Hoe kan het dat we dingen en zelfs mensen als vanzelfsprekend gaan zien?

Omdat de mens een makkelijk uitgevallen wezen is... als iets er eenmaal is doen we er weinig aan om het te behouden...we hebben er immers al eens ooit ons best voor gedaan.. een goede baan, een mooi huis, een relatie..we doen er ons best voor, het is gelukt en cést ca..

Dat begint al in de kinderjaren. Goed verwoord in Zonneveld's nummer: Het Dorp.....

'Ik was een kind en wist niet beter,
dan dat 't nooit voorbij zou gaan........'

Het zijn je hersenen die bekende dingen langzaam maar zeker als "minder belangrijk" gaan aanmerken, omdat je inmiddels weet wat ervan te verwachten en hoe ermee om te gaan.

Onze hersenen zijn nog altijd voornamelijk geprogrammeerd om acuut op onverwachte dingen te reageren, omdat hier in de natuur je leven vanaf kan hangen. Iets wat regelmatig voorkomt, mensen die je vaak ontmoet, de routine, zeg maar, wordt daarom zoveel mogelijk routinematig afgewikkeld.

Dat deze dingen voor jou persoonlijk soms heel belangrijk kunnen zijn is voor "het organisme" minder van belang - dat wil gewoon overleven. Gelukkig is hier een hoop tegen te doen, door bijvoorbeeld regelmatig nieuwe dingen te proberen, en de opwinding op te zoeken. Zowel alleen als gezamenlijk. Dan ontdek je telkens weer nieuwe facetten van elkaar, en blijf je het beeld van de ander "verversen", zodat deze niet in de routine-map gestopt wordt.

Gewenning

Dat is het verschil tussen je leefwereld en je belevingswereld. Je leefwereld is jouw wereld van alledag, met daarin de dingen en de mensen die jij hebt geaccepteerd en die je kent. Je belevingswereld is de actieve wereld waar vanalles in gebeurt, de dag van vandaag. Soms haal je iets over van je belevingswereld naar je leefwereld. Voorbeeld: Op sommige hoeken van huizen zie je bordjes met daarop cijfers en tekens. Let er maar eens op. Voor als je het niet wist: hierop staan aanwijzingen voor de brandweer waar zich de dichtstbijzijnde brandkraan of waterpunt bevindt (ze verdwijnen overigens meer en meer omdat men met tegenwoordig met een ander systeem werkt). Als je ze nog niet gezien had, zaten ze in je belevingswereld; ze waren er wel, maar je zag ze niet. En als je ze zag, keek je er waarschijnlijk overheen omdat je niet wist wat het was. Nu je het weet en herkent, zitten ze in je leefwereld. Je weet wat het is, je accepteert het en neemt het als 'gewoon'aan.

Zo gaat het met mensen en met dingen. Je haalt ze over van je belevingswereld naar je leefwereld. En ja, eenmaal in je leefwereld neem je ze soms te gauw voor 'gewoon' aan....

Als je dat niet hebt, leef je continu in een staat van verwondering (in onze maatschappij dan).

Dat is wel heel mooi maar absoluut niet leefbaar in onze maatschappij. Dan heb je niet voor je partner gekookt want je bent er niet vanuit gegaan dat hij er zal zijn, of je hebt de huur niet betaald want het is niet vanzelfsprekend dat het jouw huis blijft.

Er zijn wellicht culturen waar alles van niemand en van iedereen is, daar zul je die vanzelfsprekendheid op andere vlakken zien. Daar vind men het niet raar als iemand anders de woonplaats bezet heeft of het eten of de partner genomen heeft.

Alleen de kleinsten hebben deze vanzelfsprekendheid niet, zij verwonderen zich, maar kunnen niet zonder onze bescherming overleven.

Leefregels brengen de aanname dat men zich eraan houdt, en dat brengt vanzelfsprekendheid.

Onze brein kan ons helpen en ons foppen.
We kunnen iets mooier gaan vinden maar ook steeds lelijker.
Telkens weer zal onze waarnemingen , vergeleken worden met de in ons brein opgeslagen informatie.
Ons brein kan kunstmatig een bepaalde verwachting creëren, een verwachting die nergens op gebaseerd lijkt.
Als we met vakantie gaan naar een mooi land,worden deze ervaringen als mooi, indrukwekkend en prettig opgeslagen.
Bij ons tweede bezoek aan dit land, is er nu al een verwachting en met deze verwachting gaat ons brein aan de slag, buiten onze wil om!
Hij kan de verwachting groter maken, maar ook kleiner.
Bij een derde bezoek aan dit land , kan dit opnieuw gebeuren.
Zo kan het gebeuren dat bij het vijfde bezoek aan dit vakantie land, alles een beetje gaat tegenvallen, we hebben het allemaal wel een beetje gezien.
We kunnen dit gewenning noemen, maar is eigenlijk het werk van ons brein.
Andersom kan ook, iedere vakantie wordt het vakantieland mooier en mooier en we gaan er steeds meer van genieten.
Niets is er meer vanzelfsprekend, het is een gevoel geworden, een gevoel van herkenning, een gevoel van nog meer , een gevoel alsof je thuis bent in dat land, of je er graag zal willen wonen, leven.
Waarschijnlijk ontstaat dit gevoel, omdat er in dit land alleen maar mooie en fijne dingen gebeuren.
Het lijkt mooier en beter dan thuis, thuis zijn er ook de minder leuke dingen, verplichtingen, dingen die tegen zitten, en de sleur van het dagelijkse gewone leven.
Ons brein heeft dus een keuze gemaakt voor een leven met alleen leuke dingen, een schijnleven dus, totdat we in dat land gaan wonen en er blijkt dan dat het net zo is als thuis, of zelfs veel slechter.
Ons brein is ons maatje en vijand tegelijk.
Of alles wordt vanzelfsprekend, of alsmaar mooier.

Ik denk inderdaad dat het met het bewustzijn te maken heeft.

Sommige mensen zij zich helaas niet bewust van hun omgeving, hen die hun liefhebben.

Wanneer jij je bewust bent van je omgeving, de mensen om je heen die je lief zijn en hen die jou lief hebben, kun je allleen maar een heel warm gevoel hebben. De ander waarderen, respecteren, genieten van wederzijdse liefde. Genieten van het 'attent'zijn en wanneer attentie naar jou toe komt.
Het is heerlijk om te voelen wanneer je elkaar ontmoet in liefde en een warme knuffel.
Het is een heerlijke ervaring om mensen bewust met gevoel te ontvangen/ontmoeten! Ik vind het zo belangrijk om heel bewust met je medemens om te gaan.

Zij die zich niet bewust zijn, zien, voelen veel minder en vinden alles snel gewoon. Ze vinden het gewoon wanneer iemand hen helpt, of vanzelfsprekend, terwijl iemand die zich wel bewust is van haar/zijn omgeving van elk moment kan genieten, steeds weer, ook al zijn het kleine terug kerende dingen, het blijft bijzonder voor hun! En zij blijven het waarderen.

Ik denk dat het te maken heeft met gewoonten en iets "normaal"vinden. Alles gaat flitsend voorbij lijkt het tegenwoordig. Niet meer stil staan bij een groot stuk dankbaarheid . De waarden inzien van situaties ,van vriendschappen, en ook soms van kleine dingen. Die mij juist zo intrigeren. Ik denk dat het komt door de welvaart en de manier waarop mensen lijken te leven. Stress ,moeten presteren, alles snel snel even moeten doen. Ik zeg altijd leun is even achterover kijk eens om je heen, wat zalig dat het er is, wat heerlijk dat je er bent. Even landen en bewust zijn en voelen hoe fijn het is dat je leeft!
Kijk eens naar de crocussen die groeien bijvoorbeeld in plaats van er langs te rennen.

Als iets twee maal achter elkaar gebeurd, dan herkennen we het patroon en gaan het vervolgens verwachten.

Zo zijn mensen nou eenmaal, wat niet onverwacht is, is vanzelfsprekend.

"Hoe kan het dat we dingen en zelfs mensen
als vanzelfsprekend gaan zien?"

ALLES wat men(s) 'leert kennen en bergijpen',
en IETS waarmee men(s) 'bekend raakt',
dat wordt 'van-zelf-spre-kend',
en 'het' stelt dán NIETS meer voor;

maar dan spreek ik voor mezelf...

Toegevoegd na 2 uur:
Alom...het is niet 'bergijpen', maar 'begrijpen';

leer toch eens een beetje typen, man...

Toegevoegd na 2 uur:
en Marite, ff naast ALLES gezien:
wanneer IETS ineens NIETS meer voorstelt,
dan is "in jouw ogen" NIETS meer vanzelfsprekend...

Onwetendheid doet dat... Als je niet beseft dat elke seconde dat je leeft een geschenk is, dan krijg je al snel dat je over triviale zaken je druk gaat maken en dat je alles vanzelfsprekend gaat vinden of dat je je kunt vervelen... Jezelf vervelen is is in mijn ogen het domste dat er bestaat en de Engelsen hebben daar een goede beschrijving voor: Killing time... Killing yourself dus...

Als aanvulling op (bijna) al het bovenstaande: Mensen zijn gericht op verandering en beweging. Dat heeft een biologische oorsprong omdat al het (ver)andere(nde) mogelijk interessant of bedreigend kan zijn.
Naar mate er meer nieuwe dingen in je omgeving komen die je aandacht opeisen heb je minder aandacht over voor wat je al kent. En daarmee loop je het risico te vergeten hoe bijzonder dat ook al weer was...