waarom hebben violen zoveel kleuren?

Dat is de vraag van de consument,daar spelen de kwekers op in.
En ontwikkelen steeds nieuwe soorten en kleuren.

Er bestaat veel literatuur over het viooltje, hoewel de teelt ervan nog niet zo lang bestaat. Uit met de hand gekleurde afbeeldingen van een eeuw geleden weten we dat men toen bloemen in effen kleuren minder waardeerde dan wij tegenwoordig doen. De bont gekleurde bloemen stonden hoger in aanzien. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het in 1869 verschenen "Les Pensées" van J. Barillet, chef tuinman van de stad Parijs. Toen waren er viooltjes met oranje, abrikooskleurige, duifblauwe en leisteengrijze weerschijn. Deze viooltjes stonden dan ook niet zomaar op een bed in de tuin, maar men stelde ze ten toon in korven, schalen en vazen van faience-aardewerk.

Tot ongeveer 1810 trof men in de tuinen alleen het wilde viooltje aan. Daarna doken er verbeteringen op, die ontstonden door natuurlijke en kunstmatige kruising van verschillende vioolsoorten. Wetenschappelijk beoordeeld is de Viola tricolor geen oorspronkelijke soort, maar een bastaard. Een van de eerste toevallige kwekers ervan was T. Thomson, tuinman bij Lord Gambier te Iver, Buckinghamshire. Hij begon in 1810 met zijn werk en verkreeg tot 1853 ongeveer 400 soorten. Maar die konden alleen door stekken vermeerderd worden, omdat ze niet zuiver uit het zaad terugkwamen.
Sindsdien is er veel verbeterd: nu komt het viooltje wel zuiver terug en is het geschikt om in massa geteeld en gebruikt te worden. De tuinviolen zijn ontstaan door kruisingen van het driekleurige en het gele viooltje en andere soorten.

De variatie in kleurpatronen is kenmerkend voor viooltjes. Daardoor is het soms moeilijk ze op grond van de bloemkleur op naam te brengen. De variatie binnen één soort hangt samen met de zogenaamde 'anthocyanen'. Dit zijn kleurstoffen die, afhankelijk van milieuomstandigheden zoals licht en zuurgraad, van tint kunnen verschieten. Overigens zijn het niet alleen de kleurstoffen die de kleurimpressie van viooltjes bepalen. De fluwelige glans die ze (net als rozen) bezitten ontstaat doordat aan de oppervlakte van de kroonbladeren papilvormige cellen groeien. Die verstrooien het invallende licht zó dat de typerende fluweelglans ontstaat.