Als je dood bent is alles dan gewoon echt voorbij?

Nee, dan is het zeker nog niet voorbij, maar dat ervaart een ieder weer anders.

Jozef Rulof is een Nederlander en geld als expert als het over deze zaken gaat... Hij heeft hier 30 boeken over geschreven en legt alles in detail uit hieromtrent...
Hij zegt dat je blijft leven, maar dan zonder lichaam... En dat je ooggetuige blijft van zaken in de wereld...
Als ik er veel meer over ga vertellen dan krijg ik weer negatieve beoordelingen... Kijk op zijn site en zie dat er wel degelijk expertise is hierover en wel in het Nederlands..

Eenmaal mens, dan blijf je mens...
Je gaat na de dood naar een plek van je eigen afstemming...
Droomloze slaap is te vergelijken met de dood inderdaad, want in diepe slaap is er geen ervaring... Maar dat wil niet zeggen dat je niet bent, want elke morgen sta je toch weer levend op (tot nu toe)...

Iedereen vraagt zich dit weleens af, maar eigenlijk is er maar 1 antwoord op te geven: dat merk je dan wel, (of niet (als het helemaal afgelopen is en je dus niet(s) meer bent)).
Veel mensen van wie gelooft dat er leven na de dood is, leven ook daarnaartoe. Bijvoorbeeld ze doen niets 'fout' (moorden plegen, dat soort dingen) omdat ze anders misschien in het tegenovergestelde van een paradijs komen, of omdat ze erg ongelukkig reïncarneren.

Als jij het geloof in een volgend leven (via reïncarnatie of iets in de trand van leven in een paradijs) nodig hebt als stimulatie om op het rechte pad te blijven, blijf het dan vooral geloven. Geloof je erin omdat het je een prettiger gevoel geeft, of omdat het je minder bang maakt voor de dood: blijf erin geloven.

Natuurlijk ben ik er ook benieuwd naar, heel erg benieuwd... houdt het op, is er een soort hemel, reïncarneer je, allerlei mogelijkheden zijn er. Maar weet je wat: blijf er niet te lang bij stilstaan en geniet van je leven nu :)

voor de méns is het dan voorbij... en de mens met zijn mind is de enige die zit te vlassen op een antwoord op deze vraag...al eeuwen lang...
en hoe die mens er ook over denkt, welk idee hij er ook over heeft... dat maakt allemaal niet uit, want het is het mensenlichaam en de mensenmind die dood gaan... het lichaam is op enig moment begonnen en dat stopt ook weer op enig moment...
terwijl dat wat jij wérkelijk bent, gewoon door gaat...
alleen dan zonder lichaam... en is dan nog minder gebonden aan deze wereld... dan ben je weer werkelijk vrij... JIJ hebt geen begin en geen einde...

en inderdaad ...misschien ervaar je dood zijn het zelfde als dat je diep slaapt... dan is er gewoon een tijdje niets... iedere avond oefen je je alvast in het overgeven aan de dood... en 's morgens word je weer wakker... misschien is incarneren (ook alweer zo'n product van de mensenmind omdat de mind het niet aan kan zien dat iets zou stoppen...)ook gewoon weer wakker worden...

Wat er met je lichaam gebeurt als je dood gaat, kun je je voorstellen, maar wat gebeurt er met je geest? Leef je op een bepaalde manier voort? Zelf denk ik van wel, maar niet in een hemel. Ik denk dat wat ik op aarde bereikt heb, voortleeft op aarde. Bijv. in mijn kinderen, maar ook in wat ik bijgedragen heb aan de maatschappij. In eerste instantie zal mijn "geest" nog wel iets zijn dat men kan oproepen, maar hoe langer ik dood ben, hoe meer dit versnipperd zal raken. Maar wat ik nu schrijf is een visie. Hoe het in werkelijkheid zal gaan, zal de toekomst uit moeten wijzen. Alleen is er één probleem…. ik zal het zelf nooit te weten komen.

Ja. Waarom? Omdat datgene dat je 'ik' bepaald: je hersenen en de daaraan gekoppelde zintuigen dan niet meer werken. De rest ook niet trouwens. Dat heet nou 'dood'.

Toegevoegd op 22-05-2009 14:32:58
Mensen kunnen overigens compleet van karakter veranderen door bv een ongeluk, een herseninfarct of een ziekte als Alzheimer. Dit is een bewijs dat 'de ziel' in direct verband staat met de conditie van je hersenen en niet los van je hersenen kan bestaan. Immers, als de ziel 'onstoffelijk' zou zijn, dan zou een karakter in zo'n geval niet kunnen veranderen.

De antwoorden op deze vraag kun je grofweg splitsen in twee groepen:

"Ja, als je dood bent, is alles echt voorbij."
"Nee, als je dood bent, krijgt je leven een vervolg, en dat vervolg is afhankelijk van de vraag hoe je dit leven hebt geleefd."

Zelf lijkt de eerste groep het waarschijnlijkste. Ik geloof niet dat er zoiets als een persoonlijke ziel bestaat. Sterker nog, ik geloof dat persoonlijkheid überhaupt een illusie is. Er is dan dus niemand om na de dood wat dan ook te doen.

Als je kijkt naar de tweede groep antwoorden, dan hebben ze gemeen dat ze een soort leven na de dood verwachten (of dat nu reïncarnatie is, of op aarde rondwaren als geest, of naar de hemel/hel/voorgeborchte/vagevuur gaan, of een paradijs/eeuwigejachtvelden etc. betreden). Verder hebben ze gemeen dat ze ervan uitgaan dat de manier waarop je nu leeft, invloed heeft op het soort leven dat je na de dood hebt, of dat nu is in de vorm van een oordeel van een opperwezen, eigen onverwerkte zaken of karma.

Wie heeft er gelijk? Dat kun je niet zeker weten. Ik denk de eerste groep antwoorden, maar ook ik kan dat niet zeker weten. Wat me veel belangrijker lijkt: het maakt in feite niets uit. Denk er maar eens over na, wat doe je als er leven na de dood is? Dit leven zo goed mogelijk leven opdat je een mooi leven na de dood tegemoet gaat. En wat doe je als je iet gelooft in leven na de dood? Dit leven zo goed mogelijk leven, het is immers de enige kans die je hebt.

Mijn advies is dan ook: leef je leven zo goed mogelijk, en maak je niet druk om wat daarna komt.

Als we het antwoord op die vraag nou eens wisten... Dan zouden we gelijk weten of de bijbel het bij het rechte eind heeft, of Char en Derek Ogilvie ons niet bedonderen en of we ons zorgen moeten maken of we ooit in de hel terecht gaan komen. Het enige antwoord op deze vraag is: Dat merk je vanzelf wel (of niet).

Het gaat hierbij om wat je zelf gelooft. En dat moet ieder voor zich bepalen. Ikzelf geloof dat er "iets" is na de dood, maar wat precies: geen idee.

Dat is maar net wat je wil geloven.
Persoonlijk heeft geen enkel argument mij kunnen overtuigen dat er nog iets is na je dood.
Het leven moet je nu meemaken, want het is eenmalig. Als je dan accepteert zul je ook niet zo gauw jezelf en een heleboel medemensen opblazen om in de hemel te komen.

Iets wat ik sowieso niet geloof is de hel

Dood gaan is een overgang naar een beter leven! Als we dit goed zouden begrijpen dan zou het na het sterven een feest moeten zijn voor de achterblijvers.
Komt trouwens noch steeds voor bij div. natuurvolkeren! Maar we hebben het sterven gedramatiseerd, als heel erg beschouwd, als een groot verlies, als een emotioneel afscheid, als een onbegrijpelijke noodzaak.
Maar geboren worden betekent ook sterven, maar het betekent geen echt afscheid, we leven alleen op een andere manier verder.

Er is maar een manier om daarachter te komen...