Wat zouden Boeddha en Jezus Christus van elkaar kunnen leren?

Ok, dus jij zegt dat ze eigenlijk niets meer van elkaar kunnen leren, en qua ontwikkeling op hetzelfde niveau zijn?

Toch ben ik ook wel benieuwd wat Boeddha zou zeggen als hij Jezus tegen zou komen als Hij zou zeggen:
"Ik ben de weg de waarheid en het leven" Wat zou Boeddha daarop zeggen of doen? Zou hij zich verheugen en denken eindelijk kom ik iemand tegen die het begrepen heeft? Of zou hij zeggen "goh, ik ook!"? Wat als Jezus dan zou zeggen "Wie mijn vlees niet eet en mijn bloed niet drinkt heeft het leven niet in zich", hoe zou Boeddha dan reageren?

In de context waarin J. v Nazareth dit als Christus zijnde, mogelijk zei, is dit juist ja, maar dat zei hij dan tegen mensen die (nog) geen Christus geworden waren...
En dat vertellen de Boeddha en de Christus, wat mijnsinziens het zelfde is, elkaar niet, dat weten ze immers al. Verlichting, zoals wij doorgaans zo nonchalant benoemen, lijkt voor ons een ultiem eindpunt..., maar is volgens hen juist het beginpunt, en reikt alsmaar verder als zij in stilte zijn...
Daarvan zeggen ze, dat het oneindig en niet meetbaar is. Naar mijn weten zei hij dit; Ik ben de weg= de verlichte helpt je.
De waarheid = de 'struktuur' van Orde.
Leven = de gestalte van die Orde. Soms realiteit, maar soms ook visie, sorry. ;-)

Maar wat denk je dat Boeddha dan dacht dat die woorden van Jezus betekende?

Als ik denk,....stap ik in een 'valkuil'.
Mijn denken die als middelpunt zichzelf verkozen heeft, is nooit ook maar een seconde objectief of vrij van zichzelf. En als ik de wens heb, voor jou een antwoord te bedenken, dan is alweer het uitgangspunt mijn waarde..., die ik bevestig tegenover mezelf.
Dat is de wens die mijn denken heeft, en dat denken noemen we ik. Maar denk ik dan, ik wil het in goede zin, toch ook aan jou geven?
Gewoon omdat je vraagt? Het is mijn denken, die nog steeds dat middelpunt op de eerste plaats heeft staan.
En het resultaat van 'het jou antwoorden' is misschien een goed gevoel bij jou...over mijn ik die naar jou heeft gereageerd. Wat te merken is uit je reactie, en dat neemt mijn denken op in mijn geheugen, waardoor de waarde van mijn centrale-ik voor altijd is gestegen....het maakt een goed gevoel in mij.
Dat noem ik in onwetendheid, naastenliefde, het heeft een goed effect, maar gaat alleen om mij... Dat is precies waar de Boeddha en de Christus los van waren, los van hun ' ik en wat het wil'.
Daarom noemde ze het bovenstaande, een fictieve wereld, er is geen werkelijkheid meer in.
Zij (stel ik me zo voor) hebben niet die wil, de ander te plezieren omwille van zichzelf.
Want de ene IS de ander, en de ander IS de één. Dat laatste is in onze wereld van verschillende dingen, niet goed te beseffen, daarom vragen we (in overeenstemming met ons denksysteem) een bewijs.
Theoretiseren, filosoferen, theologiseren, etc is het gevolg van denken wat we doen..en komt niet met het antwoord, want nogmaals, ons denken kan dat niet beseffen, dan had je dat allang gedaan. ;-) Stilte is wat er zou zijn tussen die 'twee'..dat is tenminste wat ik denk..., want woorden zijn de verdeling in je denken, de verdeling van dat wat eigenlijk één is, zoals zij zelf hebben gemeld.
" in stilte kan alles zijn, en kan alles ontstaan"
( leegte hoor je vandaag ook wel eens, dat is het zelfde denk ik) ;-)

Ik begrijp dat stilte iets goeds en moois kan zijn. Maar met je denken kun je toch iets goeds doen?! Als Boeddha het achtvoudige pad gaat vertellen (stel even) dan ga je toch ook niet zeggen ik ga daar niet over nadenken want dat heeft met mijn ego van doen. Het kan nl best zo zijn dat dat ego als dat gebruikt maakt van zijn denken iets op het spoor komt wat juist nog in hemzelf zit wat hem zou kunnen hinderen.
Ik begrijp dat dát dan niet op te lossen is het denken maar je kunt het denken wel gebruiken om kritisch te zijn tov van alles. Het is natuurlijk prima als je zonder denken kunt maar hoe zeker ben je van jezelf. En ik begrijp wel dat het er niet om gaat om zeker van jezelf te zijn, maar het kan wel een criterium zijn of 'je' goed 'bezig bent'. Maw het kan zo zijn dat je denken een valkuil is. In dat geval zijt ge een gelukkig mens. Maar zie het denken niet álleen als zelfverheerlijkend maar ook als middel.

Het is inderdaad waar, dat je met denken op zich heel veel goeds kan doen.
Ik ben er zeker ook geen vijand van.
Ik gebruik het dagelijks, net als iedereen, en doe er moeite voor, het anderen naar de zin te maken. De verlichte, of het nu de Boeddha of de Christus of iemand anders is, heeft ook gewoon zijn denken bij zich.
Dat verlies je ook helemaal niet, en hebben ze nooit verteld. Je denken, met alles wat erbij hoort, is ook je bewustzijn en je onbewustzijn, je ego, je geheugen, en de hele struktuur die maakt dat je beseft wie je bent.
Het is mijn denken die zorgt dat ik door het gebruik van mijn geheugen, weet hoe ik naar huis toe rijden moet.
Het is mijn kennis, mijn vak en kundigheid op dat gebied.
Nee, dat verlies je natuurlijk niet. Het grote verschil tussen deze bijzondere mensen en ik, is dat ze het denken op de tweede plaats hebben gezet.
Ze zijn er nooit meer de slaaf van.
En als ik mijn denken verdedig ( ik kan er toch ook nog lieve gedachten mee maken?) dan zal ik nooit die onvoorwaardelijke Liefde ervaren, dan moet ik met mijn denken ( die voorwaardelijk is, want 'ik') liefde máken, en dat is toch een heel ander 'ding'... dus praktisch een superapparaat dat denken, maar psychisch van ondergeschikt belang.
terwijl je het nooit zal kunnen uitzetten, het zal je altijd ten dienste staan.

Bedankt voor je reactie, maar ik had eigenlijk gehoopt dat je inging op de vraag zelf?!

Ik heb eens gehoord van een ontmoeting tussen twee ' verlichte' mensen, die uren met elkaar gewandeld hebben en geen woord gesproken hebben met elkaar...terwijl de communicatie naar hun zeggen heerlijk was..... En dat heb ik je geprobeerd te zeggen. ;-) Maar....wij willen meeeer!
Conflict, verschil, kontrast, verdeeldheid enz.
Blijkbaar hadden zij dat niet....:-) 'Je leeft in een illusie'.....Boeddha?
'Hij die de 'wereld' gevonden heeft, vinde een lijk'....Christus?

Jammer dat je dat -meer- zo negatief interpreteert.
Je kunt door vragen en antwoorden toch ook -meer- leren?

@erotisi, sorry zo bedoel ik dat niet naar jou. Natuurlijk is de vraag automatisch voorzien van zijn antwoord, al weten we het soms nog niet...
Voor mij persoonlijk, is het vragen stellen, de beste manier om tot inzicht te komen in mijzelf, en dus zal ik die bijzondere manier van ons, niet onder waarderen, zeker niet. :-) Wat ik hierboven bedoel heeft te maken met ons denkwerk, waarin kontrast zo belangrijk is.
Altijd denken we in termen van hoog of laag, goed of slecht, klein of groot, enz..
Dat is het systeem van denken nu eenmaal.
En zolang onze vraag uit ons denksysteem voortkomt, kunnen we geen inzage krijgen wat het betekend als de twee genoemde mensen elkaar zouden ontmoeten.
We zouden het immers 'ontcijferen' met ons dualistische denkproces, met alle akelige vertalingen tot resultaat. 'Je moeder haten' waar Jezus het over had, is inwezen het zelfde...
Daar snappen we niets meer van, toch?
( haten was een ander woord voor 'op de tweede plaats zetten' in die tijd)
En dat was klaarblijkelijk wat hij zei....het wereldse op de tweede plaats zetten, nooit op nummer één. M.a.w., als ik de woorden als tekst beschouw, dan ben ik een politicus, en ga ik in verweer met wat ik denken kan....
Als ik de woorden als spiegel beschouw, waarin ik mezelf kan 'zien' en ervaren, dan heeft elke vraag een diepgang die ik niet eerder had verwacht... Maar ja, dan moet ik het nog uitleggen, met woorden die niet de hele lading laten zien, en ontstaat verwarring, waarvoor ik me excuseer! ;-)

Bedankt voor je toelichting Ik begrijp dit stukje niet zo goed: "Als ik de woorden als spiegel beschouw, waarin ik mezelf kan ‘zien’ en ervaren, dan heeft elke vraag een diepgang die ik niet eerder had verwacht…" Welke woorden bedoel je? En wat bedoel je met jezelf zien in die woorden? En kun je ondanks de tekortkoming van woorden het toch enigszins verwoorden of is je excusering daarvoor absoluut?