Wat zou je doen als je zwanger bent en je weet dat je ongeborene zwak begaafd of beter gezegt verstandelijk gehandicapt zou zijn?

Poe goeie vraag. Ik vraag het mezelf soms ook af. Maar ik denk dat ik het weg zou laten halen. Mijn moeder werkt met verstandelijk gehandicapte kinderen, een ik kan je vertellen dat het geen pretje is, voor de ouders en voor het kind.
Maarja aangezien ik de vader zou zijn, zou de moeder denk ik het laatste oordeel moeten geven...

Weet je hoe het is om een kind te hebben met het syndroom van down? Mensen met het syndroom van down zijn zo mooi, zo lief, zo waardevol, zo puur, zo warm...
Waarom denk je dat het een mindere mens-soort is, die zoals de duitsers vroeger dachten, inferieur is aan welke andere mens dan ook...

Ik zal je een tipje van de sluier oplichten wat het spiritueel betekent om een leven te aanvaarden waarvan men zegt dat het gehandicapped is. Er zijn mensen die zich totaal misdragen... De meesten weten dat niet als ze ermee bezig zijn, sterker nog op dat moment denken ze dat ze het beste doen wat ze kunnen doen, maar vaak op hun sterfbed, als het leven als een film aan hen voorbij trekt, dan zien ze hun eigen fouten. Bijvoorbeeld een rechter die vele mensen ter dood veroordeeld heeft, soms zijn er dubieuze veroordelingen geweest of sowieso de veroordelingen an sich, kan door de levens-film kijkende stervende rechter als vergissing gezien worden en zichzelf net zo schuldig gaan zien als de veroordeelden die door zijn schuld de dood vonden. Zo een persoon, vol met schuld zou als hij in het hiernamaals een verzoek tot reïncarnatie indient kunnen vragen of hij dan zwakzinnig aan een nieuw leven mag beginnen... Alleen al omdat hij zichzelf in die mate kent dat hij absoluut wil voorkomen in dezelfde fouten te vervallen als voorheen en als hij over dezelfde fysieke en mentale vermogens beschikt, zou dat wel eens heel reëel kunnen zijn...

Er zijn nog veel meer redenen waarom iemand als minder-begaafd wil geboren worden, maar daar ga ik nu niet op in, omdat het voor deze vraag niet relevant is...

Dus wat zou ik doen? Met heel mijn hart ervoor zorgen zo goed en zo lang ik kan...


dank je

jeetje wat een moeilijke vraag. weet je wat ik denk, dat je hier heel veel over na kan denken en allerlei zaken kan overwegen maar dat je toch pas weet wat de vraag inhoudt wanneer je daadwerkelijk voor zo'n keuze staat. (als je het een keuze mag noemen)
ik wil je wat vertellen over iemand die ik kende. zij kwam er achter dat haar ongeboren kindje een dusdanige hartafwijking had, dat hij het waarschijnlijk niet zou overleven. mocht hij het wel 'redden' dan hadden ze een leven vol ziekenhuisopnames en operaties voor zicht. zij heeft er uiteindelijk voor gekozen om abortus te plegen. dit omdat ze vond dat de natuur er eigenlijk voor had moeten zorgen dat het kindje een miskraam zou zijn aangezien het niet in staat zou zijn zelf te leven.
super respect voor haar keuze maar ik kan er verder niet over oordelen. geen idee of ik hetzelfde had gedaan. eigenlijk hoop ik dat ik nooit voor zo'n keuze hoef te staan..

Mijn zusje heeft deze beslissing 6 jaar geleden moeten maken. Kindje had Down en was ook lichamelijk gehandicapt. En hoewel zij en haar man weten dat abortus de juiste beslissing was, leven ze elke dag nog met de vraag hoe het zou zijn als hun zoontje toch geboren was.

Dat zou er aan liggen in welke vorm denk ik. Syndroom van Down, zou ik moeilijk vinden, maar niet over mijn hart kunnen verkrijgen om daarom de zwangerschap te laten beëindigen. Maar zou ik te horen krijgen dat het kind naast een verstandelijke beperking ook lichamelijke beperkingen zou hebben (bijv. een open ruggetje), dan vind ik het een ander verhaal.
Natuurlijk houd je van het kind, maar een leven als kas-plantje of zonder de plezieren van rennen en ravotten wens ik mijn kind niet toe. Ik heb zelf met verstandelijk en lichamelijk beperkte kinderen gewerkt, en met veel plezier, maar ik zou het mijn kind willen besparen, als het even kan!

Ik denk dat ik het zeker wel zou overwegen om het weg te laten halen. Maar dat zou een zware dobber worden, waar ik heel goed over moet nadenken.

Moeilijk!!! Maar wat je in zo'n geval doet is een zuiver persoonlijke afweging, waar niemand anders iets mee te maken heeft! De opgeheven vingertjes staan al klaar (daar is men in Nederland héél erg goed in!) even als de 'do's' en 'don't's.' Volg je gevoel, je overtuiging en doe wat je denkt dat goed is. Ongeacht wat dat is. Zolang het binnen de wet valt, lijkt mij dat geen misdaad.

een kind met het Syndrome van Down weg laten halen????...een kind met het Syndrome van Down is niet per defenitie een ongezond kind! mijn nichtje heeft het Syndrome van Down..die is mijn leeftijd en heeft meegedaan aan de Special Olympics!! (3 gouden plakken!!)Getalenteerder en gezonder dan ik dus! ik moet er net aan denken dat mijnm moeder mij ''weg'' had laten halen...

vanuit een katholiek standpunt is elke embryo een volwaardig levend wezen en bijgevolg wordt verondersteld dat de ouders zich schikken in hun lot. Vanuit een humanistisch stanpunt vind ik persoonlijk het lijden van de ouders, een heel mensenleven lang ,niet gerechtvaardigd tov van deze immense moeilijke beslissing. Maar dat is een zeer persoonlijke keuze.

Ik hoop dat ik me zou laten leiden door de vraag hoeveel mijn kind zou lijden door geboren te worden met die handicap, en niet door de vraag hoeveel last die handicap mij zou bezorgen.

In het geval van Down weet ik niet wat die beslissing (hopelijk) zou zijn, omdat ik te weinig weet van Down. Ik weet dat mensen met Down een gelukkig leven schijnen te kunnen leiden. Ik weet dat mensen met Down meer problemen hebben dan alleen zwakbegaafdheid. Maar ik weet niet genoeg voor een afweging of die balans door zou slaan naar 'gelukkig genoeg om het leven te gunnen' of 'genoeg lijden om het niet geboren te laten worden'.

Elk kind heeft recht op leven, met of zonder syndroom van down. Het zijn enorm plezierige en vrolijke spontane mensen. Persoonlijk ben ik van mening dat wanneer je er voor kiest om een kind te nemen, je het kind moet accepteren zoals het is. (zaken als ongewenst zwanger door verkrachting nagelaten) Stel dat het 1 arm zou hebben, zou je dan twijfelen om het kind weg te halen? niet toch? Als je a zegt moet je b zeggen en houden van het kind zoals het is.

Ha, die Ingrid;

Ik zou er geen moment aan denken om een kind weg te laten halen vanwege het syndroom van Down. Mensen met dat syndroom hebben net zoveel recht op leven als iedere ander. Pas als ik sterke aanwijzing zou hebben dat een kind geen vooruitzicht op een menswaardig bestaan zou hebben zou ik dat kunnen overwegen.