welke aspecten zijn bepalend voor de mate van persoonlijke competentie aangaande de interpersoonlijke intelligentie van de mens?

:) wist echt niet hoe ik de vraag anders concreet moest stellen, sorry. ik denk dat het zonder oordeel naar een medemens kunnen kijken een heel belangrijk punt is hierin. dank je :) +1

Je hebt de vraag goed gesteld, want anders had je er een groot verhaal van moeten maken om duidelijk te maken wat je bedoelde! Maar over de vraag, het zonder oordeel naar de ander (en naar jezelf) kijken lijkt me ook wel belangrijk.
Een groot zelfreflexterend vermogen ook, want wat zeggen ze ook alweer over mensen die niet van zichzelf houden? Die kunnen ook niet optimaal van een ander houden. Dit werkt dan hetzelfde alleen in een ander jasje.

Zeker weten, daar komt dan weer dat zelfreflecterend vermogen vandaan. Niet voor niks hoe ouder hoe wijzer ;) Dat heeft dan misschien juist weer met 'de mate' te maken.

@adrem
er zijn mensen die tig keer tegen dezelfde steen aan galopperen in het leven. waarom de ene dan wel, en de andere niet? dus wat heb je nodig om door je ervaring te leren zodat het ook levenservaring wordt en de volgende keer om de steen heen gaat :)

Ik ben geen Adrem, maar ik denk dat flexibiliteit mee kan spelen. Dus het vermogen om lering uit je ervaringen te trekken en vervolgens hiernaar te handelen. Hier dien je dan wel andere waarden of inzichten voor overboord te gooien of bij te schaven, wellicht moet je het wel op een heel andere boeg gooien wil je niet nog eens tegen dezelfde steen aanlopen.
Positief aankijken tegen gemaakte fouten, deze in willen zien (zelfreflectie) en vervolgens anders handelen... Flexibel reflecteren of zoiets :D Dat is denk ik een goeie.
Maar in hoeverre verlies je dan hiermee niet je eigenheid?
Soms kunnen we er ook bewust voor kiezen om star te blijven, en nemen we de stenen en keien die dat tot gevolg hebben voor lief.
Dat is dan ook een keuze die je mag maken!!!

Ps Deze keuze wil dan juist ook weer niet zeggen dat je minder capabel bent in je contacten met je medemens.
Het kan juist ook weer ervoor zorgen dat je sterk in je schoenen staat.
'Kom maar op met die keien! Ik lust ze rauw!'

@riaNini
haha, vrees niet, ik stenig je niet!!!
ben blij dat je een steentje bijdraagt :) ik weet dat je geen Adrem bent :)
daarom stond ook er ook voor mijn reactie #@adrem# zodat adrem weet dat ik op hem reageer ;-) maar snap je reactie. sommigen blijven star. laten we een voorbeeld nemen: een vrouw kiest altijd de verkeerde en zwaar foute man uit (dit is #niet# biografisch even voor de goede orde ;-) er zijn vrouwen die na de tigste foute vent zeggen:
ik tref áááltijd de verkeerde!! en vervolgens trappen ze er met open ogen weer in, en beginnen weer een relatie met een vent die vreselijk fout is.
elk ander ziet het aankomen, geeft ook een waarschuwing, maar deze komt niet over of niet door. hoe kan het dat de ene er wel van leert (d.m.v. ervaring, lering, zelfreflexie, zelfkennis, etc) en de ander totaal niet! wat is bepalend voor het vermogen voor die zelfkennis (dus kunnen zien/begrijpen wat je eigen aandeel hier in is, zodat je dingen kan gaan voorkomen) @adrem
goed te lezen dat jij (net als ik) een lesje trekt uit ervaringen. scheel enorm veel!! :)

#shock#
op het profiel neem ik aan toch? ;-)

De bedoeling van mijn bijdrage was juist dat sommige mensen er voor kiezen om tegen dezelfde steen aan te blijven lopen, omdat ze blijkbaar de voordelen belangrijker vinden dan de nadelen. Maar dan moeten ze ook niet zeuren maar zeggen: Tja, ik val op zogenoemde foute mannen, da's mijn keuze! Maar over het waarom de ene wel leert en de ander niet, ik denk dat dit te maken heeft met een bepaalde zwakte of kwetsbaarheid in zichzelf die juist aangewakkerd wordt door de stenen waar diegene zich aan stoot.
Of koppigheid/vastberadenheid om het tòch uiteindelijk eens te doen slagen ook al heb je het al 100 keer geprobeerd.

ik denk niet dat het met koppigheid te maken heeft. ken iemand die er wel degelijk onder gebukt ding omdat deze op foute mannen viel. op een of andere manier pakt ze het 'lesje' maar niet op (en nu nog niet!!) anderen kunnen waarschuwen wat ze willen, maar ze kan het gewoon niet inzien.

dit rijtje had ik ook gespot:) maar wat zegt dit over de #mate van# de competentie?

het is niet meten is relatief in dit geval.
(af)meten is dus onmogelijk. (hier heb je geen rolmaat voor) het gaat over #een# hoeveelheid (veel, weinig, ietsje, helemaal niets, dat maakt dus niet uit in dit geval) eneh: boerenkoolverstand?
aan je reacties her en der op GV, is er niets mis met een boerenkoolverstand (hoop alleen niet dat je verstand in een bijbehorende 'boerenkoolbol' zit, want het duurt niet meer lang tot de stamppot boerenkool er weer aan zit te komen) ;-)

kan je dit toelichten want ik begrijp niet hoe je het bedoeld.

- dna: de erfelijke factor (voor een gedeelte krijg je, in een bepaalde mate, eigenschappen van je ouders mee (het karakter overlapt deels))
- omgeving: hoe je bent opgevoed en welke ontwikkelingskansen je hebt gehad, speelt ook een rol - daarnaast mis ik nog de factor: de manier waarop je zelf met bovenstaande 2 factoren besluit om te gaan (wat leer je ervan, hoe ontwikkel je je). Maar ik geef toe dat de eerste 2 factoren - dat is althans mijn eigen ervaring - erg hardnekkig kunnen zijn (het kost een hoop moeite de "fouten" van je ouders te overwinnen (in je eigen karakter)). Misschien heb ik het zo wat duidelijker kunnen maken?

iedereen neemt waar, maar wat zegt dit over de mate van competentie?

dank je wel voor de 5 minuten denkwerk en de moeite om te antwoorden :) empathie is zeker een belangrijke hierin m.i., grenzen stellen/de scheiding maken tussen jezelf en een ander is me nog niet helemaal duidelijk (al heb ik een klein vermoeden)
zou je deze misschien verder toe kunnen lichten?

empathie is natuurlijk het belangrijkste hierin want zonder dat het je geen flauw benul wat er in de ander omgaat. Als je echter geen grenzen kunt stellen integreer je de beelden die je van de ander krijgt tot een wazige brei met je eigen ervaringen waardoor je niet meer scherp hebt wat van jezelf is en wat van een ander. En, als je er een toepassing aan wilt geven (bijv mensen helpen) loop je het risico dat je OF zelf instort OF de mensen die je wilt helpen uiteindelijk te veel over jezelf gaat vertellen, hoe JIJ het ervaart en wat het met je doet ipv iemand laten praten. helpt dit iets?

dank je wel voor de toelichting :) ik denk dat het helpt (ben me bewust van mijn eigen 'denkkader' dus check het voor alle zekerheid) wat de eerste alinea betreft
bedoel je het 'denkkader' van waaruit een analytisch (voor)oordeel kan ontstaan zodat je hetgeen van een ander enkel volgens eigen ervaringen geïnterpreteerd wordt? wat de 2e alinea betreft:
je bedoeld de persoonlijke grens en deze ook aan kunnen en durven geven naar een ander? dus eigenlijk aan jou de vraag:
heeft het me idd geholpen? ;-)

nu hoop ik dat ik jouw vragen goed begrijp. Maar ik bedoel eigenlijk hetvolgende: als je slecht grenzen kunt stellen, loop je het risico dat een "waarneming" bij een ander bij jou als ZO overweldigend binnenkomt dat het allerlei (ongewenste) emoties bij jou oproept. Daardoor komen bijv je eigen problemen te sterk op. Je reactie daarop kan zijn zoals ik in die reactie hierboven beschrijf: vooral als je dit (nog) niet doorhebt ga je iemand doorzagen over wat je ZELF allemaal zou doen enz (beetje gecharcheerd natuurlijk), OF (helaas eigen ervaring) het zuigt zoveel energie bij jou dat je er uiteindelijk op instort. Dus of het helpt: ik heb het zelf (nog steeds) moeilijk bij mensen die (vooral onbewust) allerlei "zware" signalen uitzenden. Die kan ik zelf bijna niet scheiden.
Dus de antenne (empathie) is er wel, hij staat alleen (misschien wel) te gevoelig ingesteld en ik ben soms de uitknop kwijt :)

(HSP amigo?) wederom bedankt voor je reactie en informatie :) ik denk het te begrijpen maar check weer even door het anders te omschrijven: grenzen (proberen) te ontdekken/(vast) te stellen door zelfkennis verkregen uit zelfreflectie/zelfobservatie waardoor je probeert je persoonlijke subjectiviteit zoveel mogelijk te beperken? met als toe trachten te bepalen wat kenmerkend kan zijn voor je persoonlijke interpretatie/reactie/verwachting? zodat dit uiteindelijk kan gaan leiden tot het antwoord op de vraag: wat is (in hoeverre) mijn bijdrage aangaande de sociale interactie met een persoon? BTW:je laatste alinea herken ik (en is ook 1 van de redenen van mijn vraag hier) :)

mee eens met je verwoording!! en HSP??? mijn hele leven al (gezien de verhalen van vroeger) maar pas sinds ca 5 jaar "bewust"...... zal wel zijn zoals met alles, wat bij jezelf als "automatisch" opkomt verwacht je dat anderen ook hebben, dat geldt echter (blijkbaar) niet

ah mee eens over en weer
dus ik vind dat ik m snap :) (t kan eventjes duren..) iedereen neemt op zijn eigen manier waar en vind dit afgezien van vanzelfsprekend ook erg logisch.
(onbewust) verwachten dat anderen dit ook hebben is logisch te verklaren, maar het werkt niet:) het is heel erg menselijk om dit te verwachten, dat scheelt weer :) iedereen maakt zich hier schuldig aan. euc is ook HSP, altijd al geweest en zal t ook altijd blijven.
weet ong. 2 jaar dat het 'aanstelleritis' een naam heeft en mij persoonlijk scheelt dat enorm :) (in mijn omgeving begint men het zowaar ook heel langzaam te beseffen dat niet iedereen hetzelfde is en en te sterke 'antenne' voor en nadelen kan hebben)

aaaaaaaah, wat een mooie zin: "dat aanstelleritis een naam heeft" : ZO herkenbaar en ook die laatste zin... al was ik er een tijd erg enthousiast over en las alles wat los en vast zat en "declameerde" dat zo her en der (familie en partner). Ben daar weer mee gestopt want de "rest" vond het even interessant dat er blijkbaar een naampje was voor maar willen er verder niet te veel mee geconfronteerd worden. Maar ik snap het zelf beter en dat is voor mij OK

ook jou verhaal: herkenbaaaaaar!!!! :) hier net zo, maar bij fam en vooral partner kwam het toch niet over ze kenden de kenmerkjes, de voordelen en nadelen en dat was het ook. dus: ze (zeggen te) snappen maar vroegen (indirect) toch gewoon te zijn net als hun
#zucht# DA GAAT NIEHHHH!!!! als je dan een keer niet wat hoort omdat je al 50 dingen hoort is het ineens onbegrijpelijk en vinden ze dat het je niet genoeg boeit. of ik moet het gewoon anders zien. (ervaren dus) en als je dan even aan je tax zit omdat je al dat #huhum# begrip even niet trekt de vraag: waarom zonder je je nu zo af? dus was het beu mezelf verklaren en veel vaker nog aan het verdedigen.
ik ben hier ook mee gestopt. ik kan niet aan iemands verstand peuteren wat er gewoon niet aan te peuteren. en hoe enorm logisch en begrijpelijk ik het vind dat iemand mij niet begrijpt: sorry, ik nu gewoon MEZELF zijn zonder gedoe. en ben dus na 3 jaar ook gestopt met mijn partner toen blijk dat het kwartje ook aan eurocentjes niet wou vallen. en het klinkt lullig, maar het is en vooral VOELT veel beter nu :) ben er ook makkelijker in geworden en heb nu de instelling van:
dit ben ik, dit heb ik, en kan het #niet# veranderen.
wil je erover vertellen het uitleggen maar niet tot in de treuren.
dus als jij er niet mee om kan gaan is het voor mij ook meteen erg lastig om ermee om te gaan op dat moment
en snap je het niet, sorry maar vriendelijk gedag.
ik wil namelijk ook blijven genieten van de POSITIEVE kanten van HSP (erg he?) ;-)

heftig euca maar knap dat je het hebt gedaan! ik heb ondertussen geleerd " er alleen mee te zijn" . 20% van de mensen schijnt min of meer HSP te zijn maar in mijn vriendenkring is er niet één en als je niet (meer) met een bord op je voorhoofd loopt IK BEN HSP, kom je er bij kennissen niet altijd achter (ik ben ook erg goed in "tuff guy faken" ondertussen). En blijkbaar (maar dat zou hier wel eens een aardige vraag kunnen zijn) is de wens naar "mede HSP's" niet zo groot dat ik betrekkingen aanknoop met iemand die me VERDER niet ligt maar optioneel we HSP is.

geen zorg adrem ik voel me niet eenzaam of zo, maar als het uitverkoop is weet ik iemand met wie ik prima kan overleggen waar je wanneer heen moet, en waarvoor. Als ik een discussie wil voeren over een onderwerp zoals bijv de natuur of ons milieu weet ik zo ook wel iemand (of meer, maar NIET degene van de shopping) waar ik terecht kan. Wil ik raad of overleg over hoe met de kids weet ik LEGIO personen die daar bijna zonder aanmoediging over willen praten. Maar als ik een diepzinnige discussie wil voeren over hoe je HSP ervaart, nee daar heb ik even niemand voor. Ik ben echter meer dan HSP en shopaholic en moeder dus er zijn nog meer vlakken waar ik wel "mensen voor heb" EN ook nog meer kanten van mezelf waar ik ook zo 1-2-3 geen zielsgenoten bij heb.

adrem dat van acceptatie herken ik ook. heb dit ook bij andere noemers dan HSP waar ik me onder kan scharen. mij is opgevallen dat als een ander je niet kan accepteren het voor jezelf ook niet mogelijk is.
strapt een ander steeds aan tegen jouw 'anders' zijn, hoe kan je je dan 'gewoon' gaan voelen? het hardnekkige onbegrip en deleten van mijn partner gaf door het afstand nemen bij de ruimte die ik nodig had de HSP toe te passen in mijn leven. nu weet ik waar mijn grenzen liggen, en ben echt een strenge douane ;-) zo kan ik behalve HSP, ook moeder zijn, en vooral 'GEWOON euca' :)
dit vind ik wel zo prettig omdat het me enorm op ging breken om mezelf te schikken naar anderen en hiermee domweg niets anders deed dat mijn eigen persoon ontkennen en negeren. ik heb ook ontdekt: jezelf voorbij lopen is niet bepaald bevorderlijk voor de mens. (zacht uitgedrukt) ;-)))

WAUW! Prachtig allemaal om te lezen, mede HSP-ers!!
Veel herkenning van mijn kant, zit hier te genotteren met een bakkie heerlijk geurende warme koffie! Ik gooi effe een blonde vraag in de roedel: maken we de HSP-ers niet TE belangrijk? Veel van wat ik lees hoeft niks met HSP te maken te hebben naar mijn idee, maar met de ontwikkeling van ieder mens persoonlijk, met de nadruk op persoonlijk. En nog een vraag: anderen kunnen moeite hebben met een HSP-er, of met jou (algemeen bedoeld) als mens met je achtergrond en reacties/gedrag (effe los van HSP bedoel ik), maar omgekeerd natuurlijk ook.
Het jezelf accepteren staat m.i. los van het accepteren van anderen van jou. Als je jezelf niet kunt aanvaarden, hoe kan je een ander dan accepteren (sterker gezegd: in je omgeving verdragen...).
Ik denk, dat het best moeilijk is om met een HSP-er (zijn nèt mensen hihi met vaak nòg meer labeltjes) te leven. Zegt dat iets van de HSP-er of van diegene die ernaast staat? Beetje warrig misschien, maar ik ratel het er gewoon uit en zie wel of en hoe jullie reageren ;-)

we moeten er ergens maar een forum topic van maken want ha ha het wordt steeds groter hier. Mijn bescheiden reactie op jullie opmerkingen: adrem: als ik HEEL eerlijk ben heb ik ook erge (zacht uitgedrukt) moeite iemand echt toe te laten en als ik even heel eerlijk ben: soms doe ik toch maar alsof (ook voor mezelf), de meeste mensen trappen je uiteindelijk toch (onbewust) vreselijk op je ziel. En Wendy: dat is gelijk mijn reactie naar jou, in mijn optiek is het geen kwestie van groter of kleiner maken. Ik ben nou eenmaal behept met antennes en tenen die MEGA zijn en mijn "zieltje" is heel gevoelig. Ik ben inderdaad gestopt (ik denk terecht) met van anderen eisen dat ze dat snappen en er rekening mee houden maar het RAAKT?KWETST/SCHOKT mij wel even hard. Dat proberen te ontkennen is hetzelfde als een blinde in een vreemde stad zetten en zeggen, kom niet aanstellen, je kunt hier best alleen je weg vinden. Je moet "de last" niet op andermans schouders leggen maar er toch mee leven hoe je zelf bent. En sommige mensen zijn gewoon niet zo tactvol, die maken er een sport van om je er op te wijzen dat je raar/overdreven doet, heel fijn, net of je nog niet wist dat het soms lastig is... En euca, je eigen grenzen bewaken, dat is het dus, en toch jezelf zijn en staan voor wat je vindt (maar dan soms afwegen of je altijd de opvallende afwijkende wilt zijn, vind ik zelf soms ook wel leuk, maar soms niet en dan denk ik: ok tijd om me (onopvallend) terug te trekken. Ik ben, om maar een voorbeeld te noemen, altijd KAPOT na feestjes. soms zeg ik het eerlijk, dat ik daarom iets eerder wegga (soort schade inperking, ik voel nu goed wanneer ik te ver ga). Soms zeg ik gewoon dat ik migraine vol opkomen en soms gooi ik het op mij oppas die perse vroeg naar huis moest. MAAR ik blijf geen minuut langer meer dan ik zelf denk dat goed is voor me!!!!!! (en dan soms met een laffe smoes)

Amigo: het was geen aanval, misschien heb je het zo opgevat, het zijn vragen.
Ik ben volgens de psycholoog super HSP-er, dus ik herken het geheel! Bijna ALLES doet pijn en ramt er diep in. En anderen bedoelen het helemaal niet zo, snappen de impact ook niet (IK heb vreselijk lange tenen zeggen ze dan...jaja). Ik neem het ze niet (meer) kwalijk, wetende dat het bij mij ligt.
Wat ik als heel belangrijk ervaar is respect en aanvaarding/acceptatie.... van mij naar een ander en andersom: "Ik ben ik met mijn eigen-aardigheden en jij bent jij met die van jou". Feestjes???? Dat doe ik al heel lang niet meer. Ik vind het heel knap, dat je het nog probeert; ik vind het vreselijk (zacht uitgedrukt), voel me ervoor, tijdens en erna hondsberoerd en diepdiep ongelukkig. Dat doe ik mezelf niet meer aan.

geen excuses nodig, ik zag het als vraag/mening en niks anders

Okidoki.
Waren geen excuses trouwens ;-) alleen wat meer uitleg.

@adrem
hey, het ligt NOOIT aan enkel 1 persoon. alle 2 doen ze een duitje in de zak. @wendy
joint het roedeltje, gezellie :)
eucie denkt zelf: herkenning is altijd prettig. hier blijkt ook: hey, jij ook HSP, ohw, ik ook! oh herkenbaar! misschien tips hier, tips daar. etc.)
je bent dus al snel een 'roedeltje' dan zicht lijkt te onderscheiden van anderen. maardasnieh zo! :) HSPers, en HS zijn niet belangrijk en het is niet belangrijk. of die overgevoeligheid/kenmerken/euveltjes/raakvlakken nu HSPer betreft, autisten, dystecten, of weet ik veel wat maakt eigenlijk geen hol uit. ieder mens is gevoelig, ieder mens heeft het gevoel niet begrepen te worden, ieder mens moet zichzelf leren schikken in het leven met zijn gevoel/emotie/-punten en pluspunten. feit is wel dat mensen met een bep label (welke dit dan ook mag zijn) bepaalde eigenschappen hebben.
deze eigenschappen komen overeen met het 'minst gangbare' dat wil dus zeggen: iemand met label is de persoon waarvan verwacht wordt zich aan te passen. hier is de maatschappij op gericht en ingesteld, en men verwacht ook dat je dit maar kan (afgezien van de normale hobbeltjes op de weg zoals ieder die heeft) maar je bent 'anders', en dat valt op, want je hobbelt niet altijd even hard, prettig, gemakkelijk met de rest mee, en dat valt op. op zich helemaal niets mis mee, dat je opvalt, ook niet dat je soms even niet mee kan hobbelen, echt allemaal prima.
maar.... men verwacht het. soms heel direct, soms indirect.
en daar krijgen #een# persoon niet de kans/tijd/mogelijk om zich te kunnen schikken 'in'.
een DAAR gaat het lastig worden. dat is voor iedereen zo, met label, zonder label, groot, klein, jong oud. bij een bepaald geloof, bij minder validen, waar dan ook raakvlakken mogen liggen. HSP zijn is niet moeilijk, totaal niet (vind ik) als je ermee weet om te gaan doordat JIJ weet wat je do's and don'ts zijn je hier prettig in voelt, en dit ook niet door een ander laat bepalen/veranderen. jij zegt:
Als je jezelf niet kunt aanvaarden, hoe kan je een ander dan accepteren
helemaal gelijk in! 101%met je eens.
maar: hoe kan je jezelf aanvaarden als een ander je niet kan accepteren zoals je bent?
(heb het dan niet over tante kaatje die je 1 keer per jaar ziet op een fam feest, maar over een partner bv) ;-)

Hele lap tekst voor onderstaande stukje: dat is wat er naar mijn idee ook bij mijn reactie staat. Kan ik me dus goed in vinden. Je laatste stukje:
"jij zegt: Als je jezelf niet kunt aanvaarden, hoe kan je een ander dan accepteren
helemaal gelijk in! 101%met je eens.
maar: hoe kan je jezelf aanvaarden als een ander je niet kan accepteren zoals je bent?" Dan blijft het m.i. een jezelf aanvaarden en het is het het probleem van die ander, die jou niet kan accepteren. Het jezelf aanvaarden komt vanuit jou, niet vanuit een ander.
Als je er dus met je partner niet uit kan komen (en mijn ervaring is dat pratenpratenpraten), er niet met wederzijds respect en weer die acceptatie, omgegaan kan worden, dan pas je niet bij elkaar. Klinkt misschien hard hoor.
Of begrijp ik je niet goed?

je begrijpt me goed hoor :)
sterker nog, je omschrijft mijn situatie van een een tijdje terug.
praten praten praten praten, en nog een praten praten praten en na een heel dik jaar had ik zoiets:
nou als het kwartje nu NOG niet valt, dan valt ie nooit meer. na het 'deleten' van toenmalige partner voelde ik me stukken beter. (wil niet overdrijven, maar er viel ECHT heel veel druk van me af en de zelfaanvaarding werd herstart, wát een wereld van verschil!!)

Niet iedereen is in staat om je (algemeen bedoelt) te begrijpen of te proberen.... en dat is droevig, maar waar en hoeft geen opzet/onwil te zijn.
Het is jammer, dat je jezelf in die periode kennelijk niet kon aanvaarden en fijn, dat je er nu wel mee bezig kunt!

ja ik weet dat het meestal ook GEEN opzet is, en bij mijn ex-partner was het echt een en al goede wil hoor, zeker weten. maar toch was en bleef het voor mij een belemmering (gaat niet enkel oven HSP want hier heb ik het minste moeite mee) een een flinke ook. we zijn dan ook nog hele goede maatjes, want van haat en nijd is er zeker geen sprake. het potje en dekseltje hoorden gewoon niet bij elkaar, en aan wie het ligt maakt geen flaus aus, als het (uiteindelijk) niet werkt, dan werkt het gewoon niet.

Yep... en dat doet auw!

Moeilijk en moedig Adrem5!!! Heel veel sterkte.

#wendy
ben er niet trots op maar voor mij deed dit niet AUW.... voelde me (indirect) zo vaak gekwetst door bepaalde woorden/opmerkingen (die goed bedoeld waren) maar simpelweg WEER eens puur onbegrip onderstreepte (waardoor ik mezelf nog steeds niet kon zijn)
dat de AUW factor er bij mij persoonlijk wel een heel stuk lager lag na al die tijd. vond het spijtig, maar gevoelsmatig heb ik uit zelfbescherming afstand genomen nog voor ik het uitmaakte. eigenlijk zover dat de AUW factor van mijn kant niet als AUW voelde maar als bevrijding. van de andere kant is het juist omgekeerd ervaren helaas.
(heel veel AUW, en ZEKER geen bevrijding) @Adrem
ik was al aan het latten. de kids hier hebben ook hun labeltjes en HSP is stiekem ook niet mijn enige label.
door de weeks trok ik al de kar zo goed en kwaad en wilde in mijn uppie.
de weekenden stonden voor mij voor 'op adem komen en opladen' voor de nieuwe week. maar als dit dan net de weekenden zijn waarin je aan het latten bent en emotioneel en energetisch gezien zwaarder zijn de de week zelf. wordt het HEEL frustrerend (zonder dat je ook dit uit kan leggen) hoop dat het voor jou wel de manier is. neem de tijd die je nodig hebt, dat is ZOOOO belangrijk. eerst je grenzen vinden voor je ze aan kan geven naar een ander. wens je heel veel succes, sterkte en geluk (en uiteindelijk SAMEN geluk) ;-)