Vernieling dagbesteding in de gehandicaptenzorg, hoe pakken we dit aan?

Vreemd verhaal maar wat is nu de vraag?

Wat is de vraag?

Of we de schade op haar kunnen verhalen? zei is er namelijk klaar mee en heeft daar geen behoefte meer aan.

aangifte doen van vernieling heeft niets met beroepsgeheim te maken en daarna aansprakelijk stellen

Ja maar word het voor haar niet beter van. We willen het graag intern oplossen we hebben meerdere keren gebeld maar antwoord blijft ze heeft daar geen behoefte aan. Ze is er wel klaar mee en heeft nu een nieuwe plek het is wel een jong meisje pas 20 met verstandelijke beperking dat kan haar heel erg schaden. Dat willen wij niet.

Ja wat wil je dan?

Ja weet ik niet. Ja we zitten echt met de handen in haar. Wat moeten we? wat is goed? we kunnen ook als collegas afspreken we laten het voor dit keer erbij. Zolang we financieel er goed bij zitten misschien dit jaar de vakantie overslaan. Iedereen betaalt zijn/haar eigen schade we hebben spaargeld. Nooit leuk om per persoon door zoiets zo €2000 lichter te zijn maar we gaan er immers niet failliet door. Een andere oplossing zien wij niet.

Aansprakelijkheidsverzekering van de ouders. Ze is nog geen 21 en daarbij geestelijk gehandicapt.

Het gaat nu super met haar, zeg je.
Ik vind bovenstaande niet super. Het is de taak van de ouders om dit met jullie op te lossen. Verder vind ik het een mooie gedachte om iemand een mooi leven te gunnen. Maar er zijn grenzen.
Als een andere deelnemer, zoals jij het noemt, dit gedrag kopieert, maken er jullie dan weer geen werk van? En als je er dan wel werk van maakt, krijg je helemaal gedoe. ‘Toen deden jullie er ook niks mee’. Dus, ouders verantwoordelijk stellen.
Anders helaas verdere stappen ondernemen.

En,
Normaal moet een instelling protocollen hebben. Dingen van de dagbesteding die vernield zijn,
zijn wellicht verzekerd. Persoonlijk eigendom regelen met ouders.

https://www.vgn.nl/cao/cao-gehandicaptenzorg-2025-2026/bijlagen/5-aanpak-grensoverschrijdend-gedrag-gehandicaptenzorg

Je weet dat je in de zorg werkt. En mensen met een verstandelijke beperking kunnen weleens een keer boos worden. We hebben verzekeringstechnisch de afspraak ieders dient zijn/haar eigen spullen te verzekeren. Maar deze afspraak geldt met name in geval van brand of dergelijke. En niet voor een boze bui van een deelnemer. Maar goed uit eindelijk is alles wat je meeneemt op eigen risico ook je eigen auto dan hadden we deze niet mee moeten nemen. Maar goed ook een fiets kan vernield worden. En om deze reden dure treinkaartjes kopen is ook niet de oplossing.

Kleinduimpje dat snappen wij helemaal. maar wij gaan er niet vanuit dat andere deelnemers dit gedrag kopiëren. wij hebben een super leuke dagbesteding. Er is eigenlijk nooit ruzie deelnemers staan voor elkaar klaar helpen elkaar bij verdriet en alles. Alleen dit ene incident wij zijn helaas gewoon geen geschikte plek voor haar. Dat hebben wij te respecteren iedereen heeft het naar zijn haar zin. Wij gaan er niet vanuit dat dit weer gebeurd. wij hebben dit nooit meegemaakt. En vaak gaan nieuwkomers die het niet wat vinden ook normaal weg. Begeleiding thuis had misschien beter naar haar moeten luisteren zodat ze niet gedwongen bij ons op de dagbesteding aan kwam. Uiteindelijk is niet iedereen het erover eens veel collegas denken die zijn nog niet klaar mee dikke €2000 lichter vanwege een boze deelnemer en gewoon vrijuit gaan. En denkt van red je er maar mee. Het is uiteindelijk een hoop geld waar we elders veel andere dingen van kunnen doen.

Naar mijn idee doet het er niet toe of het om 20, 2000 of 20.000 euro schade gaat. Die jongedame heeft schade veroorzaakt en dat moet vergoed worden. De vraag is niet of zij daar behoefte aan heeft. Zij is niet de ontvanger van de schadevergoeding die kan zeggen: ik heb daar geen behoefte aan, laat maar zitten. Als zij door haar beperking niet zelf aansprakelijk is voor dit gedrag, dan is er een mentor, curator, voogd of de ouders die de verantwoordelijkheid dragen. En als het goed is, is er een aansprakelijkheidsverzekering afgesloten voor de jongedame. Dit hoort gewoon een verzekeringskwestie te zijn. Lijkt mij logisch dat de laptops zijn verzekerd bij de instelling die de dagbesteding organiseert. En dat de overige schade verhaald kan worden op de aansprakelijkheidsverzekering van de cliënt.

Mij lijkt het verstandig om er vanuit te gaan dat het nog eens gebeurt.
Dan kunnen jullie nadenken over wat te doen in zo'n situatie.
Dan kun je aan cliënten en hun verantwoordelijken en aan de (toekomstige) werknemers protocollen voorleggen ipv alleen te zeggen dat jullie respect voor elkaar hebben. Je praat alles recht.
Laptops die van de instelling zijn, kun je wel degelijk verzekeren.
Ook bij vernieling.
Auto's zijn persoonlijk eigendom.
Staat los van alles.
Ook mensen met een beperking (Misschien wel juist deze groep) hebben grenzen nodig. Ik zou het ook niet pikken als ik daar werk en mijn auto vernield wordt door een cliënt.
Ook deze dame is verzekerd.
Zolang zij geen 21 jaar is (en wellicht ook erna door de beperking) zijn de ouders financieel aansprakelijk.

We hebben zoiets van we laten het erbij ook bij een tweede keer we besteden ons spaargeld liever elders. Maar een andere optie zien wij niet. We hebben meerdere keren contact gezocht. Er zijn een aantal collega's mee eens. Velen ook oneens. Maar we kunnen weinig vooral willen weinig we willen haar niet schaden met een strafblad en/of juridische nasleep. Dat kan voor mensen met een verstandelijke beperking extra vervelend uitpakken. Is niet te overzien collega's verboden aangifte te doen. Gebeurt dit wel krijgen ze ontslag voor Op deze locatie wel blijft het dan mogelijk om binnen de stichting te blijven werken. Aangezien het puur financiële schade is. Gevolgen voor collega's relatief klein zijn en alleen puur financieel. maar niemand gaat hierdoor failliet. Bij aangifte worden de gevolgen voor haar enorm. Dat willen we graag voorkomen.

Ik zou toch adviseren aangifte te doen. Bij de politie kun je aangeven dat het hier om een persoon met een verstandelijke beperking gaat. Bij veel politiebureaus zijn er mensen die hier mee om hebben leren gaan. Net als bij een klein kind werkt het negeren negatief op termijn en denkt de persoon overal mee weg te kunnen komen. Juist om haar te beschermen is aangifte doen beter. Agressie is een veel voorkomend probleem bij verstandelijk beperkten, dat moet je niet motiveren/belonen, maar de persoon moet ermee leren omgaan. Ik denk dat naast aangifte, hulp van een deskundige, zoals bijv. een gedragsdeskundige een stap in de goede richting is.

@Yorick jij werkt dus in die instelling als medewerker? Wat vind de leidinggevende?

"we willen haar niet schaden" Ik vind het echt heel kortzichtig om te denken dat die cliënt 'door jullie' geschaad zou worden. Dat komt echt door haar eigen gedrag. En is het niet nu, dan is het wel een andere keer ergens anders dat zij problemen krijgt als gevolg van een woede-uitbarsting. Juist door dit nu WEL goed financieel af te handelen, wordt ook het risico van dit gedrag voor ouders / begeleiders duidelijk en wordt er wellicht in de toekomst serieuzer rekening mee gehouden om herhaling te voorkomen. Als je dit nu laat gebeuren, is dat ook een signaal naar ouders en begeleiders dat ze er wel heel makkelijk mee weg komt. Maak op papier een claim voor de ouders / begeleiders (of curator, of wie dan ook verantwoordelijk is voor haar financiële zaken). Kom desnoods tot een compromis voor gedeeltelijke schadevergoeding. Maak duidelijk dat als de schade gewoon onderling geregeld kan worden, er geen aangifte nodig is. Blijven ouders / begeleiders zich verschuilen achter 'zij heeft hier geen zin in' dan doe je alsnog aangifte.

"collega's verboden aangifte te doen. Gebeurt dit wel krijgen ze ontslag"
"Gevolgen voor collega's relatief klein zijn en alleen puur financieel" Dit kan dus echt niet!
Als werkgever heb je niet alleen de zorgplicht voor de cliënten, maar ook voor je werknemers. De schade is echt niet alleen financieel. En bovendien kun je niet oordelen over de financiële situatie van collega's. Dat is ook gewoon privé, die collega's hoeven geen openheid te geven over hun financiële situaties. Zelfs al ging het over 20 euro per persoon, dan nog klopt de redenatie niet en is het gewoon niet eerlijk dat de medewerkers zelf hun schade moeten betalen. De getroffen werknemers hebben het recht om serieus genomen te worden. Als zij willen dat hun schade wordt vergoed, dan moet dat gewoon gebeuren. En als de werkgever vindt dat de werknemers hun schade niet bij de cliënt mogen claimen, dan dient de werkgever (blijkbaar een stichting in dit geval) die schade te vergoeden. Dreigen met ontslag en voor een ander bepalen dat de gevolgen 'relatief klein' zijn is echt een heel goed recept voor een burn-out. Je neemt mensen niet serieus en zet ze onder druk en dat kan een enorme impact hebben. De werksfeer en vertrouwensband tussen werkgever en werknemers is in elk geval goed verziekt. Dat kan maar op 1 manier opgelost worden. Het erbij laten zitten is niet de oplossing. Die hele stichting kan er alsnog aan failliet gaan als meerdere collega's nu tegelijk vertrekken (werk genoeg te vinden in deze sector) of zich langdurig ziek melden. En bij uitval van medewerkers worden ook alle andere cliënten de dupe. Als ik één van die getroffen medewerkers zou zijn, zou ik er letterlijk goed ziek van zijn en daar niet meer willen werken. Ik zou zorgen dat mijn schade wordt vergoed en me dan ziek melden en op zoek gaan naar een andere werkgever. En als ik dat dreigement van ontslag zwart-op-wit zou hebben, zou ik daarmee langs het juridisch loket of de rechtsbijstandsverzekering gaan.

Nou ontslag is een groot woord ze worden op non actief gezet. Vanwege het schaden van een deelnemer. Ze mogen wel blijven werken op de woongroepen en zijn later waarschijnlijk wel weer welkom. Het probleem is de deelnemer wil geen contact meer ook niet over de schade. Dat hebben wij helaas te respecteren. Ook hebben we te horen gekregen dat de schade helaas voor eigen rekening is. Een andere optie zien wij niet zei wil geen contact.

de organisatie waar je voor werkt neemt zelf dus geen verantwoordelijkheid. Vreemde organisatie zou daar niet voor willen werken

"Het probleem is de deelnemer wil geen contact meer ook niet over de schade. Dat hebben wij helaas te respecteren. "
Waarom moeten jullie dat accepteren? Dat de deelnemer geen contact wil, is prima
Maar de schade zal zij of haar ouders of wie haar ook vertegenwoordigd moeten vergoeden.
"Ook hebben we te horen gekregen dat de schade helaas voor eigen rekening is" Van wie te horen gekregen? En met welke argumenten? Omdat de deelnemer niet wil?
Dat jij bereid bent om zelf voor de kosten op te draaien, moet jij zelf beslissen. Maar je kunt dat niet eisen van collega 's. En de organisatie ook niet.

Er gaan dingen enorm mis bij deze organisatie. Zijn de mensen, en dan vooral de leidinggevenden, die er werken wel opgeleid om dit werk te kunnen/mogen doen? Wat ik lees heeft niets met professionaliteit te maken.

Dat hebben we te horen gekregen van de organisatie van teamleider. Die zegt de wil geen contact ook niet over de schade. Ze is er oprecht klaar mee. Ze heeft inmiddels een andere plek. Ze werkt hier toch niet meer. Dwingen word dan lastig. Als zei wilde blijven wat mag moet ze wel betalen. en excuses aanbieden.

Sat noemen ze dus een onzin antwoord @yorick70sgreak

Je vraag was of de schade te verhalen is. Dat antwoord is: ja.
Alleen dan niet iemand de dader, die bekend is, daar wel aansprakelijk voor worden gesteld. Dat kan iedereen doen, die schade heeft geleden door deze persoon. Wat de dader of de organisatie daarvan vindt is niet belangrijk. Alleen is de vraag die bij mij nu bovenkomt of de slachtoffers wel de dader aansprakelijk willen stellen. Daar lijkt het niet op.

We kunnen hier nog lang praten. Volgens mij komt het niet binnen bij jou yorick70sgreak.
Er was een incident.
Elke Nederlander heeft het recht om terecht aangifte te doen. Klaar.
De dame wil niet, de ouders laten niks horen, de stichting wil niet. Fijn allemaal.
Dus dan heeft elke werknemer het recht om naar de politie te gaan. Die dame en die stichting kan zeggen wat ze willen.
Als die stichting hún personeel zo behandelt en die dame zo pampert, sorry hoor. Dat recht hebben ze alleen als ze ook voor alle kosten opdraaien.
Maar dat doen ze niet. Ze houden de dame een hand boven het hoofd en ze ‘straffen’ en ‘intimideren’ hun personeel.
Tja, gelukkig is iedereen vrij om toch naar de politie te stappen.

https://www.sociaalwerk-werkt.nl/sites/fcb_sociaalwerk/files/2021-08/Stappenplan-aangifte-doen-ggz_definitief-2019.pdf De keuze is verder aan jullie/jou.
Succes

Zij heeft er geen behoefte aan. Snap ik. Zou ik ook niet hebben. Lekker makkelijk gewoon ergens huis houden, de verantwoordelijkheid bij een ander leggen én er mee weg komen door te zeggen: heb ik geen behoefte aan. Relaxed... Dus hup, aangifte doen. Heel vervelend voor haar, maar sommige acties hebben consequenties, dit is er zo een.

We zitten te denken om een jurist in te schakelen. Aangezien wij niet bij haar geld kunnen. En je hebt ook plichten in Nederland als je 3 kilometer te hard rijdt zeg je ook niet heb ik geen behoefte aan is maar 3 kilometer. Het zou zot zijn als wij werknemers hier door zelf voor de schade op moeten draaien. We schakelen een jurist in aangezien het met haar goed gaat en we dat graag zo willen houden. de financiële situatie van werknemers is prive. Ik was gelukkig die middag vrij maar ik zou ook flink balen als mijn fiets kapot was geweest een vakantiefiets. Nou die zijn enorm duur. Het probleem is dat zei hier weg is en nergens behoefte aan heeft ze heeft hier hooguit 6 weken gewerkt op de dagbesteding en enorme schade aangericht. Helaas beperking of niet je hebt wel je plichten. Of ze het er mee eens is of niet

Ik zou zeker een jurist inschakelen. Niet alleen voor de schade, maar ook voor de houding en de uitingen van de stichting. Wat het meisje heeft gedaan, is duidelijk. De stichting heeft ook ontoelaatbaar gedrag vertoont door aan te geven dat mensen zelf hun schade moeten betalen (wat een drogreden is het dat het niet erg is omdat mensen er niet door failliet gaan!). Maar óók om te dreigen met non-actief / ontslag op het moment dat de werknemers voor hun rechten willen opkomen. De stichting mag zeggen dat er geen aangifte gedaan wordt. Maar dan neem ik aan dat zij de (financiële) verantwoordelijkheid nemen. Niet dat zij beslissingen gaan maken over welke rechten de werknemer wel of niet mag gebruiken...

Een auto is in principe een luxe daar kun je zonder dus verplicht vergoeden. Dat zal er voor haar niet beter op worden en we zien haar waarschijnlijk toch nooit weer. Misschien ooit met boodschappen doen maar verder we kunnen het laten rusten. maar collega's zijn het oneens straks doet ze het zelfde weer of erger op haar nieuwe dagbesteding. Wij schakelen eerst een gedragskundige in die uit kan leggen dat dit absoluut niet hoort. Misschien PMT. Helaas vaak komen mensen die weg zijn nooit meer terug. Ook in positieve zin niet. stagiaires die zeggen ik kom nog langs koffie drinken komt (bijna) nooit wat van terecht. Dus ja uit het oog los laten.

Wellicht dat ik het verkeerd begrijp, maar zegt u nu dat de schade niet erg is omdat ze toch niet meer terug komt? Of staat u nu ineens op een ander item over? (Waarom begrijp ik echter niet). Ook al is zij weg, de stichting heeft nog steeds grensoverschrijdend gedrag laten zien. Mijn inziens moeten de werknemers daar wat mee.

De organisatie is verantwoordelijk in eerste instantie.