Hoe komt het dat wij beweging kunnen zien als één beeld, terwijl het eigenlijk allemaal kleine beelden achter elkaar zijn?

Om te beginnen met de vraag zelf: het zien van beweging als reeks van statische situaties is fundamenteel onjuist.
Ook in het maken van een snapshot van beweging zit de dynamica van de situatie verscholen.
Voor een interessant gedacht-experiment verwijs ik je graag naar een pagina over Zeno's pijlparadox (eerste link).
De reden dat je hersenen in staat lijken om dynamica als losse beeldjes te interpreteren heeft te maken met de visuele bemonstering van je omgeving door je ogen.
De ogen van een mens zijn niet staat om betrouwbaar meer dan 24 beeldjes per seconde te kunnen samplen.
In dat opzicht zou je kunnen stellen dat beweging een illusie is die in stand wordt gehouden doordat je hersenen de dynamica interpoleren.
Wanneer we kijken naar de fysica van beweging zit de situatie veel genuanceerder. Beweging is verandering van positie in tijd.
Op het meest fundamentele niveau zijn zowel ruimte als tijd gekwantiseerd (tweede link). Wanneer er precies 1 fundamententeel stapje in de ruimte wordt verplaatsts per fundamentele tijdseenheid dan gaat het object in kwestie precies met de lichtsnelheid.
Op grond hiervan is het ook makkelijk te begrijpen waarom de lichtsnelheid de maximale bewegingssnelheid van objecten is. Je kunt immers geen stapjes overslaan.
Wanneer je een snapshot maakt dan heeft deze minstens een temporale lengte van een elementaire tijdsduur. Echter, de snelheid van een object ligt reeds vast door de verhouding tussen het aantal afgelegde ruimtestapjes per fundamentele tijdstap.
Hiermee is de dynamica reeds vervat in het snapshot.