Hoe stoppen ze zo*n pindaatje in een borrelnootje

Heel simpel: ze stoppen een pinda in vloeibaar deeg en bakken dat. Dan heb je een kaal borrelnootje zonder smaak. Voeg daarna wat kruiden toe en je hebt je smaakje.

Een pinda wordt in een deegbad met kruiden en specerijen gestopt, door het rijsen van dat deeg onstaat er een krokant laagje om de pinda heen.

Ze stoppen het pindaatje niet in het borrelnootje, ze maken een zetmeellaagje om de pinda heen. Waarschijnlijk komt het nootje los te zitten omdat ze het laagje er in vloeibare vorm omheen maken. Als het dan droogt, raakt het nootje los.

*Eigenlijk is het heel simpel. Je kunt het wel vergelijken met het maken van een sneeuwpop. Stel je voor dat je een tennisbal neemt en deze door de sneeuw gaat rollen. Hoe langer je rolt, hoe groter de bal wordt.

Bij borrelnootjes gebruiken ze een pinda in plaats van een tennisbal en een deeg in plaats van sneeuw. Dus je neemt een pinda en rolt die door een deegje. Dan groeit langzaam het nootje tot een borrelnootje. Als er genoeg deeg op de pinda zit, dan wordt het nootje gebakken in de hete olie. Daarna gaan er nog lekkere kruiden op en is het borrelnootje klaar om op te eten.*

Bereiding
Het laagje rond het borrelnootje bestaat voor een aanzienlijk deel uit zetmeel. Afhankelijk van het type noot zit de noot vaak los van het omringende laagje. Dit hangt samen met het bereidingsproces van de borrelnoot. Mogelijk treedt het verschijnsel op doordat het deegwaar om het nootje heen rijst, of dat het vocht in het deegwaar verdampt en daardoor in volume afneemt.