Sofie (51) is alleenstaand, ze woont naast John (41) en zijn gezin in een tussenwoning. Ze ontdekte dat haar buurman een wietplantage in zijn schuur had. Anoniem gaf ze hem aan. Nu voelt ze zich schuldig. Lees het verhaal van Sofie.
Het was een hete zomerdag toen ik voor het eerst de vreemde geur opmerkte, die uit de schuur van mijn buren kwam. Eerst kon ik het niet plaatsen, terwijl die geur bleef aanhouden. Toen ik later die week in de stad langs een coffeeshop liep, herkende ik die lucht direct.
Planten en apparatuur in beslag genomen
Ik realiseerde me dat mijn buurman wiet kweekte in zijn schuur. Dat wilde ik niet! Straks veroorzaken zijn bezigheden nog brand bij mij of trekt het ongure types aan. Ik wilde simpelweg niet betrokken raken bij wat voor problemen dan ook. Na rijp beraad besloot ik mijn buurman anoniem aan te geven bij de politie. De politie kreeg de tip en deed een inval in John’s schuur, waarbij al zijn planten en apparatuur in beslag zijn genomen. Hij werd gearresteerd en beschuldigd van drugs-gerelateerde overtredingen.
Ik moest open kaart spelen
Een paar weken daarna zag ik mijn buurman weer eens buiten en besloot hem te benaderen. Hij leek zo vriendelijk, ik kon niet anders dan een gevoel van schuld voelen nu ik wist wat ik hem had aangedaan. Ik moest van mezelf open kaart spelen. “Hé, hoe gaat het Sofie?” vroeg hij. “Met mij gaat het goed. Luister, ik wilde je ergens over spreken”, zei ik tegen John. “Natuurlijk, wat is er?” antwoordde hij. “Kijk, ik wil niet veroordelend overkomen of zo, maar ik moet het vragen. Waarom doet iemand zoiets?” zei ik, terwijl ik naar zijn schuur gebaarde. Hij keek me verward aan. “Wat bedoel je?” vroeg hij. “Je weet wat ik bedoel. De marihuana. Ik heb je aangegeven bij de politie”, zei ik, terwijl ik een mengeling van nervositeit en opluchting voelde.
Wanhoop in zijn ogen
Hij staarde me een paar seconden aan voordat hij eindelijk sprak. “Ik begrijp het”, zei hij beduusd. We stonden een paar tellen in stilte voordat hij weer sprak. “Kijk, ik weet dat wat ik deed illegaal was, maar ik probeerde gewoon de eindjes aan elkaar te knopen. Ik heb een gezin te onderhouden, en het zijn moeilijke tijden.” Ik zag de wanhoop in zijn ogen. Plotseling schaamde ik me voor wat ik gedaan had. Hielp ik werkelijk iemand door hem bij de politie aan te geven? “Ik begrijp het”, zei ik, terwijl ik een brok in mijn keel voelde. “Ik hoop dat alles goed komt voor jou en je familie.”
“Bedankt voor je eerlijkheid. Alleen had ik het fijner gevonden als je mij er eerst op aan had gesproken voordat je de politie inseinde”, zei hij voordat hij zich omdraaide om verslagen terug naar zijn huis te lopen. Terwijl ik hem weg zag lopen, kon ik niet anders dan me tegenstrijdig voelen. Aan de ene kant had ik gedaan wat ik dacht dat goed was door hem aan te geven bij de politie. Aan de andere kant kon ik me niet aan het gevoel onttrekken dat er misschien een betere manier was om met de situatie om te gaan.
Uiteindelijk leerde ik dat de dingen niet altijd zo zwart-wit zijn als ze lijken. Soms is het belangrijk om verder te kijken dan de oppervlakte en te proberen de motivaties en worstelingen van de mensen om ons heen te begrijpen.
*namen en foto zijn gefingeerd
Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat opbiechten? Mail dan naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).