Hoe kunnen psychologen onderzoeken of iets een eigenschap of een aandoening is van een bepaald persoon?

Question

Deze vraag stel ik n.a.v. mijn vorig vraag.. De vraag ging over mijn vriend. Een deel antwoordde met hij heeft misschien milde vorm van autisme of add, adhd noem maar op en een andere deel zegt nee hoor dat hoort gewoon bij een man.

Veel eigenschappen kun je hokjes plaatsen, maar wie en hoe wordt bepaald of het ook echt bij een aandoening hoort of dat het alleen maar een (irritante) eigenschap van iemand is?

Ik weet dat mensen zijn zoals ze zijn en je er niet veel aan kunt veranderen, maar toch heb ik het idee dat er totaal geen grenzen zijn op dit gebied. Ik vind het niet raar dat er steeds meer mensen in Nederland de diagnose ADD, Adhd, PDD-NOS, Asperger enz. krijgen. Maar waar ligt de grens? We zouden achter elke karaktereigenschap wel iets kunnen zoeken!!

 · Accepted Answer

Ik denk - maar dat is mijn persoonlijke opvatting - dat de grens ligt bij het punt waarop iemand ZELF hinder ondervindt in zijn dagelijks leven door de aandoening in kwestie, even niet meegerekend dat de aandoening zo ernstig kan zijn dat de persoon in kwestie het zelf niet merkt, maar niet zelfstandig kan functioneren (want dan is het voor de buitenwereld eenvoudig waar te nemen en makkelijk te diagnosticeren).

Veel van de zogenaamte autistische trekjes of ADHD-trekjes hebben weinig tot niets met de echte aandoening te maken, maar zijn - inderdaad- variaties op het gemiddelde die met zekere regelmaat voorkomen. En inderdaad, veel met name vrouwen vinden veel dingen die totaal normaal zijn voor een gewone gezonde man, toch al snel op het autistische af. Niet zo raar trouwens als je bedenkt dat autisme op veel (niet alle) punten een soort extreem doorgetrokken kenmerk is van het mannelijk brein.

En ja, er zal inderdaad een grijs gebied zijn waarin een trekje net geen storend trekje meer is maar een stoornis/handicap wordt, en in hoeverre dat dan alszodanig wordt ervaren, zal ook sterk van de omgeving afhangen. Zo doen ADHD-kinderen het bijvoorbeeld wat moeilijk in de klas, maar uitstekend in een scoutinggroep. En zijn er sterk individuele technische beroepen die veel abstract denkvermogen en concentratie vereisen waarvoor een lichte vorm van autisme zeker een pre is.

Juist door de grote rol die de omgeving - die steeds meer gericht is op gemiddelden, op wat 'normaal' zou moeten zijn - speelt en ook de manier waarop leken snel oordelen, worden inderdaad steeds meer mensen gediagnosticeerd met een 'afwijking' of 'handicap' terwijl ze gewoon een variatie zijn van het gemiddelde, en uitstekend in staat een zelfstandig volwaardig leven te leiden.

Een kind dat vroeger 'niet zo best kon meekomen' maar 'wel leuk wat met zijn handjes kon' werd vroeger gewoon een vakman onder een baas, tegenwoordig krijgt die knul op de kleuterschool al een levenslang etiket, met vermoedelijk een definitie veroordeling tot de Wajongg.

Meer en beter en sneller diagnosticeren is niet altijd een verrijking voor de samenleving. Ook al die andere kleuren smaken hebben we nodig. De wereld is - gelukkig - geen eenheidsworst. Van mensen (en vooral kinderen) wordt dat tegenwoordig echter wel vaak verwacht / geeist.

En uiteindelijk geef je zelf het antwoord  : waar ligt de grens, want je kunt overal wel iets achter willen zoeken. Lijkt me heel gezond omdat vooral NIET te doen.

 · Answer

Grappig, ik zit nu zelf in het schuitje dat bij mij onderzocht word of ik een autismestoornis heb. Het eerste dat ik te horen kreeg is dat de diagnose heel erg moeilijk te stellen is bij volwassenen omdat je dan zelf al 'maniertjes" hebt ontwikkeld om te verhullen dat je ergens problemen mee hebt.(zonder dat je het zelf door hebt).
Hoe psychologen dat doen? In mijn geval is dat een traject van nu meer dan een jaar van gesprekken en onderzoeken bij verschillende mensen. Psychologen, psychiaters en psycho-therapeuten heb ik allemaal meerdere keren gezien en zij overleggen onderling over de uitkomst. 
Ik kan je zeggen dat dit erg zwaar is om te doen, en vaak heel confronterend. Ik heb nu a.s. week de uitslag en hoor dan na een jaar van onderzoeken wat zij denken. 
Over het algemeen zijn het mensen met heel veel ervaring en een grote specialisatie in autisme en persoonlijkheidstoornissen en is de diagnose een zeer berekende keus, er zijn geen vastgelegde richtlijnen (jammer genoeg is het niet zo makkelijk).

Als ik zo de problemen in je vorige vraag lees is het misschien niet raar om een keer voor te stellen met een psycholoog of psychotherapeut te gaan praten. Dit kan bijv. bij je plaatselijke ggz, die hebben meestal een gespecialiseerd team in autisme en kunnen beslissen of verdere onderzoeken nodig zijn. Want zelf kom je er niet ui.

 · Answer

Pas als je een bepaald aantal kenmerken hebt van een aandoening kun je zeggen dat iemand de aandoening heeft. Iemand kan trekken van een aandoening hebben, dan heeft ie wel wát van de aandoening maar niet genoeg om voluit te zeggen dat hij ook écht adhd (bv) heeft.

Als je al bij een loog loopt wordt echter steeds meer gedrag toegeschreven aan aandoeningen. Als jij bv druk doet, dan doe je gewoon druk. Als iemand die bij een loog loopt ook druk doet, dan wordt die persoon sneller in een hokje geplaatst.
Voor mensen die bij een loog lopen is het dus best link om bepaalde dingen te zeggen, want je krijgt er zo een etiket bij.

Maar, voor een officiele diagnose is het dus zo dat je minstens aan een x aantal kenmerken moet voldoen.

 · Answer

Bedenk dat de meeste psychologische en psychiatrische aandoeningen niets meer zijn dan uitvergrotingen van "normaal" gedrag, maar dan wel zodanig dat de persoon zelf en/of haar/zijn omgeving daar last van hebben.
Iedereen is weleens somber, maar als je het altijd bent en het je leven overheerst, dan noemen het een depressie (even kort door de bocht).
Iedereen is weleens vrolijk en druk, maar ben je het altijd en is het hinderlijk en heb je het niet in de hand, dan noemen we het een manie.
Heb je weleens drukke periodes maar leveren die verder geen problemen op, dan heb je kans dat een psych dat beschrijft als 'neigend tot hypermaan gedrag'.
Als je perfect gemiddeld en normaal zou zijn en je komt bij een psycholoog, dan raakt die waarschijnlijk acuut in paniek ;-)

 · Answer

Hiervoor wordt gebruik gemaakt van DSM IV. Hierin staan 12 verschillende soorten geestelijke aandoeningen en aanverwante stoornissen beschreven. Aan de hand hiervan worden diagnoses gesteld. Als je de bron aanklikt kun je een overzicht zien van de verschillende categorie

 · Answer

mijn dochter was al anderhalf jaar bij psychotherapeut,en deze had zijn vermoedens,maar verwees naar een kinderpsychiater,die heeft na heel veel testen 4 maanden later de diagnose pdd-nos gesteld

 · Answer

een beperking kan bepaald gedrag verklaren omdat het kan horen bij een kenmerk wat hoor bij een diagnose.

natuurlijk kan je niet zeggen dat iemand zo is omdat deze persoon een beperking heeft. een andere manier van benaderen kan al een verschil maken zodat gedrag of reageren veranderd.

iedereen is weleens boos, maar niet iedereen heeft een beperking. iedereeen is weleens druk en let niet op, maar niet iedereen heeft ADHD, iedereen schat weleens een persoon, emotie of reactie verkeerd in, gaat de ander weleens voorbij, maar niet iedereen heeft PDD-NOS.

deze beperkingen komen vaker voor omdat men er nu meer van weet dan vroeger. het is dus geen modeverschijnsel. je kan dus niet spreken over een grens omdat deze er niet is. 
je hebt 'iets' of je hebt het niet. een beperking is geen karaktereigenschap

Hoe kunnen psychologen onderzoeken of iets een eigenschap of een aandoening is van een bepaald persoon?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (6)

Weet jij het beter..?