wat is het doel van isolatie van plasmide uit DNA?
6.1K
6.1K keer bekeken
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.
Het beste antwoord
Hai, tja, eigenlijk klopt die vraag niet: je kunt geen plasmide uit DNA isoleren. Een plasmide bestaat uit DNA, dus...
Een plasmide is een klein stukje DNA dat in bacteriën voorkomt naast het eigenlijke genoom van de bactierie. Bacteriën hebben een groot stuk DNA, een lange ketting zonder begin of eind. Onze chromosomen hebben namelijk wel een begin en een eind. De bacteriën kunnen beschikken over extra DNA, in de vorm van plasmiden, en deze bevatten eigenschappen als resistentie tegen anti-biotica. Bacteriën kunnen zelf net zoveel copiën maken als ze nodig hebben van het plasmide en kunnen ze ook onderling uitwisselen (een proces dat conjugatie heet). Dat betekent dat bacteriën elkaar dus eigenschappen kunnen doorgeven.
Onderzoekers maken gebruik van plasmiden om op die manier te kunnen scoren. Als je groepen koloniën hebt van bacteriën, kun je aan de hand van hun resistentie scoren of ze het plasmide hebben opgenomen. Als de onderzoeker slim is, heeft hij het stuk DNA dat hij heeft geïsoleerd uit een ander organisme, ergens in dat plasmide gezet op een plaats dat niet betrokken is bij eigenschappen voor de resistentie. Als je dan dat betreffende anti-bioticum in je voedingsbodem hebt, kunnen bacteriën die het plasmide niet hebben opgepikt, ook niet groeien.
Dan moet de onderzoeker in tweede instantie nog wel uitzoeken of het plasmide het nieuwe stuk DNA wel heeft ingebouwd, maar dat is een andere kwestie.
Er zijn veel plasmiden bekend, en wat vooral bekend moet zijn is waar bepaalde restrictie-enzymen het DNA openknippen. Een restrictie-enzym herkent een stuk DNA van 6 baseparen en brengt een knip aan. Maar dan zo dat je aan elke kant bv 2 basen krijgt zonder een base ertegenover, dus een klein stukje enkelstrengs DNA. Dat noemen ze in vaktermen 'sticky ends'. Het stuk DNA dat de onderzoeker wil inbouwen heeft ook van dergelijke uiteinden, maar dan precies de complementaire stukjes, zodat de 2 stukken enkelstrengs-DNA elkaar moeten kunnen vinden. Dan kan het gerecombineerde DNA in de bacterie worden teruggezet.
DAT is dus de lol van plasmiden.
(Lees meer...)
Een plasmide is een klein stukje DNA dat in bacteriën voorkomt naast het eigenlijke genoom van de bactierie. Bacteriën hebben een groot stuk DNA, een lange ketting zonder begin of eind. Onze chromosomen hebben namelijk wel een begin en een eind. De bacteriën kunnen beschikken over extra DNA, in de vorm van plasmiden, en deze bevatten eigenschappen als resistentie tegen anti-biotica. Bacteriën kunnen zelf net zoveel copiën maken als ze nodig hebben van het plasmide en kunnen ze ook onderling uitwisselen (een proces dat conjugatie heet). Dat betekent dat bacteriën elkaar dus eigenschappen kunnen doorgeven.
Onderzoekers maken gebruik van plasmiden om op die manier te kunnen scoren. Als je groepen koloniën hebt van bacteriën, kun je aan de hand van hun resistentie scoren of ze het plasmide hebben opgenomen. Als de onderzoeker slim is, heeft hij het stuk DNA dat hij heeft geïsoleerd uit een ander organisme, ergens in dat plasmide gezet op een plaats dat niet betrokken is bij eigenschappen voor de resistentie. Als je dan dat betreffende anti-bioticum in je voedingsbodem hebt, kunnen bacteriën die het plasmide niet hebben opgepikt, ook niet groeien.
Dan moet de onderzoeker in tweede instantie nog wel uitzoeken of het plasmide het nieuwe stuk DNA wel heeft ingebouwd, maar dat is een andere kwestie.
Er zijn veel plasmiden bekend, en wat vooral bekend moet zijn is waar bepaalde restrictie-enzymen het DNA openknippen. Een restrictie-enzym herkent een stuk DNA van 6 baseparen en brengt een knip aan. Maar dan zo dat je aan elke kant bv 2 basen krijgt zonder een base ertegenover, dus een klein stukje enkelstrengs DNA. Dat noemen ze in vaktermen 'sticky ends'. Het stuk DNA dat de onderzoeker wil inbouwen heeft ook van dergelijke uiteinden, maar dan precies de complementaire stukjes, zodat de 2 stukken enkelstrengs-DNA elkaar moeten kunnen vinden. Dan kan het gerecombineerde DNA in de bacterie worden teruggezet.
DAT is dus de lol van plasmiden.
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Andere antwoorden (1)
op plasmides zit in dat geval belangrijke informatie/eigenschappen. Het zijn die plasmides, of beter delen ervan die ingebracht worden in de plasmides van een heel ander organisme dat daardoor nieuwe eigenschappen krijgt.
De "host" (waar de plasmide uit komt) kan echt een heel ander organisme zijn als degene waarin het wordt teruggeplaatst. Er wordt bijv een eigenschap van een dier op een bacterie overgebracht of andersom
Toegevoegd na 3 minuten:
Stier Herman is waarschijnlijk het beroemdste voorbeeld hiervan, zie ook de link. Er is een stukje MENSELIJK dna is ingeplant waardoor zijn (vrouwelijke) nakomelingen melk zouden gaan geven met gewenste eigenschappen. In de praktijk bleek dat toch wat tegen te vallen en de ethische discussie was enorm
(Lees meer...)
De "host" (waar de plasmide uit komt) kan echt een heel ander organisme zijn als degene waarin het wordt teruggeplaatst. Er wordt bijv een eigenschap van een dier op een bacterie overgebracht of andersom
Toegevoegd na 3 minuten:
Stier Herman is waarschijnlijk het beroemdste voorbeeld hiervan, zie ook de link. Er is een stukje MENSELIJK dna is ingeplant waardoor zijn (vrouwelijke) nakomelingen melk zouden gaan geven met gewenste eigenschappen. In de praktijk bleek dat toch wat tegen te vallen en de ethische discussie was enorm
13 jaar geleden