hem te zijn als hij zo snel mogelijk uit zijn lijden verlost is. Helaas is met deze ziektes Euthanasie de enige weg om hieruit te ontsnappen. Heel veel sterkte ermee.

Iedereen hecht aan het leven. Als je in staat bent om er voor te kiezen dat je er mee wilt stoppen, geeft aan dat je behoorlijk veel moeite hebt met het leven zoals het nog is. Als er een ziekte is waar geen kans op meer op genezing is, maar waarvan je wel weet dat het leven nog ondraaglijker of pijnlijker wordt dan het nu al is, dan kun je er voor kiezen om het niet meer te rekken en er uit te stappen voor het nog ondraaglijker wordt. Als je dat zou tegenhouden dan ben je bezig met eigen belang en vergeet je het lijden van je vader. Zou je willen dat hij nog een paar jaar moet lijden zodat jij je beter voelt? Denk je dat je je dan ook echt beter voelt? Uiteindelijk blijf je achteraf zitten met een groot schuld gevoel, omdat hij dan voor jou al die pijn extra moest doorstaan , terwijl het voor hem totaal geen meerwaarde had en jij dan de enige bent die er baat bij zou hebben.
Begrijp me niet verkeerd, ik veroordeel je niet hoor. Ik begrijp je gevoel heel goed omdat ik in een zelfde situatie heb gezeten met mijn moeder. Ik wilde een aantal kanten belichten waardoor je misschien met een nu volledige denkwijze, zijn keus beter zou kunnen accepteren of misschien wel dat je nu zeker weet dat je het niet kan accepteren.
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met deze moeilijke periode!

Het is moeilijk om een navelstreng te moeten doorknippen en iemand los te laten die altijd als bloedverwant zo dichtbij is. De vrede is het afwegen van het eigen lijden ten opzicht van het lijden van jouw vader. De rouwverwerking start al voordat jouw vader afscheid neemt van het leven. Geef jezelf de ruimte om dit proces te doorlopem met alle verwarring en emotie. Die vrede is door niemand te beantwoorden voor jou. Uiteindelijk ben jezelf degene die de omstandigheden maakt om vrede te heben. Deel jouw gedachten met anderen en verwacht geen oplossingen maar een luisterend oor en een schouder om jouw hoofd op te leggen.

Mijn vader had ook al een wilsbeschikking en een verzoek om euthanasie ingediend voor als het zover mocht komen. Hij leed aan kanker. Ik heb die wilsbeschikking ondertekend omdat ik wist dat ik het niet zou kunnen aanzien om hem te zien lijden. Mijn gevoel werkte natuurlijk tegen: pa moest en zou blijven leven, maar aan de andere kant wilde ik niet dat dat ten koste van hem zou gaan.

Als een mens het gevoel heeft dat hij niet meer leeft, maar alleen nog maar lijdt, als er geen uitweg mogelijk is, in welke situatie je ook verkeert en wat je ook geprobeerd hebt, wat kan je dan nog doen om hem of haar te helpen? Euthanasie is waarschijnlijk dan wel een heel extreme vorm van kiezen voor jezelf, maar ik respecteer die keuze, omdat er veel en veel moed voor nodig is om die te maken.

Zoals de andere mensen hier al zeiden: denk je eens in dat jij in zijn schoenen stond. Had jouw vader gewild dat je bleef leven met alle pijn en angst die je had, alleen maar omdat jij dan nog bij hem was? Of had hij je willen laten gaan, wetende dat je dan vrij zou zijn van het lijden? Daarom heet "overlijden" ook: niet meer lijden.

Soms willen mensen de ziekte ook een stap voor zijn: dan besluiten ze er uit te stappen nog voordat ze afhankelijk worden van anderen. Reken maar dat het moeilijk is om je te laten verzorgen door anderen, om te weten dat je dingen niet meer alleen kunt, om niet meer zindelijk te zijn (zoals bij sommige mensen), kortom: om de controle over jezelf te verliezen.

Gelukkig ( ik zeg nu wel, gelukkig, maar ik heb het er nog dagelijks erg erg moeilijk mee) is mijn vader die lijdensweg bespaard gebleven en is hij heel plotseling gegaan. Maar ook als het zover gekomen was dat hij euthanasie zou ondergaan, zou ik bij zijn bed gezeten hebben, zijn hand vastgehouden hebben en hem gezegd hebben dat het goed was, omdat het zijn leven is, zijn keus.

Sterkte!

Ik denk niet dat je er vrede in zult kunnen vinden, hooguit berusting en acceptatie.
Je hebt waarschijnlijk verdriet omdat je je vader (nog lang) niet kwijt wilde.
natuurlijk zijn er verstandelijke argumenten te bedenken waarom je vader hier voor koos.
Daar kan je gevoel echter helemaal NIETS mee.
Daarom heb je (vermoedelijk) geen vrede met dit gebeuren.
Je kunt jezelf niet dwingen vrede te hebben met uiterst onbevredigende situaties.
Het is GEEN egoisme van jou.
Je bent een gevoelig mens.
Heb DAAR vrede mee en probeer de onvrede over dit gebeuren een plaats te geven maar blijf trouw aan jezelf (je gevoel dus)
Dat is -denk ik- voor jou het hoogst haalbare.
In de tijd neemt de pijn/het verdriet wat af.

Veel sterkte.

Als het zijn eigen wens is geweest, kun je niet anders dan je erbij neerleggen. Als hij niet verder wilde, geen energie meer had om de pijn te verdragen of niet nog verder afhankelijk wilde zijn, dan mag dat zijn wens zijn.

Wat goed dat hij zelf heeft durven beslissen en niet jullie als achterblijvers die beslissing heeft laten nemen. Respect!