Cognitieve dissonantie: wat te doen wanneer de reactie verbale agressie is zonder bereidwilligheid het eigen gedachtegoed in perspectief te plaatsen?

Na een teleurstelling reageren mensen spontaan, wat onbewuste handelingen als gevolg heeft. Hierdoor zal de een boos worden en een ander de zaken relativeren.

Als een mening eenmaal gevormd is, is deze ook niet eenvoudig meer om te vormen. Als je in aanraking komt met mensen die een mening hebben waarvan jij vind dat deze onvoldoende gegrond is, kan je alleen maar proberen deze bij te stellen door met goed onderbouwde argumenten te komen. Doe dit niet op het moment dat degene nog steeds boos is; dan zal het bij hen het ene oor ingaan en het andere weer uit. Laat iemand even bijkomen, en als je het idee hebt dat hij weer enigsinds helder kan denken vertel je jou kant van het verhaal.

Argumenteren is vaak moeilijk in dit soort gevallen. Probeer een voorbeeld aan te dragen waarin de te overtuigen persoon zelf een rol speelt ('stel je voor dat jij'), waaruit blijkt dat de overtuiging niet klopt.

Als je hier in je werk veel mee te maken hebt en het interessant vindt om er wat mee te doen, is een cursus adviseren voor gevorderden misschien wel wat voor jou!

Het lijkt op onmacht, er zijn mensen die het moeilijk vinden hun argumenten onder woorden te brengen. Ik denk dat je duidelijk open vragen kunt stellen Zo gaat de persoon na denken. En dan op een rustig moment als de emoties gezakt zijn.Aan verbale agressie heb je niet veel, eest even een pauze erin en dan rustig je vragen stellen. Zo kan er een gesprek op gang komen. Je kunt er ok nog structuur in aan brengen door eerst de ene en dan de ander laten spreken. Ze lijken zich zo star aan hun mening vast te houden omdat ze niet op andere iedeeen kunnen komen ,de woorden kunnen ze niet vinden. Dus zijn open vragen een oplossing op een rustig moment.

Goeie vraag, loop hier zelf ook vaak tegen aan. maar maak niet de denkfout dat cognitieve dissonantie te kwalificeren valt op slimheid. juist slimmere mensen zullen de veiligheid van hun overtuiging in argumenten verhullen. en dit is ook de spil: je spreekt niet op theoretisch vlak (wat wel zo lijkt) je spreek op existencieel vlak. gevoel van veiligheid preveleerd boven de kale argumenten. daarbij is iedereen maar zo vrij in zijn denken als het karakter omgeving en opvoeding toelaat. deze drie dingen vormen je en geven je veiligheid maar maken je per defenitie subjectief. dat geld voor iedereen ook voor jou en mij. het is een misschien een mistroostige conclussie maar voor dat we de volwassenheid bereiken zijn we gevormd door factoren buiten ons, en die vorming is een vaststaand gegeven.

In dit geval heb ik NIET de andere antwoorden te lezen, omdat mijn reactie dan authentiek is.
Cognitieve dissonnantie doet zich beslist niet alleen voor bij lagere intelligentie, dat hoeft er zelfs niets mee te maken te hebben.
Er zijn dan ook tal van situaties waarbij dit kan ontstaan.
Het doet zich voor , wanneer mensen enstig en langdurig in hun zelfvertrouwen zijn aangetast en zich daarom vasthouden aan vertrouwde partronen. Dit zie je dus ook bij overspanning, DSM4 stoornissen (oa. bij aspergers, die vaak een heel hoge intelligentie hebben)en oa. PTSS.
Mensen hebben dan een onvermogen
om te rationaliseren en neigen dan naar externaliseren van hun problemen, anderen zijn de schuldigen. Gebeurt dit, dat is men vrijwel onbehandelbaar, omdat de oorzaak volgens hen in omstandigheden zit waar ze zelf geen vat op denken te hebben.
Door ontkenning vermijden ze schuldgevoel maar tevens zorgt het dat ze niet van hun fouten kunnen leren omdat ze in eigen ogen inmmers geen fouten maken.
Het harde en moeilijk te slechten pantser wat ze om zich heen optrekken maakt ook genezing zeer moeilijk, maar niet onmogelijk, is mij gebleken.
Door de dreiging weg te nemen en het eigen falen veroordelingvrij in voorbeeldvorm te verpakken , komt het "gecodeerd "toch door de muur hen en na enige tijd ontstaat er een bres in de muur waar -met zeer veel tact en juiste dosering, het zelfkennis- en vertrouwen zover kan worden hersteld, dat de muur langzamerhand afgebrokkelt en de schil stopt te bestaan.
De kwetstbare persoonlijkheid moet echter met zachtmoedig en mogelijk mbv. angstremmende medicatie en/of SSRI's aansterken
Hiervoor is goede psychotherapie beschikbaar en zal samen met goede medicatie tot een (blijvend) succes kunnen leiden.
Meestal blijkt een onverwerkt of zelfs onbewust zwaar trauma de oorzaak van de vorming van dit overlevingsmechanisme
Veelal blijkt achter het schil een hoogsensitieve en intelligente persoon te zitten, die eenmaal bevrijd, kan gaan schitteren.
Iedere kwalificatie vooraf is lastig.
Je weet niet welke diamant in de steen zit,
die eenmaal bevrijd, tot aanwinst van zichzelf en hun omgeving zijn te ontplooien.
De schil is dan achteraf een verdedigingsmechanisme gebleken die bleef bestaan toen het gevaar al was geweken.
Mijn mening is gebaseerd op vele jaren hulp en zorg voor mensen met deze gediagnosticeerde problematiek.
Met geweld, agressie of manipulatie bereik je minder dan niets, de muur wordt dan dikker.