kan ik met mijn kids naturistisch kamperen terwijl ex mogelijk dwars gaat liggen?

helemaal mijn idee....wij zijn als kinderen (mijn zus en ik) ook op de nodige naturistische vakanties meegenomen, en toen we zo'n jaar of 8-9 werden, vonden wij dat helemaal niet meer fijn - pré-puberale schaamte, misschien?
Ik weet nog, dat mijn (jongere) zusje zei, dat zij geen behoefte had aan al die bungelende lullen.

Die kinderen zijn vijf en acht, op die leeftijd wordt de keuze voor de vakantie altijd ingegeven door de voorkeur van de ouders. Persoonlijk vind ik campings waar je kleren moet dragen overigens juist moeilijkdoenerij. Dan wordt je wakker in je tent, moet je je daarbinnen moeizaam aankleden, plakkerige kleren aan je bezwete lijf (zo'n tent warmt hard op in Zuid-Frankrijk), naar het douchegebouw, weer uitkleden in zo'n veel te krap hokje, je kleren ergens kwijt moeten waar ze niet nat worden, douchen, afdrogen in dat hokje waar je je kont niet kan keren en dan diezelfde smerige kleren weer aan. Nee, dan naturistisch kamperen: wakker worden, tent uit rollen, lekker even afspoelen onder de openluchtdouche en drogen aan de lucht.

precies mijn punt: het is de keuze van Bas, niet van zijn kinderen. Als je graag zonder ex-problemen met je kids op vakantie wilt, zou ik niet moeilijk doen en naar een kledingcamping gaan. Ook al moet je dan de ontberingen van kleding en douchehokjes doorstaan.

Het is *altijd* de keuze van Bas en niet van zijn kinderen. Als hij naar een naturistencamping gaat (oh help, bloterikken!). Als hij met ze naar een hotel gaat (dat kan toch niet, veel te saai voor de kinderen). Als hij een leuke doe-vakantie met ze doet (levensgevaarlijk!). Als hij een culturele reis met ze maakt (ik ben niet christelijk, dus mijn kinderen mogen zelfs als toerist geen kerk binnen!). Als hij met ze naar het strand gaat (straks krijgen ze huidkanker, of ze verdrinken!). Naturistisch kamperen is net zo min 'moeilijk doen' als al die andere opties. Als die ex een stok zoekt om mee te slaan, valt er altijd wel wat te verzinnen. Hoever moet Bas zich aanpassen? Tot hij de vakantie viert die zijn ex voor hem heeft uitgezocht?

Er zijn in feite twee aspecten:
1. vakantie met de kinderen
2. vakantie als naturist
De ex vindt, dat deze twee niet gecombineerd kunnen worden. De vraag van Bas is: zou hij het toch combineren, ondanks dat zijn ex (de moeder van de kinderen) daar moeite mee heeft?
Ik zou daarop zeggen, doe het gewoon niet. Wat Bas zelf op vakantie doet, moet hij helemaal zelf weten (sub 2.). Als hij zijn kinderen meeneemt (sub 1.), heeft de moeder van zijn kinderen daar een stem in. Anders wordt de verhouding tussen Bas en zijn ex het heel vervelend voor de kinderen, dat moet je niet willen. ik heb verder geen enkele mening over de alternatieve vakanties die je noemt, maar daarvoor geldt het bovenstaande evengoed. Als de moeder daarmee moeite heeft, moet je daar rekening mee houden. Als Bas die dingen in zijn eentje wil doen, moet hij dat lekker doen.

Daar zou ik het in een normale situatie misschien mee eens zijn, beide ouders moeten (uit opvoedkundig oogpunt) één lijn trekken in dit soort dingen. Maar die alternatieve vakanties waar je geen mening over hebt noem ik natuurlijk niet voor niets. Wat als de ex *ieder* vakantie-idee van Bas afschiet? Dus gewoon zoekt naar een mogelijkheid om of de vakantie te laten afblazen of juridisch te gaan zitten kloten? Wat moet Bas dan doen? Tegen zijn kinderen zeggen "papa gaat niet met jullie op vakantie"? Of zijn er grenzen aan redelijke aanpassing aan onredelijke eisen van de ex?

waarom hoef je niet meer op één lijn te zitten richting je kinderen als je het met elkaar oneens bent? Dat is toch het hele idee van op één lijn zitten naar buiten toe, als je het met elkaar eens bent, is dat geen issue. Alleen wanneer je het oneens bent, dan komt dit grotere goed, het welzijn van je kinderen in het geding en moet je je naakte trots wegslikken. Wat Bas dus moet doen, is met zijn ex om tafel gaan zitten om het te hebben over een geschikte vakantiebestemming. Laat haar eerst een bestemming voorstellen, zodat ze niet meer kan stellen dat ze het oneens is met het hele idee van een vakantie. Dan heb je een open gesprek en kun je het over alternatieven hebben. En ik merk dat het een gevoelig punt is, maar als het je kinderen aangaat, trek gewoon een broek aan als dat beter is...

Zo gevoelig is het niet hoor, ik lig niet in scheiding. Mijn punt is alleen dat je bij je antwoord lijkt uit te gaan van een redelijke ex. Eén met wie je überhaupt om de tafel kúnt gaan zitten. Maar hoe moet je omgaan met een onredelijke ex? Eén die zoekt naar mogelijkheden om je zoveel mogelijk geld aan advocaten te kosten, of één die überhaupt probeert te blokkeren dat je met je eigen kinderen op vakantie gaat? De uiterste consequentie van niets doen dat de ex niet goedkeurt, is dan om je kinderen überhaupt niet te zien.

En jij gaat uit van een onredelijke ex, omdat ze erop tegen is dat Bas met zijn kinderen naar een naaktcamping wil gaan (hoewel dit volgens mij nog niet aan haar is gevraagd). Gemakshalve schaar je daar dan ook allerlei andere vakantiebestemmingen bij. Misschien is de ex helemaal niet zo onredelijk, ik weet niet waarvoor zij haar advocaat allemaal inschakelt. Misschien wil Bas zijn kinderen bijvoorbeeld niet naar school sturen, omdat hij gelooft in zelfeducatie. Misschien is het een alimentatiezaak. Anyway, we dwalen van het onderwerp af, kennelijk is jouw advies om gewoon naar de naaktcamping te gaan. Mijn advies is: praat met je ex, voordat je naar de naaktcamping gaat. Als er goede alternatieven zijn, doe dan gewoon iets anders.

Heb je mijn antwoord gelezen? Daar staat in wat wél mijn advies is. Overigens ga ik niet uit van een onredelijke ex, ik hou rékening met de mogelijkheid van een onredelijke ex en vraag hoe je daar dan mee om zou moeten gaan. En ik hou niet rekening met een onredelijke ex vanwege iets met naaktcampings, maar omdat Bas schrijft over een ex die 'alles aangrijpt' om hem 'dwars te zitten'.

Wat is je concrete advies aan Bas dan? ik begrijp wel dat Bas zegt dat zijn ex moeilijk is, maar ik verwacht dat zijn ex hetzelfde over hem zegt. Nogmaals, mijn antwoord op jouw vraag 'hoe om te gaan met een onredelijke ex' is: met haar in gesprek gaan.

Dat staat al op deze pagina hoor, heb je niet de moeite genomen de andere antwoorden te lezen? "Ben jij/zijn jullie al eerder naturistisch gaan kamperen met de kinderen? En hebben de kinderen zelf er zin in? Dan zie ik niet wat je ex er tegenin zou kunnen brengen. Is het nieuw voor je kinderen of ziet één van je kinderen een beetje op tegen het kampeeruitje, dan heeft je ex een groter handvat om juridisch te gaan kloten. Dan kan het gemakkelijker gedraaid worden naar een verhaal dat je de kinderen hiertoe zou ‘dwingen’." De keuze of hij het 'juridisch kloten' van zijn ex ziet als reden om helemaal niet te gaan, kan ik niet voor hem maken.

ja, ik heb je antwoord wel gelezen, maar ik zie alleen je meninig over naturisme, geen advies aan Bas of antwoord op zijn vraag.
Dus wat is je advies?

Huh? In het geciteerde stukje staat sowieso geen mening over naturisme. Ik had hetzelfde geschreven als het om een zeilvakantie ging. En ook het niet geciteerde stukje gaat niet om mijn mening, het punt is juist dat naturisme op zich juridisch niet gezien wordt als schadelijk voor kinderen etc. Mijn advies lijkt me helder: als het gezin gewend is om naturistisch te kamperen en de kinderen hebben er zin in, dan gewoon gaan. Als het gezin niet gewend is naturistisch te kamperen, of (één van) de kinderen ziet ertegenop, dan rekening houden met dat 'juridisch gekloot'. Als de tweede situatie aan de hand is, kan ik niet de beslissing voor Bas nemen wat hij doet met de wetenschap dat 'juridisch gekloot' mogelijk is, dat moet hij zelf beslissen. Is het nu wat duidelijker voor je?

Waarom begin ik inmiddels een vermoeden te krijgen dat jij juist je eigen mening over naturisme laat meewegen, en dat je eigenlijk sowieso vindt dat mensen 'gewoon een broek aan' moeten hebben?

Dus jij zegt: als naturisme in het gezin geen probleem is, is er geen probleem. Lijkt me helder, daarop ziet de vraag natuurlijk niet. Als het wel een probleem is, dan moet je daar rekening mee houden.
Mijn advies is dan: bespreek het of doe gewoon lekker iets anders.
jij geeft in de situatie dat het een probleem is, geen advies. snap je nu dus dat je antwoord vooral een heleboel tekst is, maar niks concreets inhoudt?

ik weet niet waarom je dat vermoeden krijgt.
Of mensen een broek dragen, interesseert me in het algemeen bijzonder weinig. Al vind ik het wel weer vermakelijk, om naar feestjes te gaan waar ze die uitlaten. Ik vind alleen als de stabiliteit van een gezinssituatie aangaat, je er niet moeilijk over moet doen om een broek aan te trekken.