Wat kunnen we in de toekomst met de big data van DNA?

Men kan daders opsporen van misdrijven,bv verkrachtingen,maar men kan ook de kans op mogelijke ziektes of afwijkingen voorspelen.

Het is al de gereedschapskist van moleculair biologen. Je kunt interessante eiwitten terugrekenen naar DNA en dan eens kijjken welke organismen soortgelijk dna hebben. Ook voor het opstellen van evolutionaire stambomen is hetbelangrijk. Het begrip is wel wat onduidelijk. Er zijn ook DNA profielen voor herkenning van individuen of soorten. Erg aardig is bijvoorbeeld environmental DNA dat vissen en salamanders verliezen. Door een klein cupje water te monsteren weet je precues welke zeldzame dieren ergens voorkomen. Met echte DNA databases heeft dat weer niet zoveel te maken. Ook het DNA voor opsporing bestaat uit kleine onbetekenende flarden.
Een ehte DNA database bevat wel relevante informatie, die je kunnen helpen bij het vaststellen van ras, haarkleur, oogkleur van verdachten.
Als een stuk DNA voornamelijk bij chinezen voorkomt kan dat een belangrijke aanwijzing zijn. De DNA profielen zijn een soort vingerafdrukken voor individuele herkenning, voor environmental DNA gaat het om soortherkenning. Environmental DNA werkt overigens niet met een database, maar maakt gebruik van het feit dat soortspecifieke stukken DNA goed aan elkaar blijven plakken. Daarvoor heeft men dus referentie DNA nodig. Veruit de belangrijkste toepassing zit hem in de puur wetenschappelijke databases met volledige basevolgordes van allerlei organismes. Dat is wel een heel specialistisch terrein waar de ontwikkelingen erg snel gaan.

Het zomaar verzamelen van DNA (van personen) is een probleem. Kwestie van privacy.

Als het om de wetenschap gaat en het verwerken van de DNA-data is big data echter interessant. Om al die gegevens te verwerken volstaat de gebruikelijke rekenkracht van onze huidige computers namelijk niet. De oplossing: hybrid computing. Het probleem met 'gewone' computers is dat deze in bytes denken. Een byte bestaat uit 8 bits. DNA bevat echter slechts 4 nucleotiden. Dus 2 bits zouden ruimschoots volstaan. Rekenen met die 2 bits is mogelijk dankzij hybrid computing. Dus DNA beschouwen als big data heeft op dat gebied als voordeel om efficiënter met rekenkracht om te springen.

Waarschijnlijk is dat wat er mee wordt bedoelt als men zegt dat big data interessant is voor DNA.