Wat is het verschil in beeld bij een telescoop met grote en korte brandpuntsafstand?

De vergroting van een telescoop is de brandpuntsafstand van het objectief, gedeeld door de brandpuntsafstand van het oculair.
Omdat een telescoop vergroot, kun je uiteraard kleinere details zien.
De kwaliteit van het beeld wordt bepaald door de precisie waarmee de lenzen geslepen zijn. Niet door de brandpuntsafstand.
De lichtsterkte wordt bepaald door de afmeting van jet objectief (de opening), en niet door de brandpuntsafstand.

Een telescoop doet twee dingen met het licht van een (sterrenkundig) object: vergroten en versterken. Dat geldt voor zowel kijkers met een lens, als met een spiegel als objectief.
De vergroting kan berekend worden door brandpuntsafstand objectief gedeeld door brandpuntsafstand oculair. Omdat telescopen meestal verwisselbare oculairs hebben, is de vergroting geen eigenschap van de telescoop. Wel is het zo dat als je te veel vergroot je een contrastarm beeld krijgt.
De lichtsterkte kan berekend worden door brandpuntsafstand objectief gedeeld door diameter objectief. Dit is dus wel een eigenschap van de telescoop want het is onafhankelijk van welk oculair je gebruikt.
Bij het waarnemen van planeten willen we zoveel mogelijk fijne details zien. Ze zijn helder genoeg om met het blote oog te zien. Daarom is voor planeten waarnemen vooral de vergroting van belang en niet de lichtsterkte. We gebruiken dus een kijker met een lange brandpuntsafstand.
Bij het waarnemen van nevels (gaswolken, sterrenhopen, sterrenstelsels) willen we zoveel mogelijk licht verzamelen. Ze zijn groot genoeg om met het blote oog te zien (sommige groter dan de volle maan) maar we zien ze niet omdat ze te lichtzwak zijn. We kiezen dus voor een lichtsterke kijker met een korte brandpuntsafstand.