Hoe kan het dat een zwart gat heel zwaar is, gaten "wegen" toch niks?

Een zwart gat in de ruimte bedoel je vast.
Een zwart gat trekt alles wat er rond hem heen is aan, en zuigt dit naar binnen. Hoe harder er iets naar binnen wordt gezogen hoe zwaarder het gaat (zo beredeneerd men).

Er is trouwens nooit bewijs gevonden voor het bestaan van zwarte gaten (voor zover ik weet), er zijn enkel aanwijzingen dat ze aanwezig zijn.

Een zwart gat wordt zo genoemd, omdat je het niet kan zien.

Omdat een 'de kern' van een zwart gat heel zwaar is, is de zwaartekracht die van die massa uitgaat heel sterk. Hoe sterker de zwaartekracht, hoe moeilijker het is om nog aan de massa te ontsnappen.
Nu trekken massa's elkaar aan - dus het is op bovenstaande (klassieke) manier goed uit te leggen dat voorwerpen met een kleinere massa dan het zwarte gat zelf, in het zwarte gat worden 'gezogen'. Een zwart gat is echter zo zwaar, dat zelfs licht niet kan onsnappen - daarom is het gat 'zwart'. Maar licht heeft geen massa - hoe kan het dan aangetrokken worden door een zwart gat?

Als gezegd; het idee dat massa's elkaar aantrekken, is een klassiek idee (Newtoniaans). Volgens Einsteins algemene relativiteitstheorie (ART) moet je zwaartekracht eigenlijk niet als een kracht zien, maar als een 'gevolg van de kromming van de ruimte'. De ART zegt dat rond een massa de ruimte iets gekromd wordt. Bij grote massa's ontstaat een soort van put. Je kan je de ruimte een beetje voorstellen als een trampolinevel. Als je daarop een zwaar voorwerp legt, ontstaat er een kuil met het voorwerp op het diepste punt. Als je nu een lichter balletje naar het zware voorwerp toerolt, zal je zien dat het rondjes zal rollen rond dat zware voorwerp, voordat het er uiteindelijk tegenaan botst.
Nu is de ruimte driedimensionaal (en zo'n trampolinevel maar tweedimensionaal); helaas kunnen we ons geen voorstelling maken van een gekromde driedimensionale ruimte - laat staan er een plaatje van maken. Maar het principe is vergelijkbaar.

Rond de zon is zo'n deuk; de aarde draait langs de randen van die deuk net als het lichte balletje rolt over de randen van de deuk in het trampolinevel. (Door allerlei zaken duurt het heel erg lang voordat de aarde uiteindelijk in de zon zal eindigen, zo lang zelfs dat de zon voor die tijd al 'op' is.)

Rond een zwart gat is zo'n kromming van de ruimte zo sterk dat voorwerpen eigenlijk direct naar het centrum toevallen. Nu heeft licht de eigenschap altijd rechtdoor te gaan door de ruimte. Als die ruimte gekromd is, ziet dat er van buiten die kromming uit alsof het licht een flauwe bocht maakt, maar het licht gaat in de lokale ruimte, gewoon rechtdoor. Bij een zwart gat is die kromming dus zo sterk, dat het licht niet meer langs het gat kan gaan, maar er recht in verdwijnt.