Waarom is die eerste stap zo moeilijk?

ik denk omdat het voor mensen moeilijk is in het diepe te springen, het is eng, het is nieuw, het is onbekend...
mensen zijn toch soort van controle freaks en willen weten waar ze aan toe zijn, willen duidelijkheid, precies weten hoe of wat...
dus als je niet weet waar je aan begint of je weet het misschien wel maar alleen in theorie, dan blijft het eng omdat je niet zeker bent van de gevolgen
het is iets waar je je keer op keer overheen moet zetten...

Het is niet altijd moeilijk. Sommige mensen kijken ontzettend uit naar een eerste stap. Dan is er geen sprake van een drempel maar juist een drive. De vraag die je wilt stellen lijkt me "Waarom is het zo moeilijk om over die drempel te komen..."

Zo'n drempel vormt omdat er verandering in een situatie lijkt te komen, die door gewoonte moeilijk te veranderen lijkt óf waarvan het nog onzeker lijkt of de verandering wel positief gaat zijn. Het is die sprong in het diepe; vergelijk het maar met op de rand van de brug staan bij je eerste bungy sprong. De basis ligt bij een gebrek aan zelfvertrouwen. Als je niet zeker bent van je zaak, van je beslissing om de verandering door te zetten, vormt zich daar de drempel. "Wat nou als..."

Gewoontes en een gebrek aan zelfvertrouwen zijn de bouwstenen voor die drempel...

Gedurende ons hele leven maken we drempels om ons zelf te beschermen, we bakenen ons eigen stukje af, voor deze drempels weten we waar we aan toe zijn, achter deze drempels is een zeer onzeker terrein.

Na verloop van tijd ontstaat er een tweesplitsing in ons denken en ons gevoel, de ene helft wil ons als maar overtuigen dat het goed is dat die drempel bestaat en maken hem telkens nog wat hoger en hoger.

Onze andere helft, wil niets liever dan die drempel over te gaan ,om orde op zaken te stellen, dingen uit te spreken, zaken af te handelen, oud zeer uit te praten, of gewoon te berusten in de situatie en dingen te aanvaarden zoals ze zijn.

Hoe meer we hier aan gaan denken, hoe hoger onze andere helft de drempel verder opbouwt, dit kost ongelooflijk veel onnodige energie en kan ons hele leven gaan beheersen..

Zo blijft er een tweestrijd in ons eigen IK.
Ondertussen "groeien" we nog verder, tenminste dat is te hopen, zijn we ver genoeg gegroeid, pas dan zullen we sterk genoeg zijn over de drempel heen te komen.

Het is dus een wedijver tussen het verder verhogen van de drempel en het zelf sterker worden er wel over heen te gaan, lukt dit, dan zal het energie opleveren, veel energie, lukt het niet, dan kost het ons energie.

Het kost moed om buiten je grenzen en veilige kaders te gaan.
Maar om te willen groeien zal dat toch nodig zijn om de vele tradities die veilig en goed aanvoelen los te laten, en ons uit te strekken naar hetgeen wat nog eng is.

Angst voor het onbekende. Je weet wat je hebt (en hoe je daar mee moet omgaan / leven) maar je weet niet wat je krijgt. En vooral als je weinig zelfvertrouwen of weinig gevoel voor eigenwaarde hebt (niet weet of je kunt zwemmen) kan het onmogelijk moeilijk zijn de sprong in het diepe te wagen.

Daarom blijven mensen vaak jarenlang in foute denkpatronen zitten, bij de foute partner hangen, in een desastreuze relatie verkeren.

Wordt die eerste stap uiteindelijk toch gezet, hetzij gedwongen, hetzij door heel vele moed te verzamelen, dan blijkt bijna altijd dat het water niet zo diep is als je dacht. Maar voor die eerste sprong is gewoon heel veel lef nodig, en dat kan niet iedereen opbrengen.

begin met niet te streng zijn voor jezelf. een klein stapje vooruit is ook goed, en lukt het niet meteen? jammer, maar geen kritiek op jezelf geven. begin met kleine stapjes, dan durf je vanzelf de grotere aan.

positieve zelfmotivatie van Sterk is erg goed boekje hiervoor.