Dien je een bekende altijd te groeten?

Dat is onbeschoft naar degene met wie jij in gesprek bent toe. Vergelijk het met iemand een hand geven maar ondertussen naar een mooie vrouw kijken. Dan betekent die handdruk niets!

Amadea

• 11 december 2015 18:39

Een beleefdheidsuiting kan ook bestaan door even een glimlach (en met b.v een hoofdknikje) te geven aan de `bekende voorbijganger` om te groeten en dan verder met het gesprek te gaan waar je mee bezig bent?

carscho

• 11 december 2015 19:32

Ik ben het eens met Amadea, tijdens een gesprek kan dat niet, maar na het gesprek zou ik wel even naar die persoon toe lopen en hem of haar begroeten. Zeker als je een leidinggevende functie hebt, is belangrijk iedereen even te begroeten bij het binnenkomen en gedag te zeggen aan het einde van de werkdag.

crea

• 11 december 2015 19:39

Doe als de Fransen en groet éénmaal per dag, niet meer. Groet niet als je met iemand praat, maar concentreer je op je gesprek. Doordat je iemand aankijkt als je luistert of praat kan je een ander ook niet zien. De passant voelt zich dan ook niet beledigd.

Ivana

• 11 december 2015 19:59

Ik vind de oplossing van carscho wel passend. idd een knikje ten teken dat je de persoon groet; die ziet namelijk ook wel dat je in gesprek bent. Speciaal oogcontact maken zou ik niet doen, de voorbijganger kan de situatie goed inschatten en zal zien dat je met een gesprek bezig bent. Bij een serieus gesprek hoor je elkaar geregeld aan te kijken, dus alle kans dat je die voorbijganger niet eens opmerkt.

WillemNeoChorio

• 11 december 2015 21:05

Mijn kinderlijke reactie [heel lang geleden] was dat ik het ‘ontzettend onbeschoft’ vond om iemand die je kende *niet* te groeten =at any time/date or place= . Nu met het klimmen der jaren , weet ik dat het zakelijk gezien ongehoord is om tijdens een gesprek [zoals in dit voorbeeld] een derde te groeten , of op welke manier dan ook aandacht te geven , want DAT is dus juist tamelijk ‘onbeschoft’ en al helemaal niet zakelijk! Een ieder die dit niet begrijpt, is (a) niet zakelijk en (b) waarschijnlijk jong en/of emotioneel betrokken. Iemand een knikje toebedelen/aandacht schenken is naar mijn idee het maxi-maximale wat je zou kunnen doen, maar zeker niet aan te raden!

jodokus52

• 12 december 2015 10:05

In het voorbeeld ging het idd over een kort kijken en knikje. Ik denk dan weer dat daar veel factoren een rol spelen.
Wie zie je? Waar ben je? Met wie praat je?
Hoe zakelijk is dat zakelijke gesprek?
Ik kan met een collega staan roddelen. Aangezien we alle twee ergens werken en officieel aan het werk zijn is dat ook al zakelijk.
Ik kan ook aan een balie staan. Als ik daar met iemand praat moet ik nog steeds alles in de gaten houden. Zeker de deur, want er mag niemand door zonder zich aan te melden.
En dan natuurlijk de puur die-hard zakelijke gesprekken, maar zouden die in een openbare plaats plaatsvinden waar je anderen kan zien? In het eerste geval zou ik zeggen, doe maar dat groeten. Dat derde, dat lijkt idd niet te passen.

nounka

• 12 december 2015 18:41

Als je met iemand in gesprek bent, geef je aan je gesprekspartner uiteraard je aandacht. Die aandacht openlijk onderuit halen, door te kijken naar de gebeurtenissen om je heen, is merkbaar voor je gesprekspartner, en hij/zij voelt zich niet meer van belang.
En dat is ie ook niet....
Als je telefoon een signaal afgeeft, dan heb ook zoiets...ga je kijken of juist niet?
Het is de vraag of dit is wat je wenst?
Zo ja, dan kun je het ook doen...
Zo nee, doe het dan ook niet, let er niet op. De waarde van elk gesprek, begint bij de waarde die je hebt voor jezelf....en voor die ander.
( het enige wat er toe doet is 'ik en jij'...altijd!)
En daarna komt pas de waarde van het onderwerp in beeld. Het onderwerp kan veel waarde hebben of niet, dat hoeft geen criterium te zijn, de persoon die je spreekt is ten eerste mens, en daar kies je voor in het gesprek.
Het kan heel bijzonder gevonden worden om je heen, als je aandacht schenkt voor de persoon, terwijl het niet eens zo'n belangrijk onderwerp was.....;-) Ik betrap mezelf wel eens op het voortdurend ' brabbelen' van mijn denken, terwijl ik in het gesprek aan het luisteren was....
Van persoonlijk contact is dan geen sprake, ik ben alleen maar bezig met mezelf...., mijn visies, mijn ideeën....;-)
Het is een vorm van afwezigheid, als kijken om je heen, of naar je telefoon, je schoenen...
Nu ik het eens opgemerkt heb, kan ik het negeren, door aandachtiger te zijn naar de 'jij' van die twee die in gesprek zijn.
En dat gaat nooit fout. ;-)
Mening hoor..

Typie

• 13 december 2015 17:58

@Typie...Mooie mening. Bedankt!

nourdin

• 15 december 2015 17:30