Hoe kom je van een altijd aanwezige, sluimerend schuldgevoel af?

Ut wordt tied veur de psychiater of iets dergelijks..

Het is niet goed dat je je altijd schuldig voelt, als je daadwerkelijk iets hebt gedaan waardoor je je ook schuldig zou moeten voelen, maar als dat niet het geval is, zoek hulp.

Neem de consequenties. Heb je echt iets fout gedaan waarvoor je je schuldig voelt, doe er wat aan. Bied je excuses aan. Heb je geen duidelijke rede waarom je je zo schuldig voelt. Heb je geen duidelijke rede waarom je je zo voelt, dan is het misschien wel eens tijd om professionele hulp te zoeken.

Je geeft niet aan of dat een concreet gevoel t.o.v. iets of iemand is. Hebben je ouders of iemand anders je dat aangepraat? Als je er van overtuigd bent,dat dat gevoel ten onrechte is, is het misschien beter een psycholoog te raadplegen.Deze kan het waarschijnlijk wel weg redeneren. Sterkte!

Zet je verstand eens een keer op nul.
En denk eens een keer wat vooruit.

Je hebt geen enkele reden om je schuldig te voelen,waarom.?
Je leeft maar een keer,en daar moet je wat van proberen te maken.
Het is al snel genoeg voorbij.
En wie zich schuldig zou moeten voelen,die doet het niet.
En die wordt misschien wel honderd.

Is er iets waarvoor je je schuldig hoort te voelen??
Is dat er, dan moet je inderdaad naar de persoon in kwestie toe gaan, en met diegene praten.
Uitpraten en excuses aanbieden kunnen een heel groot effect op je hebben. Je schuldgevoel kan dan binnen een dag weg zijn..

Is het echt, zoals jij het laat overkomen, iets waarvan je niet weet wat de oorzaak is, dan zou ik als ik jou was toch maar medische hulp zoeken.
Veel mensen voelen zich vreemd als ze naar een psychiater gaan, maar dit is helemaal niet vreemd.
Ontzettend veel mensen kampen met gevoelens die ze niet kunnen verklaren, en om hier hulp voor te zoeken is niet vreemd. Dit is juist heel dapper.
Om de drempel iets lager te maken, zou je eerst een telefonisch gesprek met een psychiater kunnen hebben.

Een psychiater heeft tevens verstand van menselijke gevoelens (hij heeft niet voor niks jaren gestudeerd :P) en als hij tegen je zegt: "Ik weet precies wat er met je aan de hand is. Kom morgen maar even langs" dan geeft dat jou misschien ook wat meer rust.

Hoe dan ook, hoop dat je van het gevoel afkomt..
Veel succes ermee!

Toegevoegd na 54 seconden:
voor psychiater kun je natuurlijk ook 'psycholoog' lezen.

Door misschien eens erover te na te denken over het goede en slechte eraan.Misschien wanneer je bij jezelf vaststelt dat dit eigenlijk ook heel nuttige aspecten heeft zal je ongerustheid erover wellicht gaan afnemen.

De Duitse filosoof Friedrich Nietzsche die zei: „Schuldgevoel is de ergste ziekte die ooit in de mens heeft gewoed.”
Maar sommige onderzoekers komen nu tot een andere slotsom. „Schuldgevoel is een van de dingen die essentieel zijn om een gevoelig, verantwoordelijk persoon te zijn”, zegt dr. Susan Forward, een internationaal erkend therapeut en auteur. „Het is een werktuig van het geweten.” Dus alle schuldgevoelens zijn beslist niet slecht?
Het kan ook zijn dat je even wat mensen rondom je nodig hebt,die regelmatig eens je voor je goede kwaliteiten prijzen.

het beste is om er achter te komen waar je je precies schuldig over voelt, in wat voor situaties, etc. iedere keer als je je weer schuldig voelt moet je er even bij stilstaan, schrijf het op in een dagboekje, en dan zul je merken dat je je er meer bewust van wordt wanneer het schuldgevoel getriggerd wordt. zodra je je bewust wordt van denkbeelden/denkgewoontes kun je ze ook gaan veranderen. maar het belangrijk dat je eerst dus uitvindt waar het vandaan komt, wanneer je je dus schuldig voelt.

Als je er echt iets aan wil gaan doen, dan raad ik je aan professionele hulp te gaan zoeken. Zeker ook, omdat je er als kind al last van had.
Heb daarom even bij je andere vragen gekeken en mede ook die over destructief gedrag (als die vraag betrekking heeft op jouzelf, dat kan ik er niet goed uithalen): blijf niet rondlopen en alles alleen willen proberen.
Advies hier op GV is leuk en soms zeer zinvol, maar er zijn situaties, waarbij je gewoon professionele hulp nodig hebt en ook verdient!

Beste snuffel. Heb het er eens met een goede coach over die met jou meekijkt en probeert te achterhalen wat die gedachten zijn. ooit heb je het jezelf aangeleerd omdat zoiets niet vanzelf komt. Nu kun je het ook met hulp afleren.

dat herken ik zeer goed. Meestal komt dit door een strenge opvoeding waarbij je geen fouten mocht maken. Je vader en/of moeder vonden misschien ook van zichzelf dat ze geen fouten mochten maken en gaven nooit een fout toe. Of ze waren zeer streng voor jou en gaven je verantwoordelijkheid die je niet aankon waardoor je vanzelfsprekend niet alles perfect kon doen en dus "faalde". En dan naar je kop kreeg.
Hoe dan ook het is tijd om het los te laten. Laat jezelf toe om iets fout te doen, om af te gaan, om te falen. Bekijk het alsof je leert lopen: met veel vallen en opstaan. Een kind dat bij de eerste keer vallen zou zeggen "verdorie, nu voel ik me schuldig, ik ben toch een kluns", zal het allicht veel moeilijker leren. Gelukkig werkt het op die leeftijd nog anders.
stel duidelijke doelen in je leven maar grijp niet meteen te hoog. Geef voor jezelf toe als je iets niet kan en aanvaard dat je niet alles moet kunnen.
Met andere woorden : hou gewoon van jezelf én van je "fouten" want iedereen, echt iedereen zonder één uitzondering doet al eens iets mis of zegt eens iets verkeerd. Het probleem is dat je dat bij andere mensen misschien niet opmerkt, maar bij hen gebeurt het ook hoor.

Misschien is de techniek 'familie-opstellingen' iets voor jou. Je kan er dan misschien achter komen waar het vandaan komt en of het iets van jou is of van je ouders. Mocht je iets meer willen weten kun je mee een pb-tje sturen, heb het ook een paar x gedaan.

Je zegt dat je het als kind ook al had. Schuldgevoel kan prima aangepraat worden en misschien hebben je ouders dat gedaan.
Om dit op te lossen zul je opnieuw dit verleden moeten onderzoeken om te proberen om deze gebeurtenissen en situaties te accepteren, te verwerken en los te laten.

Begeleiding is wel aan te raden hiermee.

Ondanks dat dit je 13e antwoord is hoop ik dat je hem leest, ik zal het kort houden.

Ik haal uit je vraag dat jijzelf geen concrete reden ziet om je schuldig te voelen. Ik denk dat je schuldgevoelens te maken hebben met onzekerheid. Heb je weleens het gevoel dat je het nooit goed kan doen? Ben je eigenlijk wel ergens echt goed in?
Ik denk dat de antwoorden hierop niet erg positief zijn. Probeer jezelf eens boven anderen te plaatsen, je eigen mening zwaarder te tellen.
Je hoeft je niet schuldig te voelen als je iets niet goed doet in de ogen van een ander, dat is namelijk zijn probleem! Pas als je iets verkeerd doet voor jezelf heb je een probleem. Daarnaast denkt men vaak snel dat wanneer men iets verkeerd doet anderen dit zal opvallen en zij erover zullen oordelen, hoewel dit totaal niet gebeurt!
Ofterwijl:
Denk in het dagelijks leven:
Anderen hebben niet te oordelen over mij.

Toegevoegd na 1 minuut:
* Dan hoef je je dus ook nergens schuldig over te voelen!
(werkt voor mij,(ben niet narcistisch;)))

Je zou de situatie waar het schuldgevoel vandaan komt eens nader moeten overdenken. Is datgene nu echt jouw schuld? Kon je datgene voorkomen als de sitatie anders was? Is er iemand die je gekwest hebt? Heb jij datgene wat je zogezegd gezegd hebt ook kwetsend bedoeld of vatte die persoon het verkeerd op?

Het is eigenlijk niet helemaal duidelijk maar schrijf je gevoelens op als een brief en schrijf het naar de persoon tegen wie je je schuldig voelt. Stop die brief desnoods ergens in, een doosje of fles en gooi die fles weg of stuur die brief naar de persoon tegen wie je je schuldig voelt.

Misschien lucht het heel erg op!

Meiden zijn er gevoeliger voor dan jongens: het idee dat ze zichzelf schuldig moeten voelen. Ga op zoek naar wat er achter zit, want als je weet wat dat is, kun je het herkennen en er mee ophouden. Het haalt namelijk niks uit.

Ik zou me zomaar voor kunnen stellen dat je diep in je hart een perfectionist bent, en dat je onderbewust met minder dan perfect geen genoegen neemt. Maar perfect bestaat niet, en dus voel je je schuldig.
Of dat je opgevoed bent door ouders die graag de touwtjes in handen hadden, en weinig gelegenheid gaven om simpelweg ergens van te genieten. Nu sta je het jezelf nog steeds niet toe. Het kan er bij kinderen zo maar insluipen.

Ik herken jouw verhaal. Mijn ouders wilden het ook zo graag goed doen en aardig gevonden worden en brachten dit ook over op hun kinderen. "Alles" moest goed gaan en goed zijn. In de loop van de jaren heb ik dat meer en meer kunnen relativeren. Al voel ik mij vaak nog steeds rot als ik iets "fout" (in mijn ogen) heb gedaan.

Wat mij heel erg heeft geholpen is het soms opzettelijk maken van "fouten". Ergens iets te laat komen. Of iets "vergeten" mee te nemen. "Nee" zeggen tegen een verzoek van een ander. Een afspraak "zomaar" afzeggen. En dan kijken wat er dan gebeurt: vergaat de wereld? Moeten zij mij niet meer? Komen alle "rampen" uit die ik in mijn gedachten voorspelde? Het antwoord is NEE.

Dit klinkt misschien wat absurd, maar je kunt je angst om fouten te maken (en het daarbij behorende schuldgevoel dat "je het niet goed hebt gedaan") verminderen door je rampgedachten te "checken". Gebeurt er inderdaad wat ik voorspel? En als dat gebeurt, hoe ga ik daarmee om? Vaak ben je sterker dat je zelf denkt en in 9 van de 10 gevallen vallen de gevolgen van jouw "fout" heel erg mee.

Het heeft mij geholpen om minder krampachtig in het leven te staan. Alles is niet van mij afhankelijk en ook ik mag fouten maken. Het hoeft allemaal niet perfect en "goed genoeg" is ook goed.

Om je gedachten de baas te worden is dit boek misschien wel iets voor jou: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/cognitieve-gedragstherapie-werkboek-voor-dummies/1001004006017536/index.html

Toegevoegd na 2 minuten:
Bovenstaand boek is een werkboek waarbij dit "theorieboek" goed te gebruiken is: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/cognitieve-gedragstherapie-voor-dummies/1001004004444576/index.html

Misschien ook opgevoed met het thema: -doe het dan maar voor mij als je geen zin hebt-? Of: -nou, nu ben hélemaal niet aardig- als je geen zin had om je speelgoed te delen maar gewoon eens in je eentje met die pop, auto of wat dan ook, wilde spelen. Van jongs af aan geleerd: eerst de ander zijn wens inwilligen en dan pas jou eigen wensen (als je die dan nog weet te vinden). Eerst die ander en dan pas jij. Nou... het kan echt anders :-) Leren om dingen te doen die jijzelf leuk vind is soms moeilijk maar mogelijk. Leren om niet meer mee te gaan in het manipulatieve gedrag van anderen naar jou toe is ook mogelijk. Iedere dag even in de spiegel kijken en zeggen: ik hou van je...kan heel lastig zijn (maar doet wonderen als je de scherven weer aan elkaar gelijmd hebt :-) ) Oja... en vergeet niet te glimlachen, geeft niks als dat eerst geforceerd gaat.
Schaam je niet om hulp te vragen want het wordt tijd dat je je eens gaat voelen wie je in wezen bent achter dat schuldgevoel.
Tijd om jezelf te zijn :-)

Krijg een beetje het gevoel dat je vanuit je opvoeding een aangepraat schuldgevoel hebt meegekregen. De lat heeft behoorlijk hoog gelegen en wat je ook deed en hoe je ook deed het was nooit goed genoeg.
Probeer eventueel met hulp jezelf te accepteren zoals je bent. Niemand is perfect, dus jij ook niet.

Eerst wordt ons aangeleerd om maar heel lief en sociaal te zijn, vervolgens krijgen we via de media al die perfecte plaatjes voorgeschoteld waaraan geen normaal denkend mens aan kan voldoen.

Probeer het van je af te zetten en dat duurt even hoor maar gewoon doorzetten. Dan vinden ze je maar niet lief en schattig jammer dan.