Het begin van insnoering, valt dit steeds samen met de vloeigrens?

Maar als die oppervlakte verkleint, en sigma moet afnemen, waarom neemt dan de spanning ineens af? Steunende op:
sigma = spanning / mm2

FOUT. sigma = spanning = N/mm2 Spanning is een kracht over een oppervlak : N/mm2 Als je een staaf met diameter 10 in een trekbank zet, en tijdens insnoering wordt de diameter 8 mm, dan daalt het oppervlak. Aangezien je met een nagenoeg vaste kracht werkt (deze neemt relatief gezien langzaam toe), ontstaat er dus een grotere spanning in het materiaal.

Ok maar die engineeringcurve is toch als volgt bepaald:
sigma = N/mm2oorspronkelijk. Als de rek stijgt door een kracht die groter wordt, dan zou toch de spanning moeten stijgen. Die rek zou zelfs beter vervangen worden door kracht dan op de grafiek als je de true-curve buiten beschouwing laat? Je meet toch tov de oorspronkelijke doorsnede.

engineerigncurve? Je bedoelt trekcurve? De spanning stijgt toch ook naarmate de rek groter wordt? Kijk het werkt zo: Je begint met een bepaalde staaf die je inklemt. Daarna ga je er een kracht op zetten. De bank "meet" dan een bepaalde rek (deze wordt uitgezet in %). De rek stijgt dus inderdaad door een bepaalde kracht die groter wordt. De spanning stijgt ook in de grafiek (hij loopt immer niet horzintaal, maar schuin omhoog. Dit geeft aan dat als de rek toeneemt de spanning ook toeneemt). Echter op een bepaald punt "merkt" de machine dat hij relatief minder kracht nodig heeft om een bepaalde rek te realiseren. Dit wordt in de machine (vraag me niet hoe precies) omgerekend in een spanning. Nee, de kracht er tegen uitzetten is nutteloos. De kracht zit namelijk al in de spanning (n/mm2)