Zoals eerder aangegeven staat je werkgever hiermee in zijn recht, tenzij er andere afspraken gemaakt zijn.
De reden voor deze termijn is er onder andere op gebaseerd dat declaraties een grote kostenpost kunnen vormen voor een bedrijf. Die (bijvoorbeeld) 100 euro per maand van jou zijn op zich geen strop voor het bedrijf. Maar wanneer je dit bij een bedrijf van 20.000 medewerkers doortrekt die alle 100 euro per maand terugkrijgen praat je over een groot bedrag.
Dit bedrijf zal dan (20.000*100 * 12 = 24.000.000) 24 miljoen per jaar apart moeten houden voor declaraties. Veel mensen vergeten echter bonnetjes helemaal te declareren, dus niet alleen later. Stel dat 10% van de mensen bonnetjes vergeet dan praat je over 2.4 miljoen euro in het jaar, elk jaar weer, die gereserveerd moet worden voor oude declaraties. Dit is een flink bedrag wat niet zomaar voor investeringen gebruikt mag worden. Het is namelijk een schuld van het bedrijf die potentieel opgeeist kan worden en er zal dus in de financien rekening meegehouden moeten worden. Dus een verjaaringstermijn voor declaraties is schappelijk.
De vraag is waar de termijn ligt voor een declaratie. Die drie maanden is gebaseerd op een redelijke termijn voor het inleveren van declaraties (hoe vaak ben je niet in staat binnen 3 maanden declaraties in te leveren?) terwijl het ook een kort genoege periode blijft om declaraties te controleren. Treinkaartjes bijvoorbeeld. Wie weet na een half jaar nog te zeggen of een collega echt 5 keer naar maastricht moest met de trein, of dat dit 4 maal was. Deze termijn voorkomt dus ook misbruik.