Wat at men tijdens de hongerwinter?

Er was zo weinig eten in die periode, dat mensen bloembollen aten om toch wat( voedingsstoffen) binnen te krijgen.

Toegevoegd na 4 minuten:
Niet alleen bloembollen maar ook suikerbieten werden gegeten als vervanging van groente en aardappelen.

Ja hoor ze aten de overbekende tulpenbollen. Een groot probleem was dat een deel van Nederland al bevrijd was en je liep niet zomaar even naar dat andere deel.

Vandaar de verhalen (lees Oorlogswinter bijv) van alle mensen uit de randstad die naar het oosten trokken voor een beetje brood, wat aardappelen etc. Sommige boeren lieten de mensen daar heel veel voor betalen en sommige boden het aan voor een eerlijke prijs maar het was in ieder geval natuurlijk heel ver lopen. Vaak liepen ouderen voor eten voor hun kleinkinderen bijvoorbeeld.

Alle eenden uit het park zullen ook wel de jaren ervoor al geschoten zijn en als ze er nog wel zijn: natuurlijk maar hoeveel mensen kunnen daarvan eten? Verder werd alles gegeten wat er was maar na 4,5 jaar oorlog en geen invoer van het buitenland of het zuidelijke deel van Nederland en uitvoer naar Duitsland en je houdt niets over.

Verder ga je natuurlijk al dood van te weinig eten, niet eens van helemaal niets eten.

Toegevoegd na 1 minuut:
De oorzaak: "De oorzaak van de schaarste moet worden gezocht in een represaille door de Duitse bezetter, naar aanleiding van de Algemene Spoorwegstaking die na 17 september 1944 door de Nederlandse regering in Londen was afgekondigd. De staking viel samen met de grootste geallieerde luchtlandingsoperatie uit de geschiedenis nabij Arnhem: Operatie Market Garden.

De Duitse bezettingsmacht blokkeerde als represaille alle voedseltransporten naar het westen van Nederland. De blokkade duurde zes weken en veroorzaakte in West-Nederland een hongerramp van catastrofale omvang.

In deze periode werd het zuiden van Nederland bevrijd. Omdat de frontlijn nu door Nederland liep - ruwweg langs de grote rivieren - konden er ook geen Limburgse kolen meer naar West-Nederland worden vervoerd. Doordat de rivieren en het IJsselmeer dichtvroren en omdat vervoer over land ook niet meer mogelijk was, werd het Westen van Nederland van alle mogelijke hulpgoederen, brandstoffen zoals kolen, kleding en medicamenten afgesneden. In het zicht van de bevrijding stierven door deze blokkade in de eerste maanden van 1945 meer dan 20.000 Nederlanders de hongerdood."

Toegevoegd na 3 minuten:
Oja wat at men: "Bij centrale gaarkeukens kon eens per dag, op vertoon van een bonnenkaart, waterige stamppot of soep van aardappelschillen worden afgehaald. Dat leidde tot lange rijen wachtenden, wat in de bijtende kou niet meeviel."

Alles wat eetbaar was, tot in het Westen zelfs bloembollen toe. Er was af en toe wel mondjesmaat wat voedsel of taptemelk te koop, maar daar moest je dan wel voedselbonnen voor inleveren en soms uren in de rij staan. De mensen die nog iets te ruilen hadden, trokken de boer op om hun kostbaarheden te ruilen voor b.v. een paar kilo rogge of een zakje aardappelen.
Menige trouwring of broche is dan ook bij de boer achtergebleven.
Als broodbeleg ( nou ja, brood) hadden we soms eigengemaakte stroop van van het land gesnaaide suikerbieten.

Konijn was tijdens de oorlogsjaren een bron van vlees die thuis kon gekweekt worden...!
Nu klinkt dit een beetje wreed maar konijnen werden gekweekt in kleine houten kisten. Als voedsel voor de dieren dienden allerlei wilde planten zoals paardenbloemen, weegbree, gewone berenklauw, enz... Deze laatste plant werd zelfs in de Kempen: konijnenwittebrood genoemd... en oorlog of geen oorlog, de planten groeiden gewoon door.
Ik heb voor jou een goede link waar alles staat hoe inventief mensen toen waren hoe ze tijdens de oorlog overleefden met het weinige dat men had.

Het was absoluut niet zo dat heel Nederland lag te verhongeren. Vooral in de grote steden was er veel honger, omdat de aanvoer van voedsel daar heel moeilijk was en omdat de mensen er zelf bijna niets konden verbouwen. Het grote probleem was het transport van het platteland naar de stad en de kou.

Op het platteland aten de mensen wat ze altijd aten in de winter: ingemaakte groenten, melkproducten, kolen, graanproducten en als ze dat hadden: vlees.

er werden zelfs ratten gegeten.

In het laatste deel van de hongerwinter, moesten de katten en honden er ook aan geloven.
Verders alle landbouw gewassen, tot de suikerbieten aan toe.

mijn moeder, meisje van 16, ging op een fiets zonder banden vanuit rotterdam naar groningen om eten te halen voor haar vader, moeder, broertje en zusje.
ze is beschoten en heeft het wonder boven wonder gehaald, ze is teruggekomen na 3 boerderijen bezocht te hebben met eten... (weet niet meer wat)

in de grote steden in het westen was er honger en wat er ook gegeten werd was: dakhaas, je zal zeggen dakhaas, een haas leeft toch in de duinen, op het land, maar niet op het dak... jawel hoor, dakhazen wel...! het was om te verhullen dat "de kat van de buren" gevangen was en bij jou zelf in de pan beland... dakhaas dus !

antwoord op je vraag "wat at men tijdens de hongerwinter?":
alles wat te krijgen was, is al genoemd: bloembollen en suikerbieten, mijn vader en zijn familie in den haag at ze.

als je geld of goederen had (zilver, goud, kanten kleden, porseleinen serviezen) ging je de boer op om te ruilen tegen een stukje boter, of wat dan ook eetbaar!

alles wat er te eten was, werd er gegeten, er werden huisdieren opgegeten uit noodzaak, want als je een babytje hebt dat niet te eten heeft, omdat de moeder geen melkproductie heeft omdat zij geen eten heeft, dan eet je dat 'huis'konijn wel op hoor.

zo ook dakhaas, dat was je kat die op het dak liep, gevangen werd en als de pootjes er niet meer aanzaten, kon je amper nog zien, eigenlijk niet dat het niet een konijn maar een kat was.

Toegevoegd na 17 uur:
mijn moeder is toen bij verschillende boerderijen geweest, een heeft ze moeten ontvluchten, omdat ze 's nachts toen de boerin uiteraard sliep, aangerand en bijna verkracht werd door de groninger boer die wel zin had in een groen blaadje.
ja, ja, 16 jaar helemaal in je eentje en dan ook dat nog! triest.

Ja, in veel plaatsen in nederland werd honger geleden. Mijn moeder, toen 24 jaar, ging met haar fiets vanuit Schiedam naar het oosten om eten te verzamelen voor haar ouders en 9 broers en zussen. Onder ons gezegd en gezwegen vond ze het gewéldig om te doen... Ze was een avonturierster in hart en nieren die genoot van de fietstochten, ook al zaten er geen banden om de velgen (en ook al zat haar verloofde (mijn vader) als dwangarbeider in Duitsland gevangen).
Ze kwam ook altijd met veel eten thuis, ze had niets om te ruilen maar kreeg het toch. Ik heb het altijd als een wonder gezien dat haar nooit iets is overkomen terwijl ze een aantrekkelijke jonge vrouw was.
Wat ze aten? Tulpenbollen en suikerbieten zijn al genoemd.
Maar voor veel hongerigen ging het veel verder.
Mijn moeder zag in de hongerwinter een oudere vrouw aan de kant van de weg zitten. Haar man lag naast haar, hij was te ziek en kon niet verder zoeken naar eten. De vrouw was wanhopig.
Mijn moeder zag dat ze haar man iets raars te eten gaf en vroeg wat het was. Het bleek stijfsel te zijn. (dat was een produkt waar men wasgoed mee behandelde, er zat wat aardappelmeel of rijstemeel doorheen). Mijn moeder gaf haar toen haar eigen laatste boterham.
Door haar avonturierszin heeft mijn familie het overleefd.

Ik sluit me aan bij de hierboven geschreven antwoorden. Tijdens de hongerwinter van '44 - '45 was er inderdaad zo weinig te eten dat een groot deel van de bewoners in en rondom de Randstad moest vechten om te overleven. Eens per dag kon er bij zogenaamde centrale gaarkeukens (op vertoon van een bonnenkaart natuurlijk) ''eten'' werden afgehaald. Hierbij moet je denken aan waterige stamppot en aardappelschillen. Voornamelijk vrouwen fietsten of liepen dagelijks naar het noorden of oosten om daar een poging te doen om aan eten te komen. Dit deden ze door aan ruilhandel te doen: zij namen bezittingen van thuis mee om het vervolgens in ''betere'' gebieden van ons land te ruilen voor voedsel. Dit worden de hongertochten genoemd.
Vanaf februari '45 werd het zogenaamde Zweeds wittebrood uitgedeeld. Dit werd geregeld door het internationale Rode Kruis.
Aan het einde van de oorlog (in april), helaas te laat voor zo'n twintigduizend Nederlanders, vonden er voedseldroppings plaats van vliegtuigen van de geallieerden. Een voorbeeld hiervan is de Operatie Manna.