Tot nog toe was deze ontwikkeling goed, maar we zijn nu een grens voorbij gestreeft waar onze ontwikkeling steeds sneller gaat ten koste van de levenskwaliteit.
Met al onze kennis zijn we vergeten hoe het is gelukkig te zijn, we zijn de waarde van het leven vergeten, we zijn het gevoel voor samenhorigheid vergeten.
Wij kopen mooie dingen en maken verre reizen om weer gelukkig te worden.
Maar we vinden wel welvaart maar geen geluk, hoe meer de mens bezit, hoe ongelukkiger hij wordt.
We maken ons zelf ziek door hebzucht, door het streven naar als maar meer, door onze ergenis en stress.
We worden ziek door onze eigen ontevredenheid.
Uiteindelijk ondekt de mens dat hij door alles wat hij al heeft, eigenlijk arm is.
Als dat ontwikkeling is, dan zijn we het belangrijkste vergeten, dan zijn we slachtoffer van onze eigen ontwikkeling.
Ons bewustzijn hoe we moeten leven zijn we vergeten mee te ontwikkelen.
De dauwdruppel aan een blad , dat in de ochtendzon hangt te flonkeren en al de kleuren van de regenboog laat zien, verteld ons wat we vergeten zijn!!!