Waarom zit er boven de polen een 'gat' in het ruimteschroot ?
Deze site laat prachtig zien wat er allemaal aan satellieten en ruimteschroot om de aarde draait: http://www.alexras.info/code/orbital_objects/
Je kunt prachtig de cirkel met geostationaire satellieten zien, maar wat ook opvalt is dat boven de beide polen een 'gat' in de rommel lijkt te zitten.
Weet iemand hoe/waarom dat is ontstaan ?
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Aardobservatiesatellieten zullen een het liefste een inclinatie van rond de 90 graden hebben om over de polen te gaan, om zo een zo groot mogelijk deel van de aarde te kunnen bekijken. Echter is het voor veel van deze satellieten die in zichtbaar licht of infrarood opereren, belangrijk dat de lichtcondities altijd hetzelfde zijn. Daar is de zonsynchrone baan voor. Voor lage banen (600-1000km, wat de meeste aardobservatie-banen zijn) moet je dan een presessie van de rechte klimming hebben die gelijk is aan de rotatie van de aarde om de zon. Deze precessie, kan je in de bovenstaande wiki link zien, is een functie van de hoogte en de inclinatie. Voor lage banen krijg je dan een inclinatie van rond de 98 graden en gaat de baan dus nét niet over de polen. Kijk maar in de bijgevoegde link die een grafiek bevat van hoogte vs. inclinatie. Je kunt ook baanparameters van typische aardobservatiesatellieten bekijken zoals ERS-1 (i = 98.543 graden) of Envisat (i = 98.3322 graden)
Om een simpel 2d beeld te vormen; Je hebt een kom met water, het waterniveau stelt een halve platte aarde voor. Je legt er drijvende balletjes in en je roert aan de buitenkant van de as, daar waar de kracht loodrecht staat op de as (+\- de evenaar). Wat zie je? In het midden onstaat een gat door de aantrekkingskracht op de buitenrand. Vlakbij de as zal er (bij voldoende krachten) altijd een open zone zijn, omdat materie juist de neiging heeft weg te gaan van de as waarrond hij draait.
Ruimteschroot ontstaat voor het grootste deel door, uit, of via satellieten, dan wel de raketten waarmee die satellieten worden gelanceerd. Dat betekent dat het grootste deel van het ruimteschroot ongeveer dezelfde banen zal volgen die deze satellieten ooit volgden. Dit is bijvoorbeeld de reden waarom er veel ruimteschroot rond de geostationaire baan zit: die baan is populair voor satellieten, dus daar verzamelt zich vanzelf veel ruimteschroot. Veel andere satellieten moeten hoofdzakelijk rond de aarde draaien. In welke baan ze dat doen maakt vaak niet heel veel uit. Dit geldt bijvoorbeeld voor veel ruimtetelescopen. Nu kost het relatief weinig moeite om een satelliet "met de rotatie van de aarde mee" te lanceren, omdat je zo de draaisnelheid van de aarde alvast kado krijgt; die snelheid hoeft dus niet meer uit de raketmotor te komen. Daardoor zullen veel satellieten rond de evenaar draaien, met een inclinatie die ongeveer gelijk is aan de breedtegraad van de lanceerbasis. En de lanceerbasis ligt bij voorkeur in de buurt van de evenaar, juist omdat daar de draaisnelheid van de aarde het hoogst is. Zo krijg je dus veel satellieten die ongeveer boven de evenaar draaien - en dus veel ruimteschroot in die contreien. Dan heb je de aardobservatiesatellieten. Dat kunnen spionagesatellieten zijn, of echte aardobservatiesatellieten voor wetenschappelijke of economische aardobservatie. Spionagesatellieten moeten één of meerdere landen bespioneren. De inclinatie van de banen van deze satellieten moet dus zo hoog zijn dat ze over het doel-land heen vliegen. Een hogere inclinatie (dus dichter bij de polen komen) is niet nodig, het is zelfs contraproductief omdat je boven een oninteressant gebied vliegt, en het kost waanzinnig veel brandstof om in een polaire omloopbaan te komen. Dus spionagesatellieten komen niet dichter bij de polen dan, zeg maar, Siberië. Het bijbehorende ruimteschroot komt dus ook niet dichter bij de polen dan Siberië. (vervolg in reactie)
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
