Is verdringing een series te nemen psychologisch begrip?

Ja, verdringing is zeker serieus te nemen. Het komt veel voor bij mensen die een traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt. Het is een natuurlijk beschermingsmechanisme dat in bedreigende situaties automatisch in werking kan treden. Het is nooit een keuze. Iemand kan niet kiezen om het wel of niet te hebben of te gebruiken. Het overkomt je, of niet. Kijk in de link bij het kopje "Zwart gat in het geheugen" voor een goede uitleg. (Wegens auteursrechtdingen kan ik het niet copy-pasten als citaat)

Bronnen:

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psych...

Daar bestaat nogal wat discussie over. 'Verdringing' is een begrip geworden in de lekenpsychologie, maar in het algemeen is bekend dat het geheugen niet zo werkt dat mensen juist belangrijke gebeurtenissen 'kwijt' zijn. En sinds bekend is geworden dat veel 'hervonden' herinneringen aan met name seksueel misbruik het resultaat waren van een suggestibele patiënt in combinatie met een overijverige therapeut (vaak gebruik makend van technieken als hypnose) en niet klopten, zijn er veel minder professionals die zich hier op grote schaal mee bezig houden. Tegenwoordig gaat het bij het begrip 'verdringing' dan ook meestal niet om herinneringen die iemand echt kwijt is (geweest), maar meer om dingen die iemand wel weet, maar meer of minder bewust naar de achtergrond heeft gedrongen, als het ware 'geparkeerd' heeft om er niet aan te hoeven denken en niet mee bezig te hoeven zijn. Of het mogelijk is om belangrijke gebeurtenissen echt te vergeten, daarover lopen de meningen uiteen. Er is wel consensus over het bestaan van dissociatie, maar dan gaat het vooral om de meer subtiele vormen waarbij iemand emoties blokkeert, micropsychotische episodes heeft of bijvoorbeeld dissocieert van pijn of een compleet lichaamsdeel (de conversiestoornis, die in de DSM-indeling bij de somatoforme stoornissen hoort, valt in de ICD onder dissociatieve stoornissen). Ook bij deze stoornissen is er controverse over de meest uitgesproken vormen van dissociatie zoals DID (dissociative identity disorder, vroeger MPS, meervoudige persoonlijkheidsstoornis) en de dissociatieve fugue waarbij iemand in een periode van stress totaal kwijt is wie hij is en wat er gebeurd is, en soms zelfs een hele nieuwe identiteit aanneemt in een andere plaats, schijnbaar zonder herinnering aan het leven dat hij achterliet. Het is onduidelijk of dissociatie werkelijk zó sterk kan zijn dat het echt iemands geheugen (deels) kan wissen. Er zijn gevallen bekend waar bij nader onderzoek het verhaal toch niet helemaal bleek te kloppen.. Er zijn dus 'believers' en 'nonbelievers' op dit gebied. In elk geval is duidelijk dat áls dergelijke vormen van extreme dissociatie zoals DID en de dissociatieve fugue voorkomen, het om zeer zeldzame verschijnselen gaat. In het algemeen werkt het namelijk zo traumatische ervaringen een hele gedetailleerde herinnering vormen, met een verhoogde zintuiglijke waarneming (denk aan PTSS, waarbij ook geuren of geluiden de complete herinnering kunnen oproepen alsof het een film is).