Leven voor je werk, of werken om te leven?

Ha, die Starbless;

Ik werk om leuk te kunnen leven. Ik heb wel eens een periode gehad dat het erop leek dat ik leefde om te werken, maar feitelijk werd ik toen geleefd door mijn werk. Ik heb ook nooit het idee gehad dat mijn toenmalige werkgever dat volledig besefte en naar waarde wist te schatten.

Ik denk dat je hier een goede balans in moet vinden.
Persoonlijk vind ik 60-70 uur veel te veel en ik denk dat de risico's op een overspannen situatie of erger nog een burn out zeker eerder op de loer liggen.
Voor wat betreft de waardering: deze zal er zeker zijn maar alles went en loop je zo niet het risico dat als je gewoon 40 uur gaat werken het dan tegen je werkt?

Buiten dat denk ik dat je met een dusdanige inzet eigenlijk ook verwacht dat een werkgever dit enorm waardeert wat ook weer frustraties op kan leveren als je een keer iets gedaan wil krijgen dat niet kan.

Ik denk dat allebei de stellingen voor mij opgaan.
Ik vind mijn werk zo interresant dat ik er zonder dat ik er erg in heb weer 3 uur na normale werkuren mijn pc uitzet...

Natuurlijk werk ik ook om te leven, zo hou ik van verre landen en tja zonder werk zou ik dit niet kunnen betalen natuurlijk.

Volgens mij loop ik hierdoor geen verhoogde risisco's. Zolang ik plezier beleef aan mijn werk kan ik mij niet voorstellen dat het slecht voor mijn gezondheid is.

Of het gewaardeerd wordt door mijn werkgever is dan weer een andere vraag. Ik denk het wel, maar ik heb het er ook nooit met hem over gehad.

Toegevoegd op 22-04-2009 08:58:06
interresant = interessant... tja

Duidelijk gevalletje van werken om te leven.

Alhoewel, ik moet hier wel de kanttekening bij plaatsen dat ik na 7 jaar IT heel graag iets anders zou willen doen. Zou graag weer terug willen gaan naar de Communicatie, marketing, PR, ook al weet ik dat ik door er zo lang uit te zijn ongetwijfeld een behoorlijk stapje terug moet doen in mijn salaris, dat zou ik er voor over hebben om gewoon weer een heel nieuwe uitdaging te hebben.
Het is namelijk ook zo dat als je met de pest in je lijf naar je werk gaat, dat de rest van je leven er ook onder gebukt gaat (zo erg is het bij mij nog niet hoor, maar heb het ooit een paar maanden gehad bij mijn vorige baan).

Ik werk om te leven. Ik vind mijn werk leuk en het contact met mijn collega's ook, maar ik werk niet meer uren dan nodig is om in mijn onderhoud te kunnen voorzien. Ik vind het fijn als mijn werkgever mij waardeert, maar zolang ik tevreden ben met wat ik doe vind ik dit minder belangrijk. Ik denk dat als je hier teveel op hoopt of dit verwacht, dat je dan eerder kans hebt op bijvoorbeeld een burn out, omdat je dan op je tenen gaat lopen om die waardering te krijgen.

werken om te leven, no doubt!

Ik werk om te leven dat is zeker een duidelijke zaak. Als je niet werkt heb je geen inkomsten, en als je geen inkomsten hebt, dan heb je ook geen leven. Klinkt misschien logisch maar het kan op zeker hoogte ook negatief gaan voelen als je in die sleur komt.

Ontspanning en afwisseling in je werkzaamheden kan al een oplossing zijn, tenminste dat heeft bij mij gewerkt.
Ik werk nu gemiddeld 50 uur per week en vind het leuk en uitdagend werk. Maar eerlijk gezegd zou ik ook wel een keer iets anders willen...

Ik werk om rond te komen en onze "luxe" te behouden. Mochten ze me echt nodig hebben op mijn werk, uiteraard zal ik dan overwerken. Helaas ben ik niet ZO belangrijk voor het bedrijf dat ik dus werkweken kan maken van min. 60 uur... :) De functie die ik uitvoer is zeker wel van belang, maar niet zo dus dat het voor kan komen dat echt iets opgelost moet worden voordat ik naar huis kan...vous comprend?

Je werkt om te kunnen leven, maar idealiter is dat natuurlijk iets wat je graag doet. Bij velen (zoals productiemedewerkers) zal dat niet 't geval zijn.

Zoiets wordt lang niet altijd even goed gewaardeerd (hangt natuurlijk erg van de werkgever zelf af) - echter als er iets cruciaals (waar je verantwoordelijk voor bent) voor 't bedrijf / de instelling blijft liggen, dan moet je dat toch voormekaar zien te krijgen - anders kan je vrezen voor je baan. In zulke gevallen moet je even doorbijten.

Als veel overwerk structureel voorkomt en je kunt 't niet aan (en overschat jezelf niet - dat zijn dus de risico's: burnout, overbelasting lichaam), moet je dat uiteraard wel opnemen met je baas. Als 't financieel goed gaat met 't bedrijf, dan kan er hopelijk een oplossing worden gevonden in de zin van meer personeel of betere hulpmiddelen.

Ik werk om te leven, maar met een eigen bedrijf waar mijn vrouw en ik beide actief in zijn is de scheidslijn werk en prive erg dun.
zo zou ik niet eens weten hoeveel uur wij beiden werken, maar dat dat samen ruim over de 100 is weet ik wel. Mits je intervisie, overleg etc. meetelt.
Gelukkig hebben we er beide erg veel plezier in en ervaren we veel werk niet als werk. En aangezien wij werkzaam zijn in Coaching krijgen we ook veel voldoening en waardering van onze klanten.

Een twintigtal jaren geleden bestond het jobhoppen veel minder en was je royaal aan je werkgever, ook voor de extra uren die niet altijd extra betaald werden wat dat is "normaal" voor een kaderlid. Als je barst van ambitie , werk je idd 60 à 80 uren per week. Zolang je relatie daardoor niet in gevaar komt en die stress niet continu is , is dat aanvaardbaar als je bepaalde gemeenschappelijke doelen nastreeft. De kunst is het evenwicht vinden tussen graag werken en op tijd durven zeggen : stop. het is niet evident bewust afstand te nemen van bepaalde statusaspecten. De crisis heeft veel levens in een juister perspectief geplaats.

Geen van beide, Starbless...

Ik leef niet om te werken en ik werk niet om te leven...

Ik leef, dat weet ik zeker. En ik weet ook zeker dat alles dat je daaraan toe wilt voegen of vanaf wilt halen, lijden met zich meebrengt...
Het leven is doelloos, maar ik mag er wel een doel aan verbinden, bv werk... of kinderen... of een raceboot... any excuse will do...
Maar als je kunt blijven, zoals ik doe, bij alleen leven, en meer niet, dan is dat heftig, onbekend, en elk moment avontuur... Dan is de optie je leven geven voor werk een slechte keuze... En dat doe ik dan dus ook niet...

Dus geen van beide...

Ik werk om te leven. zeker weten!
Heel belangrijk. Ik geniet liever van het leven dan andersom. Al heb ik wel plezier in wat ik doe.
Zowel studie als mijn werk.

Maar uiteindelijk is het de vrije tijd waarvan ik écht geniet.

Ik werk om te werken en leef om te leven.
Dat gaat prima samen.