Weet je absoluut zeker dat je dood gaat?

Tja, daarover verschillen de meningen. Het is iets dat we tijdens ons leven waarschijnlijk nooit zullen weten.

Als je gelooft in reïncarnatie, dan kom je vanzelf weer terug. Als Christen ga je na je dood naar de hemel voor het "eeuwige leven" en zo zal er in verschillende andere geloven ook wel iets zijn voor na de dood.

Je weet pas iets absoluut zeker als het gebeurd is. En als het gebeurd is dan kan je het niet meer weten omdat je dood bent en dus zul je het nooit absoluut zeker weten.

Wat er met je lichaam gebeurt als je dood gaat, kun je je voorstellen, maar wat gebeurt er met je geest? Leef je op een bepaalde manier voort? Zelf denk ik van wel, maar niet in een hemel. Ik denk dat wat ik op aarde bereikt heb, voortleeft op aarde. Bijv. in mijn kinderen, maar ook in wat ik bijgedragen heb aan de maatschappij. In eerste instantie zal mijn "geest" nog wel iets zijn dat men kan oproepen, maar hoe langer ik dood ben, hoe meer dit versnipperd zal raken. Maar wat ik nu schrijf is een visie. Hoe het in werkelijkheid zal gaan, zal de toekomst uit moeten wijzen. Alleen is er één probleem…. ik zal het zelf nooit te weten komen.

Dat is een kwestie van geloof. Voor mensen die niet geloven zal het bij de dood ophouden. Voor mij gaat het leven op een andere manier verder op een andere plaats. Spannend :)

Als je dood gaat houd alles op. Een voor mij heel erg beangstigende gedachte en ik wou dat ik het anders kon geloven. Maar denken dat er iets anders gebeurd is onlogisch. Dat verondersteld iets als een eeuwige ziel. Maar er is totaal geen aanwijzing voor het bestaan daarvan en door de definitie van de ziel kunnen we nooit bewijs hebben van het bestaan ervan. Als je totaal geen objectieve empirische aanknoop punten voor het bestaan van iets hebt is het onzinnig om het aan te nemen. We kunnen per defintie niet zeker weten wat er gebeurd als je dood gaat. Daarvoor moeten we de proef op de som nemen helaas kunnen we het daarna niet doorvertellen. Maar het is naar mijn inzien zeer onlogisch en vrijwel uit te sluiten dat er na het leven iets is.

Je lichaam zal inderdaad eens sterven, maar je geest blijft bestaan.
Christenen geloven dat gelovigen, die op aarde leven op het moment dat Jezus terugkomt, niet zullen sterven maar 'opgenomen' worden in de hemel. Maar wanneer dat zal zijn weet geen mens.

Elke keer als ik het woord "ik" gebruik in een zin weet ik dat ik in m'n dagelijkse ego zelf zit. Het geconstrueerde zelf dat ik heb opgebouwd door wat ik heb gedaan in m'n leven en m'n ideeen en overtuigingen.
Als ik doodga verdwijnt dat "ik" niet helemaal denk ik. M'n familie herrinert zich mij nog bijvoorbeeld. Dus stukjes "ik" blijven nog lang rondhangen.
Maar er is ook nog een echt, natuurlijk zelf, en die bedient zich niet van de term "ik".
Volgens Carl Jung is dat het 2 miljoen jaar oude zelf. Die gaat gewoon lekker door.
Anthony Stevens heeft daar een interessant boek over geschreven. The Two million year old self.

De mens is van oorsprong niet geschapen om te sterven. Vandaar dit ook niemand er rekening mee houd dat hij ieder ogenblik in gevaar is. Hoeveel mensen sterven er niet onverwachts? Bereid u voor voor het te laat is. Overdoen is helaas niet mogelijk!

Lijkt me klaar als een klontje.
Hennie Vrienten zong: "Als de laatste die jou heeft gekend, ook verdwenen is, dan is het echt!"

Zekerheid kan niemand bieden; De medische defintie van dood zijn is rationeel, als er geen hartactiviteit meer is.Voor het overige kunnnen we alleen maar respecteren voor zij die geloven in een voortbestaan en zij die overtuigd zijn van het eindige.

Ik heb me zelf ook wel eens met deze vraag beziggehouden en kwam met de volgende theorie:
Ons hele lichaam is opgebouwd d.m.v celdeling.
Op het moment dat we ons voortplanten hebben we eigenlijk een stukje externe celdeling van ons zelf gecreeerd.
In deze vorm hebben we dus al het eeuwige leven.
Dit zou tevens het gevoel van reincarnatie en de welbekende deja vu's verklaren ( opgeslagen kennis die we op dit moment nog niet kunnen aanspreken maar gezien het inactieve gedeelte van onze hersens misschien in de toekomst wel ).

Ik gaf al aan dat het een theorie is dus is het niet zeker.

In mijn optiek is dat inderdaad absoluut zeker, ik heb alle respect voor mensen die andere dingen geloven maar ik ga er vanuit dat dood ook echt dood is en dat er helemaal niks doorgaat met bestaan ergens.

Er worden op deze vraag veel meningen ingestuurd. Het juiste antwoord is niet met 100% zekerheid te geven.

Strict gezien is een ziel of iets anders dat los van de hersenen functioneert niet aangetoond. Het is ook moeilijk voorstelbaar. Zo'n ziel zou dan toch behoorlijk fijn je neuronen moeten aansturen en dat vereist een fysieke vorm van energie, dwars door het schedeldak en de thermische ruis heen. (Hoe kouder, hoe gevoeliger een antenne.)

De hersenen zouden om het geheel te kunnen laten werken ook data terug moeten sturen naar de ziel. Vast vele megabytes per seconde, geen idee eigenlijk maar het is vast heel wat. Neuronen hebben echter geen radiozendmogelijkheden ingebouwd. (Dat zou wel wat zijn!)

Het is natuurlijk denkbaar dat we in de toekomst de complete natuurkunde, scheikunde en biologie radicaal om moeten gooien maar die kans is nihil. Waarom werkt alles anders nu zo goed?

Mijn antwoord, behoudens de gebruikelijke slagen om de arm, is dus ja. Ja, ik weet zeker dat ik doodga en dat 'het' daar ook mee ophoudt.

Ik weet absoluut zeker dat ik "dood" ga.. voor mij betekent doodgaan, een transformatie van bewustzijnstoestand.

Het "ik" wat ik nu "ik" noem, houd zeker op te bestaan. Dat wil niet zeggen dat er geen ik meer is.. echter in een andere vorm.. een "wij-vorm".. Ik heb het dan meer over de eenheidservaring. Ik noem dit ook wel eens het "grote ik".

De allereerste keer dat ik hierover na ging denken was toen ik de tarot ontdekte. De kaart "de Dood" boezemde me best wel angst in. Maar ik ben nieuwsgierig van aard en ben toen eens gaan bestuderen wat deze inhield en probeerde dat langs allerlei kanten en wegen te bekijken en te benaderen. (boeken, films, meditatie).

ja