Mijn ervaring: Als ik depressief ben, heb ik ook nergens zin in of fut voor. Ik wil het liefst in bed blijven liggen of in een hoekje op de bank. Ik kom nergens toe, ik heb totaal geen energie. Het begint bij mij met kortaf zijn, dingen uitstellen en steeds minder goed voor mezelf zorgen, zelfs tanden poetsen is al te veel. Emotioneel ben ik afgevlakt, ik vóel niks meer. Ik denk dan regelmatig zet mij maar in een hutje op de hei waar ik helemaal niks moet, af en toe zelfs reed ik maar tegen een boom dan kan ik eens écht uitrusten....
Heftig dus. Voor de omgeving is dit moeilijk te bevatten. Zij kunnen zich er niks bij voorstellen. Ze willen je een schop achter je kont geven maar niks helpt op dat moment.
Ik heb meerdere keren een depressie gehad en slikte dan anti-depressiva, als ik daardoor iets minder diep in de put zat ging ik naar een psycholoog, gelukkig heeft mij dat er telkens weer uit gekregen.
Nu ben ik sinds kort van mijn medicijnen af. Door meditatie en schrijven in een dagboek gaat het nu goed met me. Maar ja, het is een ziekte, en een vervelende. Je kunt naar mijn idee tien keer beter een been breken; mensen zien aan je wat er loos is én je weet dat er binnen een week of 8 weer vanaf bent.
Als je eenmaal hebt (het zit bij mij in de genen), blijft het altijd een gevecht, maar gelukkig door de dingen die ik beschreef en door spirituele ervaringen die ik heb gehad lukt het me nu vooralsnog!