Zijn alle werken van Vasalis geschreven in dezelfde stijl?

Nee, ze fluctueren nogal al naar gelang het onderwerp. Lees hoe anderen daar over denken:


Anderen over M. Vasalis
Er was iets vederlichts in deze vrouw, wier heldere, intelligente ogen alles wat buiten die ogen leefde in de kamer die ik betrad, tot iets bijkomstigs maakte. Het gesprek was "gezwind". Korte zinnen, korte antwoorden. (P.H. Ritter, Ontmoetingen met schrijvers, blz. 63)
Zij vertegenwoordigt geen uitgesproken ideologie, doch zij weet het hart waardig 'op tafel te zetten' zoals weleer met middeleeuwse sier vrouwenhanden dit deden met het hoofd van heer Halewijn. (Bertus Aafjes in Criterium, 1941)
Vasalis dicht in trotse, vrije beelden. Haar gemoedsleven is in staat op een werkelijk verbluffend-directe wijze het beleefde in een buiten haar staand (en toch zeer persoonlijk aandoend) objectief beeld om te zetten. Er is tekenachtigheid in het detail, forsheid in de contouren. Het sterkst misschien spreken deze eigenschappen van Vasalis, wanneer de natuur of het aan de natuur verwante haar stijl inspireert. Haar losse, soms wat baldadige, maar altijd sterk suggestieve en eerlijke beelden, komen uit een zeer ontvankelijk, soms wat verbeten gemoed voort en vormen dan ook de karakteristieke en eigen stijl van Vasalis. (Aanbeveling van de commissie voor de Van der Hoogtprijs 1941)
In haar opleiding tot psychiater en haar omgang met intellectuelen en kunstenaars kreeg ze een verfijnde smaak en een 'verwend gemoed' en hoe graag zet ze dat dan weer opzij voor zoiets eenvoudigs al een volks amateurorkest. (Willem Wilmink, Wilminks keus II, blz. 29)
Gister om acht uur werd bekendgemaakt dat Vasalis de P.C. Hooftprijs voor poëzie krijgt. Een merkwaardige beslissing, men heeft zo diep in de krochten van de literatuurhistorie gezocht. Er wordt iemand bekroond die al sinds mensenheugenis niets meer doet. (Hans Warren, Geheim dagboek 1982-1983, 06-08-1983, blz. 145)
De lezers hebben een ongewone, want zeer zelfstandige trouw getoond: zeker haar eerste bundel 'Parken en woestijnen', is een van de meest verkochte uit de Nederlandse literatuur. En enkele gedichten eruit ('De idioot in het bad', 'Afsluitdijk', 'Fanfarecorps') hebben het stadium bereikt dat zelfs het eindeloos citeren ervan niet tot verzadiging leidt. (Kees Fens, Doorluchtig glas. Vijftig jaar P.C. Hooftprijs, blz. 74)
Ook werd ik naar een psychiater gestuurd, ene mevrouw Fortuin. Heel veel later zag ik haar weer, in het Muiderslot, toen ze de P.C. Hooftprijs kreeg.