Ik ben er denk ik ook zo een.
Ik kan het verkeer wel inschatten, maar vertrouw voor geen ene centimeter op mijn medeweggebruikers, die zich niet altijd aan de maximumsnelheid houden, geen richting aangeven of ineens harder optrekken. Dus zéker als ik kinderen in de auto heb, neem ik het zekere voor het onzekere en laat liever een auto teveel passeren dan dat er eente MIJ niet laat passeren.
Nu is het voorbeeld wat je noemt wel erg extreem, maar zoals sommige waaghalzen vlak voor andere idioten langsscheuren, hou je je hart vast dat het iedere keer maar weer goed gaat. Maar tien keer goed wil niet zeggendat het de elfde keer ook lukt, en 99 keer zegt niks over de honderdste. Ik blijf dus liever net effe aan de veilige kant. Pas als ik zeker weet dat ik de ruimte heb, OOK als de betreffende auto ineens niet of juist wel afslaat (zonder richting an te geven), de binnenbocht neemt of het gs intrapt, ij ik de rotonde op.
Ook fietsers zijn daar trouwens vaak een onzekere factor ; of ze nu wel of niet voorrang hebben op precies die rotonde, laten ze zich in de regel weinig aan gelegen liggen, en IK hoef geen fiets voor mijn wielen.
Als iedereen met een beschaafd tempo de rotonde op zou rijden, ende richting uit zou rijden die hij aangeeft, hoefde niemand te wachten. Helaas zijn het juist de mensen met wat meer haast die uiteindelijk de hele stroom ophouden.