Waarom zijn we zelden eerlijk?

je zegt het zelf al: het betreft een vage kennis, en je stelt de vraag uit beleefdheid.
je zou raar staan te kijken als in zo'n geval die kennis uitgebreid begint over zijn perikelen.
het is een quasi-vraag in de meeste gevallen, chitchat die als smeerolie op de betrekkingen werkt.
in geval van een goede vriend zal je meestal wel een eerlijk antwoord, met alles erop en eraan, krijgen.

routine?
het is meer een soort van "standaard" vraag geworden met standaard antwoorden.
Vaak vraag je aan iemand "hoe gaat het", uit beleefdheid, maar eigenlijk denk ik dat het veel mensen dan niet echt interesseert hoe het ook echt gaat met die persoon.

Je geeft ook aan, het gaat hier om een "vage kennis".
Als die al problemen heeft gaat die dat echt niet zomaar delen met iemand die voor hem ook een "vage kennis" is.

Ik denk dat een hoop mensen ook niet willen laten zien dat ze problemen hebben en de buiten wereld gewoon laten merken dat het goed gaat.

Zo worden ze tenminste niet de hele tijd uit "medelijden" aangesproken.

Als die persoon echt hulp wilt vraagt die dat wel aan een echte vriend/familie.

Waarschijnlijk omdat het geen zin heeft om de hele geschiedenis aan een 'vreemde' (vage vreemde) te vertellen. Wild vreemden zullen ook niet onmiddellijk staan springen om deze hulp aan te bieden.

Persoonlijk zal men ervaren dat het al lastig genoeg om dit te verwerken. Deze vreemde heeft er bovendien geen boodschap aan.

waarschijnlijk die vage kennis niet zijn ellende wilde delen met je..
trouwens bijna iedereen antwoord met ..goed..of ja zijn gangetje..
het is vaak een begin van een gesprek dat uiteindelijk als je weggaat en afscheid neemt, meer ellende uit is gekomen dan de begin vraag was,
dus "hoe gaat t met je? ja goed!! geloof t maar niet en vraag maar gelijk wat er allemaal is...

We zijn daarin niet eerlijk om niet gelijk iemand te overstelpen met onze sores.
Wij hebben daar het volgende op gevonden, als je het echt wilt weten vraag je na het gewone antwoord.......
Nee maar, hoe gaat het nu echt met je?
Je zult verbaasd zijn hoeveel mensen dan zeggen, nou als je het echt wilt weten, het kan beter en beginnen dan hun verhaal.

Zelf antwoord ik tegenwoordig op die vraag, (als het niet goed is ) het kan altijd beter, als ze het dan echt willen weten komt er een hoezo van hun kant en anders was het gewoon een beleefdheids vraag en willen ze het niet echt weten.

De vraag is ook niet eerlijk.
Eigenlijk heb je geen keus, je kunt in een dergelijke situatie alleen maar antwoorden 'goed' en in een enkel geval zeg je erbij dat je alleen maar een beetje een probleem hebt met de gezondheid.

Maar je gaat niet een heel verhaal ophangen over je scheiding, je baan die je kwijt bent en je financiele problemen. Want je wil helemaal niet geholpen worden door een vage kennis, en als je dat wel wil dan zal je misschien toch eerlijk antwoorden hoe slecht het er met je voor staat. Maar dat is dan nooit in rechtstreeks antwoord op de vraag 'hoe is het er mee', maar dat komt dan in een gesprek achteraf. Als je zegt 'nou, heb je een uurtje, laten we hier even zitten met een kop koffie'.

We houden allemaal van onze privacy, en zeker geven we niet graag prijs dat het slecht gaat, want dat zet meteen zo'n stempel op je. Dan heb je het verkeerd gedaan, en dat wil je niet rondbazuinen.

Tja, leugentjes om bestwil... of zelfbescherming... of uit trots.

Ik kan de vraag van het ontstaan helaas niet antwoorden.
Waarop ik wel de ongestelde vraag van 'waarom ze dus daarom niet eerlijk zijn?
Nou,ze schamen zich misschien en moeten het wel verbergen,of ze zijn bang van een ander,dat er iets met hun werk gaat gebeuren bijv, ze zijn ontslagen van hun werk,of het van iemand niet laten uitspreken en toch laten verbergen.

Stel jezelf eens voor dat je aan de andere kant staat; jij bent degene met sores aan je hoofd; het laatste waar je op zit te wachten is een 'beleefdheidspraatje' . Het is een soort beleefdheidsspel; van ; o ja, die ken ik, ik kan niet zo maar voorbij lopen. Goh, hoe gaat het met je?

Met mij gaat het momenteel niet zo lekker, en eerlijk gezegd hoop ik dat ik niet 'een bekende' tegenkom; omdat ik gewoon niet weet wat te zeggen!
Maar ook ik doe braaf mee aan het spelletje;
Hallo, lang niet gezien, alles goed ??
Ja, hoor zeker!
Oké, ik moet er weer vandoor, want ik krijg zo bezoek( of wat je dan ook maar voor kul te binnen schiet om snel weer door te lopen).

Bovendien wil iemand die je zoiets terloops even vraagt helemaal niet weten welke sores je hebt !

Het is een cliché geworden, zowel vraag als antwoord. De vraag wordt ook uit beleefdheid gesteld (quasi geïnteresseerd) en dat voel je aan, "hoe gaat het?" is meer een groet geworden. Mocht iemand jouw hulp willen komen ze vanzelf met het echte verhaal. Ik denk dus, dat het niet met "niet-eerlijk-zijn" te maken heeft.

De vraagsteller wil liever ook dat je gewoon zegt dat het goed gaat, de vraag is gewoon een vorm van beleefdheid geworden. je stelt je voor en je vraagt meteen hoe gaat het, dit is een cliche geworden.

Je moet eens je hele levensverhaal uitstorten bij iemand die vraagt hoe het met je is, binnen 5 minuten loopt hij vloekend weg. Dit heb ik eens gedaan bij een vriend van me, heel komisch!

Ik denk dat het dan beter is te vragen, mooi/vies/koud weer he?
Zo verleid je een ander niet tot uitspraken die de waarheid geweld aan kunnen doen.
Als we nu zouden afspreken , die vraag alleen te stellen als ons het eerlijke antwoord ook werkelijk zou interesseren, dan is er toch een hoop onechtheid weg, lijkt me.
Je moet als je waarachtig met elkaar wilt omgaan, toch ergens beginnen.
Dat kun je het beste bij jezelf , zegt een spreekwoord.

Ik zeg vaak maar "ja prima hoor!" om er maar vanaf te zijn. Ik heb meestal niet zo veel zin om eerlijk te vertellen tegen een vage kennis wat ik allemaal heb meegemaakt de laatste tijd (vooral niet als het negatieve dingen zijn, dat komt dan zo zeurderig over, vooral als je die persoon al lang niet meer gesproken hebt). Ik vind niet dat dit iets met eerlijkheid te maken heeft, eerder luiheid.
Bovendien vind ik dat het met mij altijd wel goed gaat, zolang ik nog een dak boven mijn hoofd heb, genoeg eten en drinken, vrienden en familie en het gaat goed met mij :).

uit schaamte gevoel willen we niet vertellen hoe het werkelijk met je is.of ze willen t je niet vertellen omdat het je niks aangaat.

het zou kunnen dat dit soort oneerlijkheden voortkomen uit het sociale status ophouden gevoel.
Als het goed met je gaat, kom je goed, sterk over. Daal je niet in de achting van de groep.

Mensen die gezond en zelfbewust zijn met wie het echt goed gaat, stralen dusdanig uit dat ze veel mensen aantrekken, ze krijgen veel positieve aandacht.
Als het wat minder gaat doet men vaak net of het nog goed gaat om die aandacht niet kwijt te raken, om nog goed over te komen. En nog deel uit te maken van de groep.

Als het erg slecht met mensen gaat lopen ze gerede kans verstoten te worden uit de groep, en dat wil niemand. Dus leren we allemaal altijd 'goed' te zeggen.

Er zijn helaas meer mensen die iemand (buiten directe familie) met wie het slecht gaat laten vallen dan die daadwerkelijk bereid zijn langdurig te helpen. Hele vrienden kringen vallen weg als het slecht gaat. En dan wil ik niet zeggen :'dat waren geen vrienden', want dat waren ze wel, alleen dit denken ze niet aan te kunnen, vrezen wellicht besmet te worden (hun sociale plaats dan) En daar zouden ze best gelijk in kunnen hebben.

Het gaat goed is een veilig antwoord. De groepsprocessen zijn helaas niet te omzeilen. We kunnen nou eenmaal niet zonder elkaar. En hoe hoger je in de groep zit hoe sterker je het, verbergen van de sores voor de buitenwereld, ziet.

We geven op dat soort vragen een ontwijkend antwoord omdat dat soort vragen meestal uit beleefdheid worden gesteld omdat mensen op dat moment even niet zo vlug iets anders weten te zeggen. Het is dus een soort gewoontevraag die niets voorstelt net als de meeste goede morgen zeggen maar er niets bij menen. Ons ontwijkend antwoord heeft daarom niets met eerlijkheid te maken.
Als ze mij zo'n vraag stellen antwoord ik wel eens: Wil je het echt weten, ga dan maar even zitten want het duurt wel even om dat allemaal uit te leggen. Nog nooit heeft iemand voorgesteld om maar even te gaan zitten en te luisteren.
Anders is het als je werkelijk geïnteresseerd bent in het welzijn van iemand en je belt zo iemand op met de zelfde vraag. Dan krijg je wel een "eerlijk" antwoord.

Drie trefwoorden zijn hier dus belangrijk: de situatie en het moment tijdens welke zo'n vraag gesteld, de werkelijke interesse en de relatie die je met iemand hebt.

Omdat de mens bang is voor de waarheid en eventueel de consequenties.

In jouw verhaal schaamt hij/zij zich voor de problemen die hij heeft. Of het vage kennis verhaal, hij wilt zich niet gaan uiten/klagen tegen een vage kennis.

Wat ook kan is dat hij vind dat het jouw zaken niet zijn.

Hij wilt niet geholpen worden door een vage kennis

Hij is bang voor roddels.


Maar zo kunnen we uren doorgaan met gissen. Het kan aan zoveel factoren liggen..

Ik vind het geen oneerlijkheid.
Je wilt niet aan iedereen alles vertellen, zeker niet als het niet zo goed gaat.
Zelf ben ik zo iemand die achteraf wel gerust vertelt dat het niet goed ging, maar op het moment zelf deel ik dat alleen met een paar goeie vrienden. En zeker niet met een 'vage kennis' die ik ergens tegenkom en die alleen zegt 'Hoe gaat het' en niet 'Jee, wat leuk dat ik jou zie, kom, zullen we een bak koffie doen, vertel eens hoe het met je gaat?' -> dat laatste zal een 'vage kennis' ook minder snel zeggen denk ik...

U denkt dat men oneerlijk is om de vraag naar waarheid te beantwoorden terwijl u zelf al weet welk antwoord u krijgt op uw vraag.

U staat er toch niet op te wachten om te vernemen dat het eiland waar u een 2e huis hebt net door hem is gekocht. En dat het nieuwe winkelcentrum of vakantieressort ook van hem is.

En op de valreep kunt u misschien nog meerijden in zijn stretch limo met chauffeur.

Nee, dat denk ik niet. Dus dan nemen we gewoon genoegen met ,,het gaat wel,, oid, en vervolgen we na
een paar vriendelijke woorden en loze beloftes onze weg.

Het tegenovergestelde kan dus ook.

De menselijke psyche zit bij de mens nu eenmaal zo in elkaar dat we voor anderen verbergen als het je niet goed gaat. Het gaat iemand anders niets aan, het is jouw leven , jouw privé sfeer en alleen mensen die vertrouwd zijn met je, die je goed kent, waar je je hart bij kunt uitstorten met een goed gevoel, die zal je de waarheid vertellen àls je er behoefte toe hebt. Inwendig ben je altijd bang, vooral bij vreemden ( want dat zijn vage kennissen in feite voor je gevoel) dat straks iedereen het weet wat er met je aan de hand is. De meeste mensen doen zich altijd beter voor dan ze werkelijk zijn, alleen de intimi weten beter. De ' boze' buitenwereld hoeft dat niet te weten. Het is ook een gevoel denk ik, dat je hebt bij bepaalde mensen. Je voelt het wanneer iemand oprecht belangstelling heeft of wanneer het alleen maar een beleefd informeren is. Ergens moet je het ook uitstralen dat je het meent wanneer je het iemand vraagt. Ik schijn het uit te stralen ook al heb ik geen behoefte om iemands sores te weten, maar automatisch vraag je het uit beleefdheid. Als je ontspannen overkomt en een houding hebt van; 'ik neem de tijd voor je' dan kan ik er gif op innemen dat, al is het een relatief vreemde, diegene me binnen 10 min. al zijn/haar ziektes, verdriet, ellende enz.aan het vertellen is. Ik denk dat ze voelen dat hun diepste geheimen bij mij veilig zijn en daar hebben ze dan ook gelijk in. dat kan je volgens mij niet 'faken'. Dan pas merk je dat er te weinig ècht naar mensen geluisterd wordt, want voor je het beseft ken je heel hun levens-verhaal. Echt waar Ed, het overkomt mij zo vaak! Zelfs wildvreemden waar ik toevallig naast ga zitten op een bankje om bijv. op de bus te wachten. Ik houd van praten en begin meestal een gesprek over het lekkere weer enzo en binnen 10 min. weet ik dat ze pas gescheiden is en dat haar bank geld van haar allimentatie gebruikt om rekeningen van te betalen en zelfs in de bus vraagt ze of ze naast me mag zitten en praat maar door. Ik laat ze dan maar, want ze kan het misschien aan een bekende niet kwijt of niemand neemt de tijd om te luisteren. Dat kan dus ook Ed. :)

'Alles goed?' is meer een beleefdheid-routine vraag als je het mij vraagt (in de supermarkt etc.)

"Alles goed met je?" (1 op 1 na lang niet gezien te hebben) heeft al weer een heel ander effect.

Leuke kwestie.

Soms is het ook gewoon prettig om NIET te hoeven uitwijden over hoe Kwalitatief Uitermate Teleurstellend je jezelf voelt....

Goede vraag.dat is wat mij ook altijd zo irriteert.Maar ik ben gewoon altijd eerlijk en dat stellen mensen niet altijd op prijs,ze willen het niet altijd horen.Ik zeg gewoon als het niet goed gaat en ze vragen het,joh,gewoon klote.Tja,en dan heb je een misser.

het "hoe gaat het met je?" is een standaard begroeting geworden, waarop we, op enkele uitzonderingen na, het antwoord "goed hoor!"verwachten. mensen zijn vaak al bijna doorgelopen als er nog een vluchtig "goed hoor!" klinkt. Soms vraagt een vriend/familielid aan een vriend/familielid: "hoe gaat het?" en krijgt als een eerlijk antwoord een goed gesprek over de problemen die die persoon en jij hebben en hoe je daar mee omgaat.

het probleem dat we niet meer eerlijk antwoorden op deze vraag is omdat de vragenstellers geen eerlijk antwoord verwachten omdat ze totaal geen tijd hebben voor een antwoord anders dan "ja prima hoor".

de enigste oplossing: iedereen vraagt in het vervolg alleen naar de welstand van iemand anders als hij tijd en interesse heeft om te luisteren naar (de zorgen) van die ander. en laten we dan met z'n allen proberen vaker echt even stil te staan bij anderen, daar tijd voor vrij maken.

weetje wie er trouwens wel eerlijk zijn op sociaal gebied? autisten.

Dit geldt voor beide partijen:

De ontmoeting is spontaan en het komt dus vaak niet gelegen om in ALLE rust/tijd te kunnen praten.
Men heeft niet altijd de emotionele kracht om een diepgaand gesprek aan te gaan.

Daarom is de vraag vaak niet oprecht en de ander voelt dat aan. Dus waarom zou hij dan een eerlijk en oprecht antwoord geven.

Maar als de vraag wel oprecht is, dan heeft niet iedereen 'zin'/kracht om direct in het begin en vluchtig het hele leed van het leven door te gaan spreken. Alsof dat dan het enige is in het leven.
Soms wil men liever over de koetjes en kalfjes praten (zie mijn vraag). Het leven is dan al zwaar genoeg.

---

We zijn dus nooit eerlijk op deze vraag, omdat ook de vraag vaak niet eerlijk is gesteld. Zelden maak ik mee dat de vraag in alle oprechtheid wordt gesteld.
Nu kan ik heel goed begrijpen dat jij iemand bent die merendeel de vraag in alle oprechtheid vraagt. Je neemt in je hoofd alvast de tijd om een 'heel' verhaal te gaan horen.
Die ander hoeft die tijd dus niet te hebben of de 'zin'/kracht te hebben om over zijn problemen te gaan praten.
In dat opzichte zal het antwoord altijd vrijblijvend moeten zijn. Ik heb altijd iets van: je kunt alles vragen wat je wilt, maar het is aan de ander of hij een antwoord wil geven.

---

O, en over je laatste zin: Niet iedereen WIL geholpen worden of is KLAAR om geholpen te willen worden.
Als iemand iets heeft, dan wil diegene altijd eerst het zelf proberen op te lossen. Dit kan soms maanden duren voordat hij erachter komt dat hij het niet alleen kan oplossen. Dan is hij klaar om geholpen te willen worden, maar vaak alleen nog door de reguliere specialisten, zoals een huisarts, fysio, specialist. Dan weer maanden later gaat men naar de rest zoals de alternatieve, of psycholoog.
Het kan dus wel maanden of jaren duren voordat men openlijk over zijn of haar problemen kan praten.
In geval van bijvoorbeeld mijn moeder, nooit.

Soms is het ook gewoon zo dat je even geen zin hebt in een gesprek. Soms is het heel fijn om een dag k** te voelen, zonder dat je daar gelijk over hoeft uit te wijden waarom je je zo voelt of een preek te krijgen dat het allemaal mee valt met allerlei cliché's als na regen komt zonneschijn.
Maar goed, het is inderdaad wel zo dat, dat gevoel heb ik dan, binnen onze samenleving de norm is dat alles perfect gaat. Ondanks dat er voldoende signalen zijn dat dit niet zo is. Soms kan ik van iemands gezicht af lezen dat er iets is, echter is het heel lastig om iemand te helpen. Of wel onderschat je een bepaald probleem (het valt wel mee, terwijl het voor die persoon helemaal niet mee valt) ofwel duw je iemand in een soort slachtofferrol wat ook niet helpt.

eerlijk zijn maakt je ook vaak erg kwetsbaar.

Simpel en ingewikkeld te beantwoorden. Ten eerste heb je niet altijd de behoefte je lief en leed te delen met iemand anders, dus kap je het af met "het gaat prima".
Ten tweede zal het te maken hebben met het willen voldoen aan het verwachtingspatroon van de ander. Een redelijk bekend en goed onderzocht fenomeen. (Ook een probleem bij politieverhoren en getuigenissen)
Verder zijn er natuurlijk nog tal van andere redenen te bedenken waarom niet iedereen altijd eerlijk is, maar dat spreekt voor zich.

ALS DE WAARHEID EENS WAT MEER WERD GEWAARDEERD ZOU IEDEREEN NIET ZO VAAK LIEGEN.

Omdat we bang zijn voor de waarheid!

Het is niet helemaal oneerlijk als je een vage kennis bent heb je misschien geen zin om alles te vertellen het geen ook met vertrouwen te maken kan hebben want je spreekt immers van een vage kennis. Er zijn nu eenmaal bepaalde dingen die je wel en niet wilt vertellen en wees eens eerlijk wat kan je dan doen als iemand zijn baan kwijt is of in scheiding ligt? Kijk dat zijn toch al dingen waar de meeste mensen niet trots op zijn en daarom vertellen ze het ook niet en zeker niet aan een vage kennis

ik zou eerder zeggen : waarom vragen we aan iemand hoe het met hem of haar is? dat is een gewoontezin, we flappen het eruit zonder erbij na te denken en om iets meer te kunnen zeggen dan "hallo". ik ben persoonlijk gestopt met te vragen hoe het met iemand gaat en zeg andere dingen, bv. "fijn je te ontmoeten" of zoiets. Of ik stel concretere vragen die betrekking hebben op hun leven, bv. hoe is het met je nieuwe wagen, is je dochter goed aangekomen in barcelona etc...Zelf heb ik gemerkt dat als ik op de vraag hoe het met me ging eerlijk antwoordde (bv. wel, ik ben eigenlijk nog wat boos, heb drie kwartier op de trein gewacht en mis nu mijn cursus Spaans) dat mensen achteruit deinsden. M.a.w. word ik min of meer gedwongen om "goed" te zeggen of zoiets. daarom stel ik die vraag niet meer, tenzij ik echt tijd heb om te luisteren.

Vaak is het eigen waarde. Er word verwacht vanuit de maatschappij dat iedereen voor zichzelf is. We worden het individualisme gedrukt en om te zeggen dat het slecht gaat word dan vaak gezien als zwakte. Maar zoals ik het zie we zijn groep [dieren] maar we leven individueel vaak.
Als wij leven in een groep met een groepsbelang boven je eigen belang dan zie je dat oneerlijk zijn niet ten behoeve van de groep is en dus ook niet normaal. Het is in mijn ogen juist de manier van leven en denken wat zo maakt. Ik geloof dat mensen altijd goed zijn maar juist oneerlijk etc gemaakt worden.

vlgs mij willen de meeste mensen niet met hun problems te koop lopen,weet je.En als ze dan eerlijk antwoord geven,dan willen de andere mensen hun vaak niet helpen of kunnen het niet,door egoisme enzo.Misschien dat die dan b.v. denken : ïk heb zélf al veel problems,dus heb ik d'r geen tijd of zin voor om die ander te helpen". Ik denk dat daarom mensen met problemen het vaak maar niet vertellen aan een ander,zeker als het vreemden zijn.

Het heeft er volgens mij mee te maken dat wanneer je zou vragen "hoeveel tijd heb je" de meesten afhaken. Het is meer een beleefdheids vraag. Tevens zijn er weinig mensen welke "goed" kunnen luisteren. Hen herken je wel als ze na een ontwijkend antwoord doorvragen.