Hoe sluit ik vrede met vragen waar ik nooit een antwoord op zal hebben?

Je kunt hier vrede mee sluiten door jezelf voor te stellen als iemand die ALLES weet.
Natuurlijk kun je jezelf dan ook nog verwonderen en verbazen, de realiteit is soms verbazingwekkend mooi!, maar zou het niet ook een beetje saai zijn?
Onderzoeken zit er bij de mens ingebakken, we komen steeds een stapje verder, wat zou er gebeuren wanneer er niks meer te onderzoeken was? Wanneer er geen verrassingen meer waren, wanneer je simpelweg alles al wist?
Er is genoeg materie beschikbaar in deze wereld die je kunt blijven onderzoeken. Geniet daarvan en verbaas je over de vragen waar je nooit een antwoord op zult krijgen.
Juist dit beetje mysterie geeft misschien wel de sjeu aan onze honger naar kennis.

Je zegt niet welk type vragen je bedoelt, maar ik gok dat er nogal wat ' waarom'-vragen bij zijn.
Daar is inderdaad niet altijd een antwoord op, omdat er niet voor alles een reden is. Daarom hebben we ook religies ; omdat mensen TOCH voor alles een reden willen hebben, en dan maar langs andere weg op zoek gaan naar bevredigende antwoorden. Dit stukje 'zoeken' is elk mens eigen, en noemen we spiritualiteit.

Sommige mensen vinden vroeg of laat een stroming of combinatie van stromingen / filosofieën / levensbeschouwingen / religies uit waar ze mee uit de voeten kunnen, waar ze vrede mee kunnen hebben, anderen bereiken dat punt nooit. An sich is dat ook niet zo belangrijk, want niet het doel is belangrijk, maar de reis er naar toe. Zingeving - want daar gaan die vragen vaak over - is een proces dat je hele leven doorgaat.

Sommige mensen sluiten op een gegeven moment vrede met het gegeven dat het leven eindig is, dat veel nare - maar ook leuke - gebeurtenissen op puur toeval berusten, en dat je er hier en nu het beste van moet maken. Anderen bereiden zich hun hele leven voor op een verondersteld hiernamaals, en weer anderen zien het leven als een aaneenschakeling van levens waarin je lessen kunt leren en een groeiproces moet doormaken, soms wel en soms niet naar een bepaald einddoel. Wat jou het beste past, is niet door een ander te voorspellen, en wordt bepaald door je opvoeding, je ontwikkeling, je ervaringen, je karakter, en nog zo wat factoren die je soms wel en soms niet kunt beïnvloeden.

Het enige dat ik je met zekerheid zeggen kan is dat dat geldt voor elk mens, en dat niemand uiteindelijk echt de waarheid in pacht heeft (al zijn er voor sommige stromingen meer argumenten dan voor anderen, maar argumenten is niet altijd waar men naar op zoek is).

Om vrede te kunnen sluiten met de wereld om je heen en je levensvragen, zul je dus ZELF op zoek moeten. Boeken moeten lezen, met mensen praten, clubs van gelijkgezinden ontmoeten, je kennis vergroten, jezelf ontwikkelen. Maar het kan een heel interessante zoektocht zijn, ook zonder dat je ooit een antwoord vindt. Op het moment dat je voor het laatst je ogen sluit, weet je het, maar kun je het zelf niemand meer vertellen. En daarom blijven we zoeken.....

Bedenk dat het helemaal niet nodig is om overal een antwoord op te 'moeten' weten.
Waarom zou je alles willen weten/verklaren? (onafhankelijk wat voor vragen je hebt, of het levensvragen zijn of je 'antwoorden/verklaringen' wilt van je omgeving)

Neem het leven hoe het is, zonder te veel na te denken, dan kan je genieten van wat er wél is.
Zoeken naar antwoorden komt vaak voort uit onzekerheid. En dat weerhoudt je van leven in het moment (geluk).

Klinkt stom: door geduld te hebben.

Een groot deel van de zaken die onacceptabel lijken als je jong bent worden door een vorm van berusting minder erg met het klimmen van de jaren.

Vragen die me vroeger vreselijk dwars zaten, knagen nu minder, na 20 jaar ergernis dat je iets nooit zult weten leg je je er uiteindelijk bij neer.
Wat trouwens niet zegt dat als er een discussie over is in je omgeving, de oude gevoelens niet weer de kop op kunnen steken, maar ook dat ebt dan weer weg.
Ik denk dat het ondoenlijk is jezelf te dwingen tot iets dat je wezen niet wil, in jouw geval die vragen accepteren.

Wellicht is het een idee om jezelf niet zo veel af te vragen. Immers, zonder vragen hoeven er ook geen antwoorden te zijn. Sta niet bij té veel dingen stil.

op elke vraag is er een antwoord, alleen zijn wij niet bij machte ze allen te kunnen beantwoorden.soms moet je ze loslaten en-of in gebed gaan en ze in de handen van de Heer leggen

Je neerleggen bij de realiteit, dat het leven wel vol met vragen, maar minder vol met antwoorden zit.

Door te aanvaarden. Als je aanvaardt dat er nu eenmaal dingen zijn die onverklaarbaar zijn, maak je het leven voor jezelf een stuk makkelijker.
Jaren blijven zoeken naar antwoorden die je nooit gaat vinden, daar wordt je alleen ongelukkig van.

Het ligt eraan wat het met je doet. Als je last hebt van gepieker over die vragen en je wilt wat meer rust in je gedachten hebben, dan kun je het gewoon loslaten. Dit gaat het beste als je tegen jezelf zegt:"Nu laat ik het met rust, ik kan er geen antwoord op vinden en dat hoeft ook niet meer." Als je je dit lang genoeg voorhoudt, ga je er zelf in geloven (het klinkt wat apart, maar het is gewoon waar.)
Het verschilt natuurlijk ook per vraag. Sommige vragen kun je natuurlijk beter loslaten dan andere. Het hoort wel bij het leven om vragen te hebben, iedereen is wel eens ergens onzeker over.
Ik hoop dat je wat aan het antwoord hebt. Heel veel succes ermee!

Als iedereen altijd maar vrede zou sluiten met het feit dat er op veel vragen geen antwoorden zijn zaten we nu in onze grotten kou te lijden omdat we ons erbij hadden neergelegd dat we vuur nou eenmaal niet begrijpen.

Dus enerzijds zeg ik : leg je er niet zomaar bij neer maar ga op zoek en wordt wijzer!

Anderzijds, vragen als : wat is de zin van het leven? Daar kan niemand je een antwoord op geven. Misschien dat je naarmate je ouder wordt er zelf wel een antwoord voor kunt invullen maar dat is voor iedereen anders. Misschien komt het antwoord nooit, hoe ouder je wordt hoe beter je je kunt neerleggen bij dingen die nu eenmaal zo zijn, zonder verklaring. Je leert ermee leven