Waarom zijn er zo weinig mensen die blij zijn dat ze geliefd zijn door God?

Ik ben ook geliefd door mijn vader, maar dat schreeuw ik ook niet steeds van de daken. Kunnen mensen niet gewoon accepteren dat ze God zien als iets dat er gewoon is, zonder dat ze maar steeds vragen om aandacht voor die God? Laat ik het anders zeggen: Stel.... je hebt 3 kinderen. Eén van die 3 laat steeds maar blijken hoe blij die is dat die geliefd is, vraagt steeds om aandacht, kruipt bij je op schoot, maakt liedjes over hoe geweldig je wel niet bent probeert steeds de andere 2 kinderen ervan te overtuigen dat ze je ook steeds moeten lastigvallen met hun vragen. Terwijl jij gewoon probeert je huishouden te doen en voor je 3 kinderen te zorgen. Wie van die 3 vindt jij dan het meest irritant? Die ene die steeds om aandacht vraagt? Of die andere 2 die gewoon lekker spelen en je eens in de zoveel tijd een keer een knuffeltje komen geven zonder de verwachting van enige tegenprestatie? Ik ben benieuwd naar je antwoord.

Stel dat de God van de bijbel zou bestaan... Dan heb je het over een gewetenloze dictator die zomaar eventjes de complete aarde verdronk (inclusief onschuldige kinderen, babies en dieren), het oké vond dat Mozes de helft van zijn stam liet vermoorden omdat die een gouden kalf aanbaden, zijn 'zoon' moedwillig liet martelen en gewoon bleef toekijken, idiote wetten neer liet schrijven waarbij homosexuelen en opstandige kinderen gestenigd zouden moeten worden en in zijn eentje verantwoordelijk is voor de introductie van de meest afschuwelijke parasieten, ziektekiemen, virussen, ziekten, oorlogen en natuurrampen. En verder heb je het over iemand die iedereen die nooit van hem heeft gehoord of hem domweg te ongeloofwaardig vindt om er in te geloven tot in de oneindigheid in de hel laat branden. En degenen die wel in hem geloven? Die laat hij tot in de oneindigheid kapot vervelen in iets wat niet veel beter dan de hel kan zijn enkel en alleen omdat het ook oneindig is. Ik heb kennelijk een heel andere voorstelling van 'geliefd zijn' dan jij.

De koesterende gedachte dat ik geliefd ben door een omnipotent wezen is voor mij geen reden de waarheid af te wijzen. Het simpele feit is dat er geen enkele goede feitelijke aanwijzing is voor het bestaan van god. Moet ik daarom mijn geloof wijzigen? omdat de gedachte dat er een omnipotent wezen is die mij lief heeft en die voor mijn ziel zorgt naar mijn dood? Al vind ik de gedachte dat het leven doelloos (geen doel van hoger af bedoel ik hier mee je kan wel je eigen doel stellen) is en dat er niets is na de dood beangsitgend. Ik ga niet mijn beeld van de werkelijkheid aanpassen omdat een gedachte mij koesterd ik houd het liever bij de koude waarheid.

ik geloof wel op mijn eigen manier, ik ga niet naar de kerk of naar een mis buiten een begrafenis om, ik bid ook niet (ook niet als ik iets nodig heb). ik geloof het wel maar laat me geen wet voorschrijven of ik wel of niet naar de kerk moet gaan. heb mijn kind ook niet laten dopen, omdat ik dat geen toevoeging vind. als hij me daarvoor niet accepteerd, dan maar niet.