Stel je voor: je gaat op bezoek bij mensen voor de eerste keer. Ze hebben gezegd dat ze een zoontje hebben. Bij binnenkomst zie je dat

Question

het zoontje zwaar gehandicapt is. Zowel lichamelijk als geestelijk.
Vind jij dat de ouders je daarover eerst moeten inlichten?

Extra uitleg: deze situatie is niet echt te vergelijken met iemand die een hazenlip heeft, of iemand met een andere huidskleur. Dat zijn dingen die je doorgaans wel eens op straat ziet. Het gaat om een kind dat geen benen heeft, maar 1 arm, in een heel groot apparaat zit (soort vervoersmiddel en meer), kwijlt, geen enkel besef heeft en eigenlijk alleen maar 'is'. Hij kan wel geluid maken, maar daar blijft het ook bij. Bewegen kan hij alleen met zijn hoofd, en verder herkent hij waarschijnlijk niets en niemand (aldus de ouders).

Ik zeg zeker niet dat je je ervoor moet schamen. Ik vind ook niet dat je het in elke situatie moet doen.
Het zit alleen zo, ik moest vanwege mijn werk op bezoek bij deze mensen. Ze zeiden dat de hond (ik ben dierenarts, kwam voor de hond), niet meer wilde spelen met hun zoontje. Dat was alles.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik liever wel had geweten dat het om een speciale situatie ging, ik wist namelijk niet echt hoe te reageren, aangezien ik moest komen voor de oorzaak waarom de hond niet meer met het zoontje wilde 'spelen'.

Zoals ik al eerder zei: het gaat om een zwaar gehandicapt kind, zeer zwaar gehandicapt.

 · Accepted Answer

Het is best lastig. Er zijn mensen die niet meer willen komen als ze weten dat er een gehandicapt iemand woont (jammer, maar het is wel zo). En mensen praten graag over hun kind, maar niet over de handicap van hun kind, dus door het niet steeds weer te vertellen, kan het een positievere gespreksstof opleveren.

Maar jij kwam toch voor die mensen, niet voor dat kind? Dan hoeven ze het van mij niet per se te vertellen.

Maar jij kwam toch voor die mensen, niet voor dat kind? Dan hoeven ze het van mij niet per se te vertellen.

 · Answer

Ja dat zouden ze moeten doen, dat getuigt van respect... Je kunt op zo´n manier in verlegenheid gebracht worden...En dat is voor niemand de bedoeling... Ik heb ook zoiets ooit meegemaakt en ik was eigenlijk behoorlijk boos op die ouders... Ik kon me namelijk even geen houding geven en dat had makkelijk voorkomen kunnen worden door gewoon even te zeggen...

vandaar... :-))

vandaar... :-))

 · Answer

Nee, hoezo? Alsof het er iets aan af doet dat ze een zoontje hebben?

 · Answer

Ne echt niet, moeten ze zich er voor schamen dan?

 · Answer

Nee... vind ik niet nodig. Stel dat ik mijn vrouw mee neem (die elkaar nog nooit ontmoet hebben) en die heeft annorexia of een hazelip, dan ga ik ze dat toch ook niet van te voren vertellen?

 · Answer

Nee, om de volgende reden: voor die ouders is dat hun zoontje en ze houden van hem zoals hij is. Ik kan me dan voorstellen dat je vanuit dat oogpunt niet altijd stilstaat bij hoe een ander erop kan reageren.

Als een kind ADHD heeft, of erg brutaal is, of scheel kijkt, licht je toch ook niet mensen altijd van tevoren in? Het is jouw kind, waar je van houdt. Met of zonder gebreken.

 · Answer

Moeilijk probleem omdat je niet weet wat de reden is van het niet vertellen.
Misschien hebben ze heel slechte ervaring met eerlijk zijn ,het vooraf te vertellen.
Misschien is het al zoveel keer mis gegaan, dat door hun eerlijkheid, er helemaal niemand meer komt!
En als je het van te voren weet , is dat dan een voordeel?
Voel je, je dan al niet helemaal opgefokt, voordat je binnen bent?
Pas als je weet wat er allemaal vooraf is gegaan, dan pas kan je er over oordelen, maar ook dan moet je nog oppassen , zij hebben dat kind en niet jij, dus kan je nooit inschatten wat deze mensen meemaken!

 · Answer

Een zoontje is een zoontje of hij nou gehandicapt is of niet. Daarvoor hoef je toch niet te waarschuwen!?

 · Answer

Nee. Mensen zijn vrij om je te vertellen wat ze willen over hun privésituatie. Voor hen is dit kind hun kind. Ik hoop dat zij het kind kunnen accepteren zoals het is en er van kunnen genieten. Als ouders een kind uit bijv. Afrika hebben geadopteerd hoeven ze toch ook niet te zeggen dat het kind een andere kleur heeft. De ouders worden op die manier ook keer op keer weer geconfronteerd met 'het anders zijn' van hun kind. Voor deze mensen is het gewoon hun kind.

 · Answer

Nee, ik denk ook dat dat voor hen zo gewoon is en er bij hoort (en gelukkig maar)dat ze er niet eens aan denken om je dat mee te delen. Ik snap dat je je dan misschien opgelaten voelt, maar het feit doet toch geen afbreuk aan diegen die je heeft uitgenodigd?

 · Answer

Hoort tot de mogelijkheden doch? Je gaat ook niet waarschuwen als je een bloedmooie dochter heb of wel?

Toegevoegd op 18-06-2009 23:21:20
Laat je verrassen zou ik zeggen.

 · Answer

nee hoor, ik zie het al zeg.
alsof je verandwoording af moet leggen aan vreemde dat jou kind iets mankeert.
volstrekt onzin. slaat nergens op.
leven en laten leven (daar was ie weer ;-)

 · Answer

Het had in dit geval wel relevant geweest, omdat het betrekking had op het verhaal over de hond en daar kwam je tenslotte voor. In andere gevallen vind ik niet dat mensen 'moeten' melden dat ze een gehandicapt kind hebben, omdat het jou anders misschien zou afschrikken.

 · Answer

Je vraag is integer! Dat geloof ik direct. Het NIET tevoren vertellen dat een kind zwaar gehandicapt is, getuigt ook van integriteit. Omdat dat kind een mens is van wie wordt gehouden en waarvoor respect bestaat. Hetgeen onverlet laat dat je als bezoekende gast natuurlijk mag 'schrikken' of wat je je reactie dan ook is.

Dat is mijn eerste reactie. Ik denk ook aan andere situaties en vraag me af of je dat dan - eventueel - óók niet moet vertellen. Voorbeelden: iemand die voor het betreffende kind komt (bv ergotherapeut die thuis komt observeren) moet tevoren weten dat er een hond is... Ik moet, als ik bij jou op bezoek kom, tevoren van je horen dat je "omdat je dierenarts bent" een grote verzameling dierlijke skeletten in de kamer hebt staan (ik zou wel eens een fobie daarvoor kunnen hebben)... Je moet mensen voor ze komen uitleggen dat het kan gebeuren dat de dochter des huizes op de piano zal oefenen (in de 'pianokamer') en dat je niet voorkomen dat je gast dat zal horen (en je weet niet of zij slechte herinneringen heeft aan haar jeugdjaren omdat zij door haar ouders werd gedwongen te oefenen).

Deze voorbeelden zijn natuurlijk niet te vergelijken met de situatie die jij in je vraag beschrijft... ze zijn veel minder ''heftig'. Toch kunnen ze voorkomen en ze geven aan dat het mij moeilijk lijkt een grens te trekken van wat je wel en niet van te voren tegen iemand zegt. Ter waarschuwing of anderszins.

Stel je voor: je gaat op bezoek bij mensen voor de eerste keer. Ze hebben gezegd dat ze een zoontje hebben. Bij binnenkomst zie je dat

Het beste antwoord

Andere antwoorden (13)

Weet jij het beter..?