Hoe kan het dat sommige mensen zo goed zijn in het wegstoppen van bepaalde gevoelens?

Het is maar tijdelijk, negeren is dat, maar dat kan niet voor erg lang.. Het is uitstelgedrag, alle gevoelens moeten gevoeld worden, men kan zichzelf voor de gek houden en het naast je neerleggen maar dat gaat maar even... Dat wordt toch ergens in het lichaam opgeslagen en je kunt het niet voorgoed wegmoffelen...

Je komt er niet mee gedraaid om het niet te voelen, je moet er ooit iets mee... Dus die mensen waar jij het over hebt, kunnen dat tijdelijk, maar ooit barst de bom... Klopt...

het tonen van emotie kan opgevat worden als een teken van zwakte. daarom is het ontkennen en gewoon verder gaan gemakkelijker dan deze uiten.

soms is het gemakkelijker een emotie voor jezelf te houden omdat anderen het niet begrijpen of omdat je het niet goed kunt verwoorden

emotie hoeft niet noodzakelijk met anderen gedeeld te worden. je kunt het ook voor jezelf houden en ervan leren.

iedereen verwerkt zijn emoties anders. in je vraag breng je het alsof emoties geuit MOETEN worden, maar dit is niet zo. iedereen gaat er anders mee om.

Mensen stoppen emoties weg omdat de emotie op dat moment te groot is om mee om te gaan. Het doet zoveel pijn, dat het ondraaglijk is. Degene die hier last van heeft, heeft nog niet de mogelijkheden om te verwerken. Onze geest zit vernuftig in elkaar. We verwerken pas op het moment dat we het mentaal aankunnen.

Waar mensen (noodgedwongen) dicht bij elkaar zijn (familie / werk) stoppen mensen irritaties vaak weg omdat ze de verstandhouding goed willen houden en bang zijn om de sfeer te bederven. Dit is uiteraard een valkuil. Uiteindelijk moet het er ooit uit. En dat gebeurt op den duur ook. Dan staat de reactie vaak niet meer in proportie met de irritatie...

Nooit de kans gehad,...
Nooit geleerd,....
Nooit serieus genomen,...
Om hun gevoelens te uiten en dus een schild om zich heen gebouwd.
Uiteindelijk komt de bekende barst en dan is er geen houden meer aan.!

De bom hoeft niet te barsten na een tijdje.
Zoals voor alles, geldt ook voor gevoelens dat alles waar je aandacht (energie) aan geeft groeit, en alles waar je géén aandacht aan geeft kleiner wordt.
Zelf heb ik regelmatig dat ik me ergens heel erg druk om maak, maar dat ik een paar dagen/weken/maanden/jaren later denk, was dat nou alles?
Maakte ik me daar zo druk om? Het sop is de kool niet waard!
En soms zelfs, dat hetgeen waar ik me zeer druk om maakte, achteraf goed was dat het gebeurd is.

Omdat deze mensen nooit geleerd hebben om met gevoelens die ze ondervinden niet bespreekbaar kunnen maken. Als er in een thuis situatie nooit overgevoelens gesproken wordt hoe kun je het dan toepassen in de praktijk.

Voor een deel is dit aanleg : er zijn introverte en extraverte mensen. En voor een deel 'leert' het leven je, hoe je het beste om kunt gaan met je emoties. Als er met belangstelling en begrip gereageerd wordt op alles wat je uit, leer je, dat het okay is om over alles wat je bezig houdt te praten. Maar als je je onbegrepen voelt, en er geen belangstelling en begrip is voor wat je zegt, houd je het vóór je.
Ook kan het ermee te maken hebben, welke emoties wél, en welke niet geaccepteerd worden door je omgeving, bijv. positieve wél, maar negatieve niet.
Allereerst in het gezin waarin je opgroeit, dan in je tienerjaren de groep waar je mee omgaat, en nog later de volwassenen waar je mee te maken krijgt, en de culturele groep waarin je verkeert. Zakenmensen gaan anders om met hun en andermans gevoelens dan mensen met 'softe' beroepen of mensen die werken 'met hun handen'.
De ervaringen 'van het moment' spelen ook een rol : als je in een niet goed functionerende relatie zit, relativeer je gevoelens anders, dan als je helemaal 'happy' bent met je leven.
Dus heel wat factoren spelen een rol in hoeverre jij je gevoelens uit ,verbergt, of 'aankleedt' voor je ze uit.

Een vorm van zelfbescherming.

Meestal zit daar een overlevingsmechanisme achter die door een trauma is veroorzaakt, meestal in de (vroege) jeugd, Veelal is er dan sprake van verdringing.
Dat kan je leven echter verder grondig verzieken omdat je dan ook slechter bij jezelf kunt komen.
Om daar een vinger achter te krijgen heb je een goede psychotherapeut EN de wil om er af te komen voor nodig.

Veel mensen willen niks voelen omdat heel veel dingen pijn doen en daar hebben veel mensen een hekel aan om dat te voelen.Ook hebben onze ouders (die weer van hun ouders enz enz)ons niet geleerd om te gaan met die gevoelens.Vooral mannen zijn hier een goed voorbeeld van .Mannen worden groot gebracht alzijnde stoer en sterk en vooral niet huilen.Tegenwoordig worden veel meer mensen zich hiervan bewust en worden de mannen of jongens hiermee begeleid om zo te leren met hun emoties om te gaan.Goed voorbeeld is eigenlijk de reclame waar een vrouw de man te huwelijk vraag en de man emotioneel reageerd,Wel overdreven gespeeld maar toch ....

Erger echter ,is als er iets in je leven is gebeurd wat een traumatise gebeurtenis is geworden.Daar kun je veel nare dingen aan overhouden en zeer vreemd gedrag kunnen gaan vertonen
.Of je kunt heel erg lief zijn en niemand iets kwaad willen doen (eigenlijk te lief ,nooit wat durven zeggen)of je kunt heel aggresief worden en bij het minste geringste boos worden.
Vaak doormiddel van therapy of andere hulpverlening kun je je bewust van jezelf worden waarom je zo en op die manier kwaad word.Of juist heel lief mte lief.
Vaak onderdruk je dan de pijn die vroeger door een situatie of een persoon is aangedaan en die je niet goed verwerkt hebt,Maar meestal ga je pas hulp zoeken als je er echt hinder van ondervind bv het gaat slechter op je werk of in je relatie .

En vaak duurt het heel lang dat je bij die gebeurtenis kunt komen want iemand moet het bij je herkennen en kun je het pas verwerken wanneer je er met iemand over kunt praten die ,,weet... waar je probleem zit.Je trauma

Het wordt ons zo geleerd.... mwah, kusje op, over!...

maar,... het IS meestal niet over. In het begin geldt dat wel voor een geschaafde knie, maar uiteindelijk niet meer voor diepere gevoelens.

Het is in Nederland niet zo open, hoe je omgaat met gevoelens, hoe je ze kunt hebben, toestaan, en uiten op de goede manier.

Meestal moeten mensen daar een leven over doen om daar de weg mee te vinden.

Wat dat betreft valt er soms iets te zeggen voor het geuitte verdriet - in bijvoorbeeld oostblok landen - als jammeren en schreeuwen...

Ons wordt geleerd zoveel mogelijk gevoelens binnenskamers te houden en die vooral niet in het openbaar te tonen.

Ook is het niet echt gemakkelijk om door gevoelens heen te werken, want vaak doen ze pijn... ook dan is het gemakkelijker om een masker op te zetten en te doen alsof er niets aan de hand is...
Of je zegt tegen jezelf... nou later maar even mee bezig gaan...
Als we dat dan ook zouden DOEN zouden we niet zo blijven zitten met overmatige gevoelens tot de bom barst ;-)

Maarreh, ik ben zelf ook zo'n vulkaan achtig mens... en als dat in je karakter zit hoort het gewoon bij je om druk op te bouwen en dan te ontploffen... als dat normaal voor je is weet je ook hoe je er mee overweg kan.

:-)

Ik denk...
als mensen heel vaak hun gevoelens opkroppen bijv. door een slecht jeugd of iets, Durven ze niet echt hun gevoelens te laten zien.

Je emoties horen bij het mens zijn. Net als je hersenen, je lichaam. Leer ermee om te gaan. Niet weg stoppen.
Het lijkt inderdaad of er mensen zijn die dat kunnen, maar dat is schijn, een masker, hoe je het ook wil noemen.
We doen het allemaal wel eens, weg stoppen, leer ervan,
onderzoek jezelf wat je wil leren en waarom. Je zult verbijsterd zijn als je het *ziet.

*ervaring, geest, lichaam, voeding voor lichaam en geest.

Leer je lichaam EN geest te verzorgen.

Stel niet de vraag waarom stoppen mensen emoties weg en waarom zijn we daar vaak zo goed in, want de bom barst toch wel op een gegeven moment.

Maar stel de vraag:
Waarom heb ik emoties.

Antwoord: Je bent een mens

Hoe kunnen mensen het zo goed wegstoppen:

Gebrek discipline van verzorging van geest. De geest zal zich niet verder ontwikkelen.

De bom barst:
op het moment dat die moet barsten, een herinnering, een gebeurtenis.

Een nieuwe kans om te leren.

Hoe los ik dat op? Wat kan ik eraan doen:
Meditatie, gebed EN praten.

Meditatie om je hersenpan leeg te gooien en je emoties even opzij te zetten.
Gebed om je geest te voeden.
Praten om te kunnen delen met anderen wat je doormaakt.

Hoe je dat wil doen, met wie en waarom mag je helemaal zelf onderzoeken.

Voel je je niet waardig genoeg? Ben je bang? Ben je bedroefd? Ben je boos? Ben je blij? Doe je zelf "gekke" of "verkeerde" dingen daardoor? Voel je je schuldig? Heeft iemand jou iets aan gedaan? Vind je dat een ander ergens schuldig aan is?
Je emoties, het geeft niet, je bent een mens. Niemand heeft het recht om je te straffen als je gegroeid bent in lichaam en geest. Zet de dingen die je wil van je af.
Die wie in de toekomst geen naam meer hoeft te hebben helpt ons.
Je bent zelf je eigen leermeester in je valkuilen.

Veel Succes :)