Waarom verliezen mensen hun idealen?

Wat leeft, is veranderlijk. Oude idealen kunnen met de tijd vervangen worden door nieuwe. Dit is niets nieuws. Wat de mens op moment X belangrijk vindt, zal op moment Y slechts als bijzaak ervaren worden.

Misschien zien ze hun carrière wel als een manier om meer middelen te vergaren om hun idealen te kunnen bereiken. Misschien is hier wel heel bewust over nagedacht. Dat kunnen wij, zeker op basis van de zeer beperkte informatie die we hier aangereikt krijgen, niet bepalen. Waarschijnlijk levert het meer duidelijkheid op wanneer je de personen in kwestie vraagt wat hun motieven zijn.

Bovendien hoeft een carrière ook niet per sé in de weg te zitten van genieten van de kleine dingen in het leven. Mogelijk genieten ze juist extra van die zonsondergang, omdat het een passende afsluiting is van een dag gevuld met activiteiten die zij waarderen. Misschien proberen ze op dit moment een goede basis te leggen zodat ze op latere leeftijd zonder zorgen beter kunnen genieten van de jonge eendjes in het park. Ik weet het niet, maar dit zijn dingen die ik me zo kan bedenken.

Als pubers weet je nog niet wat je wilt en hoe je dat wilt.
Meestal bepalen de populairste pubers de trend in de groep en de rest volgt ook, want anders horen ze er niet bij. Als volwassene krijg je ineens je eigen mening, je eigen ambities en inzichten in hoe jij je leven gestalte wilt geven. Jij voelt je nu toevallig gelukkig in hoe jij leeft. Je hebt het geluk dat je het zo kunt leven met een partner die waarschijnlijk net zo`n invulling van zijn leven wil.
Anderen hebben misschien door hun partner andere inzichten gekregen en zijn daardoor ambitieuzer geworden, of ze werken graag en voelen zich verveeld als ze even niets doen, of ze willen geen geldzorgen of willen hogerop komen, of vinden iets wat goedkoop is nu eenmaal niet mooi of willen graag pronken of.... Je weet het nooit waarom ze hun idealen van toen los hebben gelaten. er kunnen zoveel redenen voor zijn. De hoofdzaak ligt hierin dat ze volwassen zijn geworden en daarmee veranderd in een persoon die weet wat ze wil en dat is toch iets anders geworden dan de oude idealen die jij wel trouw gebleven bent.

Wat jij opnoemt zijn toch ook mooie idealen: huisje, boompje beestje is niets mis mee.
Een carrière zie ik los van idealen die je hebt.
Je moet denk ik ook vrienden zoeken die meer op jouw lijn zitten. Je bent een beetje aan het los komen van de carrière tijgers. Laat ook aan deze tijgers merken hoe jij er over denkt. Ze zullen dit als je goede vrienden bent respecteren.

Een vraag die bij mij opkomt als ik je beschrijving lees :
Wáren het wel echt idealen van je vrienden, of was het 'er het beste van maken'' zolang het nog niet anders kon?

Blij zijn en je ervan bewust zijn wat er allemaal voor moois om je heen is, zonder er allerlei materialistische fratsen aan toe te willen voegen, gewoon simpel leven met de dingen die je ziet, waar je van houd, en die jouw leven blij en warm en kleurrijk maken, is (voor mij...) een wijze levenshouding.

Niets is zo tijdelijk als het 'nieuwste' of het 'beste'...het is morgen al weer voorbij en passé en achterhaald.

Maar 'keeping up with the Joneses' is een algemeen bekend fenomeen, vooral bij de jonge generatie : je telt niet mee, als je niet de nieuwste merkschoenen en het nieuwste mobieltje hebt...Vervangen wat nog goed is, alleen om je image op te poetsen, en mee te doen.

Als je een carrière-pad inslaat, krijg je onvermijdelijk te doen met je collega's, en dan kan dit fenomeen toeslaan.
Niet meedoen betekent : jezelf buiten de groep plaatsen, en dat vraagt moed. Soms móét je ook wel : als er in de avonduren gesocialiseerd wordt, kan je er bijna niet om heen, óók een keer de barbecue te organiseren, of een nieuw 'kleer' aan te schaffen omdat je bekende kloffie niet 'kan' in de sociale omgeving waar de ontmoetingen plaatsvinden. En, met toenemende financiële mogelijkheden, wordt het steeds makkelijker mee te doen, en toch ook, op een heel andere manier dan tevoren, een voldoening te halen uit het feit, dat je gunstig afsteekt bij de anderen.

Ouderwets vind ik jouw standpunt niet - eigenlijk integendeel.

Voor mij getuigt het van een diep-in weten, dat alles vergankelijk is, en dat het je niets positiefs oplevert om waarde te hechten aan 'dingen'. Maar dit is een keuze, die ieder mens zelf moet (en mag) maken.

Je komt mensen tegen op je pad-door-het-leven, die een tijdje met je mee op lopen. Soms zelfs een hele lange tijd.
En dan scheiden zich de paden....je komt vanzelf wel weer andere mensen tegen, waar je je verbonden mee voelt, en waar je mee op gaat lopen.

Heel vaak moeten mensen via een lange omweg van materialisme, ego, en veel lijden tot een ontdekking komen dat wat ze zoeken ligt onder hun neus, ze moeten alleen kijken omdat te zien. Andere mensen ontdekken dat nooit en leiden een onbewust leven - ze weten zelfs niet dat er is iets onder hun neus.
Sommige mensen (en dat is de antwoord op je vraag) hebben het, maar beseffen niet dat dat het is, dus gaan ze meer zoeken en het lijkt alsof ze hun idealen hebben verloren. Ze hebben hun idealen niet verloren want iedereen wil gelukkig zijn, ze moeten het gewoon via de lange omweg opnieuw vinden.

Doelen bereiken is leuk, maar het onderweg zijn in het leven is het meest waardevol. Ambitie biedt geen garantie voor geluk. Vaak juist niet. Infeite zijn we allemaal kurkjes die meegaan met de rivier van het leven. Er is iets veel mooiers dan alle ambities bij elkaar. Maar dat weet je natuurlijk wel.

Omdat ze het voorbeeld van hun ouders achterna gaan.

Pas later gaan ze opnieuw bekijken of die weg wel de juiste is voor ze. Maar sommigen zitten gevangen en durven niet meer veranderen richting hun werkelijke pad. Dan lijden ze gezichtsverlies, of zitten gevangen in de verantwoordelijkheden die ze hebben (kind, huis, baan, relatie), of anders...

Men heeft de grootste idealen rond het einde van de puberteit. Maar dan begint ook het werkleven vaak. Dus worden ze gedwongen om dan al een keuze te maken die ze de komende jaren moeten handhaven in de maatschappij. Dat is de periode waarin men vaak vastgezet wordt. Vanwege de ambitie. Pas rond de 30-40 ga je eens terugkijken en kijken of je het nog steeds leuk vindt. Die idealen zijn dan vaak alweer vergeten of vervangen.

Jij bent een heel bewust levend mens, heel mooi en waardevol!

Niet iedereen kan dit, veel mensen streven eerst naar materie, status, en soms komen zij later pas tot het besef dat er iets is wat veel waardevoller is dan dit.
Juist dat, wat jij nu al ziet, waar jij van genieten kunt.

Je bent zéker niet ouderwets! Integendeel!
Je bent een mens die bewust leeft en de omgeving ziet!
Die de kleine mooie dingen in het leven waardeert!

Dat je het gevoel hebt dat jij niet meer bij hen past, is natuurlijk heel logisch, jij leeft op een ander niveau.
Zinvol en verrijkend om op zoek te gaan naar vrienden die ook de kleine dingen van het leven zo waarderen!

Je hebt alle reden om trots op jezelf te zijn, juist omdat jij tevreden bent met dát wat je hebt!

Wij zijn van jongs af aan gevoed door de maatschappij om materialistisch te denken
Er is ons een illusie opgelegd dat je met succes je vrijheid kan kopen en dat we hierdoor gelukkiger gaan worden.
Er wordt ons de verkeerde idealen voorgeschoteld

Bijna alles draait om geld, daardoor hebben we egoïstische gedachtes gecreëerd, waardoor we
helaas afstandelijker en zakelijker met elkaar omgaan

Er is steeds minder ruimte voor het geven en nemen van liefde, meestal gebeurd dat met voorwaardes (ik doe iets voor jou en jij dan ook voor mij?).
Mensen die zich te snel gaan settelen zijn dan niet vaak bezig met hun eigen liefde en spelen het dan op safe

Nee je bent zeker niet ouderwets, maar gezegend met een goed en juist gevoel.
Het is inderdaad zo zinloos om je te verliezen in het jagen naar geld en rijkdom.
Je kinderen zullen er later blij mee zijn, en bij jouw doodsbed de buit al gaan verdelen, zoals dat helaas zo vaak gebeurd.
Ik denk dat het geestelijke armoede is om je te storten in je werk en goed.
Door hard te werken zul je de pijn en het gemis niet voelen, en het geld zal je een tijdelijke bevrediging geven.
Wees blij dat jij anders bent, want het leven kan inderdaad zo mooi zijn.
Vorige week zat ik om kwart voor vier s"morgens buiten, net toen het licht begon te worden.
De dauw lag op de velden, en de vogels begonnen met hun gezang.
Wat je dan voelt, is met geen pen te beschrijven, de eenheid met alles wat leeft.

Realiteit doet de idealen verliezen.

Als ze de kleine zaken van het leven niet kunnen zien, gaan ze voor ambitie, carrière en andere oppervlakkige zaken. En iedereen doet het, tot het genoeg is of totdat een arts zegt dat HUN leven eindig is, want dan pas geloven ze dat het waar is. En dan zijn alle idealen ineens weg.

Bij het ouder worden veranderen ambities.

Je vriendinnen zijn strevers geworden , een beetje de slaaf van zichzelf ! Laat ze maar als ze alleen dat nog zien. Maar wat heel belangrijk is , blijf zoals je nu bent ( alle respect ) Jij bent veel gelukkiger !!!