Weten dat je doodgaat... Hoe zou dat voelen?

Ik weet al een jaar of 35 (ik ben nu 39) dat ik ooit dood ga. Ik besef het iets minder lang maar ik ben al vrij vaak bijna dood geweest maar ik denk dat als ik wist dat het over een paar dagen te gebeuren stond ik niets anders zou doen dan normaal. Er zou alleen een last van me afvallen omdat ik de angst voor de dood niet meer hoef te hebben. Mijn laatste dagen zou ik ten volle genieten.

Mensen zijn vaak, op een gegeven moment, moe van het leven en kijken zelfs uit naar de dood.

Mijn eigen oma had een bepaalde berusting en vond het niet erg, eerder aanlokkelijk, het voelde als een verlossing vond ze. We mochten dan ook niet treurig zijn van haar, ze "wist" dat ze naar een betere plek zou gaan.

Ik weet ook van mensen die zich met hand en tand verzet hebben tegen de dood. Deze man stierf omdat hij zich had verslikt in een snoepje, ik heb hem zien sterven, hij was bang.

Ik denk dat ik dan gewoon een groot feest zou geven en dronken wordt omdat ik denk dat ik gek ga worden als ik weet dat ik dood ga.

Sterven van ouderdom zal ik minder of geen moeite mee hebben, ik heb m'n leven dan geleefd en waarschijnlijk bereikt wat ik heb willen bereiken.
Als ik dan ook nog 's avonds ga slapen zonder weer wakker te worden...sterf ik als een tevreden mens!

Het ligt er aan hoe je gaat. Als die vrouw tevreden is met het leven dat ze geleid heeft, kan ik me goed voorstellen dat ze heeft gezegd: "Het is goed zo, ik mag gaan". Of iets van die strekking. Het ergste lijkt me dat je nog jong bent, nog zoveel wil doen en gepland hebt, en dat je dan als donderslag bij heldere hemel te horen krijgt dat je nog maar een paar dagen hebt. Volgens mij kun je je daar als mens maar heel moeilijk bij neerleggen en dat is dan een understatement. Bij deze vragen moet ik vaak aan het programma van BNN denken, getiteld "Over mijn lijk". Daar gebeurt het precies zo, het overkomt die mensen en ze MOETEN zich er bij neerleggen. Veel respect als je dat kan, het lijkt mij een zeer grote opgave.

Het is heel raar.Enerzijds is er berusting, anderzijds willen mensen met al hun krachten blijven leven.Palliatieve zorgverleners hebben me dit meermaals bevestigd.

Tja, iedereen gaat een keer dood - je ontkomt er niet aan. Ik denk dat 't belangrijkste is dat je niet veel pijn hebt.
Als dat wel 't geval zou zijn, heb ik denk ik liever een 'prik'.
Verder is er toch nog wel hoop dat er na de dood nog iets prettigs is. Als je 'gelooft', is dat geen probleem (dan denk je dat je in de hemel komt). Echter, ik weet niet wat 'geloof' exact is, dus weet ik niet eens of ik wel KAN geloven. al zou ik 't willen. Als je een goed leven hebt gehad, zal er ook geen probleem zijn.

Ik heb het geluk (of de stomme pech) gehad dat ik de ervaring heb mogen opdoen met een Bijna Dood Ervaring in april 1998. Dit was een simpel narcose foutje van de annestesist...

Ik denk dat de reactie van mevrouw iets is geweest in de trant van:

"Ik heb één mooi, lang en gelukkig leven gehad. Eén leven waarin ik lief en leed heb mogen delen en veel ervaring heb mogen opdoen. Ik ben nu ?? jaar en zie niet meer in wat langer leven hier aan toe zal voegen. Het is mooi geweest en ik wil voorkomen dat ik op letere leeftijd aan een langzame pijnlijke dood sterf!"

Maar om nu te kunnen zeggen hoe dit voelt? Ik denk dat het één weloverwoge besluit is. En niet zomaar iets, wat je op één mooie pinksterdag besluit te doen...

Het antwoord dat ze zei was dat het niets bijzonders was en dat ze dat elke dag al meegemaakt heeft...
Gaan slapen lijkt heel erg op doodgaan, het enige verschil is dat als je bij slapengaan weer wakker wordt je je verleden herinnert en bij doodgaan niet...

Ik denk dat je sowieso je heel erg rot zou voelen. En dat je na verloop van tijd heel ernstig zou gaan nadenken of het nog wel zin heeft om die laatste dagen nog te leven. En sowieso heel veel moet huilen.