In welke context zei Nietzsche: "zonder muziek zou het leven een vergissing zijn?"

" ‘Ohne Musik wäre das Leben ein Irrtum’. Zonder muziek zou het leven een vergissing zijn.
Een bekend citaat van Nietzsche (...).

In de ogen van Nietzsche moest de mensheid het leven als muzikaal kunstwerk beschouwen. Een tijd lang zag hij in de muziekdrama’s van Wagner zijn esthetische ideaal terug: de vereniging van het apollinische en het dionysische. Het samengaan van rust en verstand, met het uitbundige en de extase."

Met die uitdrukking sloot Nietzsche aan bij Schopenhauer, voor wie alleen muziek de mens even ontrukken kan aan de eeuwige kringloop der dingen. Voor Nietzsche, die zelf ook componeerde, was muziek een rechtstreekse verbinding met de grond van het bestaan. Nietzsche zag Schopenhauer als een genie en een voorbeeld, net als de componist Richard Wagner.
Nietzsche ontmoette Wagner in 1869 en dat beïnvloedde hem vergaand. In de operakunst van Wagner herkende hij dezelfde kwaliteiten die hij zo bewonderde in klassieke Griekse kunst uit de Oudheid. De jonge Nietzsche beschouwde Wagner daarom als de redder van de eigentijdse cultuur, die hij als slap en inhoudloos beschouwde vergeleken met de kunst uit de Oudheid.
Nietzsche analyseerde dat muziek ontroert, het gevoelsleven stimuleert, en onze verbeeldingskracht stimuleert. Met de beelden die opdoemen bij het luisteren naar muziek is iets bijzonders aan de hand, stelde Nietzsche: deze beelden zijn altijd symbolisch voor de tragiek van het leven. Volgens Nietzsche is de ervaring van kunst hetzelfde als ervaren dat wij leven; en dan in het bijzonder de gewaarwording van de tragiek van ons leven.