Wat wordt er bedoeld met 'je schuldgevoel bij je ouders vermijden en je kinderen er mee overladen'?

Ik denk zelf dat omdat je zelf het gevoel hebt dat je tekort gedaan bent in je jeugd, dat je dat bij je kinderen compenseert door hun te overladen met het positieve. Dus als jij bijvoorbeeld vroeger bijna geen aandacht kreeg, dat je denkt nee dat was verschrikkelijk mijn kinderen moet dat niet overkomen en dat je ze dan 'teveel' aandacht geeft. Zo zie ik het, ik weet niet of dat is wat je bedoeld.

In één woord afreageren. Je kunt of durft je ouders jouw slechte opvoeding niet verwijten, en blijft zo met je woede zitten. Die woede vindt z'n uitweg (onbewust) naar je kinderen, domweg omdat zij zich er zo makkelijk voor lenen. Ze zijn er altijd, doen altijd wel iets verkeerd, ze zijn altijd wel lastig, ze kunnen zich niet verweren, en je kopieert het gedrag van jouw ouders.

Datgene wat je als kind hebt meegemaakt bij de opvoeding van jouw ouders, geef je onbewust en onbedoeld vaak door aan jouw eigen kinderen. Dat kan zowel met positieve belading maar ook vaak met negatieve. Dit komt voornamelijk voor bij geestelijk misbruik van kinderen die van jongs af aan dit niet gemerkt hebben.
Alles wat je als kind van huis meekrijgt, neem je aan als zijnde 'normaal'
Pas wanneer jouw leeftijd vordert ga je langzaam merken dat sommige dingen toch niet zo normaal waren.

Als dat zo is, dan zal je jezelf voornemen om dit bij jouw kinderen anders te doen. Je hebt gemerkt dat jou in jouw jeugd tekort gedaan is.
Misschien hebben jouw ouders nooit spontaan geknuffeld of gezegd hoeveel ze van je hielden? Misschien zag je ze zelfs nooit knuffelen met elkaar of kussen? Als je je dit bewust bent geworden, zal je jouw kinderen hiermee zelfs kunnen overladen als een soort compensatie voor jouw gemis. Het kan weleens teveel zijn, want zelf heb je het nooit meegemaakt en denkt dat het zo goed zal zijn.

Je overlaadt ze ook wel eens met negatieve lading die je zelf niet herkent omdat het er in jouw jeugd is ingeslopen. Stel dat de ouders het ouderschap niet aankunnen en erg onzeker zijn. Zo'n kind merkt dit onbewust en de emotionele voeding gaat dan ipv. de ouder naar het kind toe, omgkeerd plaatsvinden. Het kind zal zich wegcijferen om de ouders te ontzien. Een kind heeft in dit geval altijd het gevoel tot last te zijn en alles op zichzelf betrekken. Het zal niet met problemen naar de ouders toegaan, maar ermee rond bljven lopen of het zelf proberen op te lossen. Het kan zo in het verdere leven een laag zelfbewustzijn met zich mee moeten dragen en een gesloten persoon worden.
Jouw eigen kinderen zullen onbewust ook hiermee overbeladen worden, omdat je zo geworden bent in jouw jeugd. Vaak heb je het zelf niet in de gaten.

Ik ben zelf als kind nog nooit geslagen en heb het ook bij mijn kind nog nooit gedaan. Ik kreeg wel eens een tik op mijn vingers omdat ik na herhaalde waarschuwingen toch de grens wilde weten. Die was er toen en 'wie niet horen wil moet voelen' werd gezegd.
Dit is iets wat je altijd bij zult blijven en toen mijn kind ooit mijn grens uit wilde proberen, kreeg hij ook een tik. Ik ben nog steeds van mening dat een corrigerende tik soms moet zijn. Zo zal het ook bij een kind zijn dat regelmatig in elkaar geslagen werd in de jeugdjaren. Vaak zijn zij als ouder óók gewelddadig en dit zien zij dan helaas als normaal.