Vrijdag avond was er op National Geography een programma over een vrouw die voor drugssmokkel de gevangenis in ging. Ze had dit echter niet gedaan. Thuis had ze een echtgenoot zitten aan wie ze moest vertellen dat ze minstens 5 jaar voorwaardelijk had. Deze jaren heeft ze uit gezeten en heeft de meest vreselijke dingen mee gemaakt, in de gevangenis van Equador.
Na 5 jaar mogt ze uiteindelijk weg, verheugde zich er erg op maar thuis bleek alles anders. Zij en haar partner aan wie ze al die tijd veel steun had bleken uit elkaar te zijn gegroeid. Ze hadden beide geen familie meer en alles viel uit een.
Hoe is dit nu mogelijk? Ik begrijp dat je moet herstellen wanneer je uit de gevangenis komt maar je moet toch juist blij zijn dat alles er weer is? Dan blijf je toch juist vechten voor wat je samen heb doorgemaakt?
Of.. zijn mensen daadwerkelijk zo erg veranderd dat dit ze voor de rest van hun leven tekend.
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?