Als het heelal een grens heeft en er is daarachter niks, kun je niks dan omschrijven?

Dit is een vraag waar je niet echt een antwoord op kan krijgen, omdat hierover niks bewezen is.
Maar er zijn wel wetenschappers die beweren dat er geen einde is, maar dat je uiteindelijk weer uitkont waar je begonnen bent.

Poe, als we dat eens zouden weten.. Wat mij het logischt lijkt, is dat het heelal rond is, net als de aarde. Op de aarde kan je altijd door blijven lopen, er komt geen einde aan. Ik denk dat dit hetzelfde is bij het heelal, als je erdoor heen vliegt, kan je eeuwig blijven vliegen.
Dit klinkt me ook logisch in de oren omdat alles in het heelal zo ongeveer rond is; alle sterren, planeten en manen zijn rond geschapen. Het lijkt me dan vreemd als het totale heelal dan de vorm van een kubus heeft..

Zowel het uitgangspunt dat het heelal eindig zou zijn, als het uitgangspunt dat het heelal oneindig zou zijn, is voor onze hersenen moeilijk te vatten.
Op dezelfde manier kunnen we ook niet begrijpen wat 'niets' is, als er geen tijd en geen ruimte is dan is er niets, maar ook dat is niet te bevatten voor een normaal mens. Je kunt je hooguit voorstellen dat er een 'niets' is waar geen tijd en geen ruimte zou zijn, maar wat dat niets dan is, is niet te omschrijven omdat alle omschrijvingen die we zouden kunnen maken gebaseerd zijn op het wel aanwezig zijn van tijd en ruimte.

dat weet niemand. voor zover de wetenschapper het kunnen nagaan is er geen eind aan het heelal.

de tijd is relatief en deze bestaat dus niet in de ruimte.

als er een einde zal zijn.ben je weer terug bij het begin.

begin in nederland en reis de wereld rond in eenr echte lijn tot het einde.je bent weer bij het begin.lijkt me het beste te beschrijven.

maar tijd bestaat denk ik niet.overal is tijd anders.een horloge tikt langzamer op mars dan hier.bij wijze van spreken. ben je in het heelal.dan is er geen tijd.er is geen dag en geen nacht. blijft lastig onderwerp.

alleen duimpje naar beneden als je kan uitleggen :P

Een tijdlang heeft men gedacht dat het heelal in de vierde dimensie gekromd was. Als je dan vanaf de aarde vertrekt en in een rechte lijn door het heelal vliegt, kom je op den duur weer bij de aarde uit.
Maar recente satellietwaarnemingen lijken erop te wijzen dat de ruimte niet gekromd maar vlak is.
Als je op de link klikt kom je op een goed leesbaar artikeltje over de oneindigheid van het heelal.

Nee,dat gaat het menselijk voorstellingsvermogen te boven.
Vergeet niet,dat het een theorie, een veronderstelling is,die m.i. nooit en te nimmer zal worden bewezen.

Ze hebben het er wel over dat het heelal uitdijt. Ik denk dat het heelal sneller uitdijt, dan dat je met een raket kunt vliegen, dus in dat opzicht zou je dus nooit met een einde van het heelal te maken hebben.

Als je daar naar toe gaat dan is er geen tijd en ruimte dus dan ben je nergens in de tijd en in de ruimte. Ik denk niet dat je daaruit kunt ontsnappen. Dan is er ook geen licht dus alles is zwart. Als je zou kunnen terug komen, dan zou je in een totaal andere tijd kunnen komen waarin de aarde niet meer bestaat of juist nog niet. Niet proberen dus.

Het heelal heeft geen grens.

zoals einstein al zei, het Heelal is begrensd, maar niet oneindig, je kunt dus niet het heelal uitvliegen zoals je uit de aarde kan vliegen, sowieso zal dit niet mogelijk zijn, omdat het heelal een enorme massa heeft, en je dus automatisch terug zal trekken erin. dat komt door de enorme zwaartekracht die het uitoefend op je "raket"

Het antwoord zit in je laatste zin 'mijn hersentjes kunnen dit niet vatten'
Ons denken is gemaakt om te functioneren binnen tijd en ruimte. Het tijd- en ruimteloze is dan ook niet door het denken te bevatten. Ik 'denk' dat we ons daar het beste bij neer kunnen leggen. Het enige alternatief is waarschijnlijk hoofdpijn:)

Als je in een deel van de ruimte komt waar nog niets was, is dat niet meer zo omdat jij er dan bent.
De ruimte is daar dan niet meer leeg en jij verdwijnt dus niet zomaar.
Pijnig je hersens er maar niet over.

Het heelal is voor ons zo groot als we kunnen zien. Dat houdt in dat er misschien nog veel meer achter de 'grens' is, maar dat licht bereikt ons niet. Dat zullen we ook nooit waarnemen.
Over het verlaten van het heelal: op conventionele manier is dat onmogelijk. Het heelal breidt zich uit met de lichtsnelheid en zo snel reizen is theoretisch onmogelijk. Dus je zal altijd heelal voor je houden, hoe ver je ook gaat. Mocht je toch sneller kunnen dan het licht, dan zal jij degene zijn die de grens verlegt.

Een andere, wat controversiele manier is het wormgat. Daarmee zou je naar andere universa kunnen reizen. Maar dan begeef je je niet in niemandsland, dus niet relevant.

Over de gang van tijd: dat kan je zeker tegenhouden. Zwaartekracht en snelheid vertragen tijd, dus als je een hoop massa meeneemt en de lichtsnelheid benadert staat de tijd praktisch stil.

-Het heelal is een onbegrensd gegeven waar wij met ons fysiek voorstellings denkvermogen niet verder kunnen komen dan 3 dimensies.
-Met de 4e dimensie "tijd" hebben we het al moeilijk en doen net of we het het ons nog kunnen voorstellen, maar je zit dan al op het gebied van begrijpen.
-Het voorstellen houdt al helemaal op met het gegeven dat er wel 10 dimensies zijn. Het gaat echt allemaal je voorstellingsvermogen te boven.
-Bij de 5e dimensies gaan je hersenen al koken en zijn ze alleen nog maar goed voor balletjes in de soep.
-Het heelal is één grote soep zonder ketel met ingrediënten die we nooit zullen smaken en waarvan alleen de grootste wiskundigen van mogen proeven.

Tijd en ruite horen samen.
De tijd wordt gecreëerd door grote objecten die de ruimtetijd verstoren,
maar als je geen aantrekkingspunt hebt zal de tijd niet bestaan, je zou dan in theorie daar 1seconde zijn en dan is er op aarde 100 jaar verstreken, of andersom.

De ruimte buiten het heelal is een mathematisch construct maar betekenisloos in fysische zin. Deze lege ruimte is als een doos die je naar believen kunt vergroten, versnellen en verkleinen zonder dat het voor het fysieke heelal iets uitmaakt.
Het lastigste punt is dat het heelal uitdijt als een soort ballon, op elk punt van de ballon zie je de andere stukken op de ballon zich van je verwijderen, en dat is hetzelfde voor alle plaatsen op de ballon. Deze uitdijing vindt echter plaats in een driedimensionale ruimte in plaats van een tweedimensionale ballon, waardoor een groot beroep op het voorstellingsvermogen wordt gedaan. We zien nog overal om ons heen het heelal van de oerknal, vanaf alle kanten bereikt ons nog steeds de achtergrondstraling van de oerknal en het maakt ook niet uit in welke richting de ruimtetelescopen kijken als ze zoeken naar de oudste sterren.
Het heelal is zeker niet oneindig groot of oneindig oud en heeft ook een begrensde hoeveelheid massa/energie, er zijn wel verschillende kosmologische theorieën, maar de conclusies zijn in grote lijnen ongeveer een leeftijd van rond de 16 miljard jaar of wat meer en een grootte van 46 lichtjaar. Deze getallen zijn niet absoluut zeker, maar de onnauwkeurigheid is ook weer niet zo groot dat we opeens een leeftijd van 200 miljard jaar gaan veronderstellen. Wat dat betreft leven we sinds de algemene relativiteitstheorie in een tijd waarin Kosmologie van metafysiche speculatie serieuze wetenschap is geworden en door de komst van satellieten als KOBE en WMAP kunnen ook veel kosmologische theorieën proefondervindelijk getest worden.