Waarom is het zo moeilijk om afstand te doen van materiele dingen?

Ik herken het!
Ik heb al wel dingen weggedaan, met moeite
maar op een gegeven moment moet het, anders wordt
het huis te vol, hé! speelgoed van de kinderen, de kinderwagen, er hangt zoveel emotie aan, blijkbaar.
Ook andere dingen , mijn agenda's van vroeger heb ik nog
een etui... die heerlijke trui, een lamp
soms probeer ik de knop om te zetten en dingen
weg te brengen, als ik ze niet meer zie, dan gaat het goed
is de zollder weer een beetje opgeruimd, en mijn humeur erbij!

Een mens is gewoon een verzamelaar.Het hebben van veel spullen geeft je het gevoel dat je nooit misgrijpt .En vaak als je het hebt weggedaan ,heb je het ineens toch nodig.Zelf heb ik nog weleens dat ik kleding wegdoe waar ik later spijt van heb.

Nou ik heb dat ook. Ik ga binnenkort verhuizen en wil voor mijn vertrek een hoop weggooien. Nu ben ik een beetje spullen aan het uitzoeken en verdeel het in 3 catagorien: weggooien-twijfel-houden. Onderwijl ik bezig ben wordt de stapel twijfel steeds groter terwijl de anderen steeds kleiner worden..het schiet dus niet op. Toen vroeg ik mezelf ook af waarom ik niks weg kon doen. Ik ben echt een verzamelaar, in alles zie ik nog wel iets nuttigs mits het niet kapot is. Zo irritant en zorgt voor veel ergernis.

Ik weet niet of je veel aan mijn antwoord hebt, waarschijnlijk hecht je je veel aan spullen, die in de ogen van anderen waardeloos zijn.

Voor mij is dat hetzelfde als je oude gedachten/gebeurtenissen niet los willen of kunnen laten.
Door al je oude materiele dingen op te ruimen waar je toch niks meer mee doet, ruim je a.h.w ook je gedachten op..
Ik heb dat net zo gedaan, voor onze verhuizing..

Op de zolder, een hoek voor de kringloop, een hoek om weg te geven , een hoek om te bewaren en een hoek voor de kraak...het stond VOL !!
Het ruimt zo lekker op..en niet alleen in huis, maar ook in je hoofd.
Voor mij was het letterlijk en figuurlijk opruimen, zo voelde het ook.
Nieuwe woning, géén oude rommel mee, frisse start. :-)

Ik bewaar ook allerlei dingen die ik ooit nog denk te kunnen gebruiken. Ik ben ze nu aan het wegdoen, maar dat valt niet mee.
Volgens mij geven die dingen ons een (vals) gevoel van veiligheid, zo van; als dat nog eens gebeurt dan heb ik altijd dit nog. In werkelijkheid heb ik daardoor zoveel spullen dat ik wat ik nodig heb ik niet kan vinden.

Van mijn ouders mocht ik niets weggooien. Er werd mij steeds voorgehouden dat je in de oorlog blij zou zijn geweest dat je dit of dat nog had. Ik kan dus ook heel moeilijkk iets wegdoen. Niet alleen oude, niet meer gebruikte spullen, maar ook lege jampotten, kartonnen dozen, plastic bakjes van aardappelsla of zo, plastic zakken e.d. Ik moet mezelf steeds weer toespreken om het inderdaad weg te gooien. Als ik dat niet deed zou het hier een zooi worden.

Dit is echt heel herkenbaar! En verschrikkelijk wat ik mijn hele leven al bewaard heb en aan rotzooi heb meegesjouwd.
Sommige dingen waren oprechte herinneringen, sommige zaken gaven me een "vals"gevoel van veiligheid.
En elke keer als ik iets opruim wordt het iets rustiger in mijn hoofd, maar van bepaalde zaken kan ik geen afstand doen: foto's en boeken.
Maar voor de rest ga ik nog met heel veel zaken de strijd aan, zal ik het wel of niet weg doen....
Recent moest ik mijn ouderlijk huis opruimen en wat ik toen allemaal ben tegengekomen. Niet te geloven, wat mijn ouders allemaal hadden bewaard, dat was een goede les.
Mijn dochter zei tegen me: en mam moet ik dat later bij jou nou ook gaan doen, al die rommel opruimen. En dat zou ik mijn kinderen niet willen aandoen. Onzinnig gewoon, alhoewel het ook bijzonder is om bij sommige zaken nog even weg te mijmeren! Maar daarna moet je ze toch echt weg doen. Herinneringen zitten in je hoofd en je kunt ze overal mee naar toe nemen!
Maar dat laat niet onverlet, dat ik een paar zaken uit het ouderlijk huis weer heb meegenomen om te bewaren.....

Stelling: als je er een jaar niet naar hebt omgekeken, gooi het dan weg. Je zult het dan ook niet missen.

O ja, dat herken maar al te goed! Het voelt als een enorme drang om voorraden aan te leggen voor slechtere tijden: je zal toch maar net verlegen zitten om juist dat ene ding, of misschien wil ik over een tijdje toch nog wel iets leuks maken van die lap stof. Misschien krijg ik wel kleinkinderen en willen die nog wel met dat speelgoed spelen.

Gelukkig heb ik ook nog een "stemmetje" in mij, dat me erop wijst dat het te gek is om dingen te bewaren waar een ander nog iets aan heeft, terwijl het van mij helemaal niet zeker is of ik er ooit nog iets mee ga doen.
Ik let goed op in mijn omgeving of ik iemand blij kan maken met, door mij bewaarde, dingen.
Speelgoed van de kinderen is vaak zo gedateerd dat het na een aantal jaren op zolder niet meer interessant is (weet ik uit ondervinding). In overleg met de kinderen gaat dat nu naar een kringloopwinkel of we zetten het op de site: "Gratis op te halen", heel leuk om de blijdschap te zien van anderman`s kinderen.

Van de dingen waar ik herinneringen aan heb maak ik foto`s, dan is het afstand doen alweer wat makkelijker.

Bij het wegdoen hou ik mijzelf ook voor, dat het vrekkig is om boven op je berg bezittingen te blijven zitten.

Maar het blijft verschrikkelijk moeilijk om afstand te doen!!