Waarom is religie over het algemeen meer geaccepteerd in onze maatschappij dan spiritualiteit?

religie is een eeuwenoud iets, en spiritualiteit is een moderne frats. jaaaaa, ik zie de minnetjes al komen ;p

Hoelang heeft het wel niet geduurt voordat religie geaccepteerd werd in de maatschappij. Hoeveel oorlogen enz. Dat is hetzelfde met spiritualiteit, dat zal op een gegeven moment ook geaccepteerd worden. Maar zelfs religie is niet helemaal geaccepteerd hoor, kijk maar naar de islam.

Religies zijn eeuwenoude 'constructies' van zingeving. Het feit dat zij geaccepteerd worden ligt m.i. aan hun ouderdom (gewenning) en de 'constructie' als zodanig: je kunt binnen het systeem ervan redeneren (en er is geredeneerd en daarover is geschreven), je kunt ermee verklaren (als blijft het een religieuze verklaring) en je kunt er verder meer bouwen (construeren dus). Spiritualiteit daarentegen is geen 'constructie' maar zij maakt deel uit of komt voort uit religies. En dat vaak - niet altijd - uit meerdere religies. Omdat mensen van 'zekerheden' houden, zullen ze daarom eerder vallen voor een religie dan voor spiritualiteit. Maar... er zijn uitzonderingen en die bevestigen wellicht de regel?! Leuke vraag overigens! +1

spiritualiteit lag ten grondslag aan de religies. Pas toen er regels en voorschriften en te bekleden functies en macht bij kwam kijken werden het formele religies.

Misschien ligt het aan mij, maar valt het begrip religie niet onder spiritualiteit? Ik bedoel dat religie een levenswijze is die gebaseerd is op de aanname (het geloof) dat spirtiuele zaken een bepaalde waarde vertegenwoordigen, dit als tegenovergestelde van mensen die zich liever richten op datgene wat te zien, te meten, te bewijzen is etc. Ik kan het verkeerd hebben, het kan ook een vrij persoonlijke interpretatie zijn van de woorden religie en spirtiualiteit, maar zoals ik het zie kan er dus geen verschil zijn in acceptatie, omdat spiritualiteit hooguit een algemener begrip is dan religie, waneer het aankomt op een bepaalde levenswijze / zienswijze.

Religie is al eeuwenoud, spiritualitieit is veel ouder, of misschien ook wel niet omdat het heel vroeger het zelfde was. Maar de laatste 2 eeuwen is religie een duidlijker begrip geworden, door allerlei regels en geschriften. Door veel onderlinge verschillen kan je precies zien met welke religie je te doen hebt. Het is een afgebakend gebied geworden. Je kan er een naam aan geven, vaak zelfs een plaats of land. Je kan het aanwijzen als het zich in een ander land vestigt. Je kan er naar wijzen en het benoemen. Het is duidelijk wel of niet aanwezig. Je kan het een naam geven. Je kan er in geloven of niet. Je kan je er van afkeren omdat je weet wat het is. Spiritualiteit, dat een onderdeel van een religie kan zijn,maar ook geheel zonder kan, is niet zichtbaar aanwezig. Het is transparant, vluchtig als rook. Niet aantoonbaar, niet bewijsbaar, niet meetbaar. Er bestaan geen regels, geen uitleg, geen geschriften. Het is er wel en het is er niet. Daar kunnen de meeste mensen niets mee. Die willen keiharde wetenschappelijke bewijzen. Dus is het minder geacepteerd in onze maarschappij.

Ik betwijfel of dat inderdaad zo is en vraag me af hoe je daarbij komt. Een verklaring zou kunnen zijn dat de meeste mensen in onze maatschappij religieus zijn en dus religie meer zullen accepteren dan spiritualiteit. Vermoedelijk weten de meeste mensen ook nauwelijks wat spiritualiteit feitelijk is, want het heeft een nogal zweverig en vaag karakter. En wat "de boer niet kent dat friet ie niet".

Omdat religie een manier is om mensen onder controle te houden, spiritualiteit leidt er toe dat mensen zich laten leiden door hun innerlijk kompas waardoor ze zich aan de controle onttrekken.

Spiritualiteit is de basis van religie. Spirualiteit is je persoonlijke beleving los van allerlei regeltjes. Religie is spiritualiteit voor een grote groep volgens een bepaalde leer, cultuur of gewoonte. Is het niet meer de vraag hoe het komt dat Religie de spiritualiteit is verloren en gevangen zit in regels en gebruiken?