Je moet daarbij eerst heel duidelijk twee dingen onderscheiden :
Je hebt psychische klachten, veelal veroorzaakt door tegenslagen in het leven in combinatie met slechte 'copingstrategieën' om daarmee om te gaan, steun uit de omgeving of bijkomende praktische problemen.
En je hebt psychiatrische klachten, die hoe mooi je leven ook op rolletjes loopt, vroeg of laat ALTIJD de kop op zullen steken, omdat ze nu eenmaal het gevolg zijn van een aangeboren probleem in de hersenen, vaak al tijdens de zwangerschap ontstaan.
Beide kunnen een of meer erfelijke factoren hebben , maar beiden kunnen ook op zichzelf voorkomen.
Een baby kan dus bij de geboorte al psychiatrische klachten hebben (zo zijn bijvoorbeeld autistische kinderen vaan huilbaby's). Maar bij zeer ernstige stress in de baarmoeder (bij een moeder die drugs gebruikt bijvoorbeeld, of ernstige ondervoeding) ZOU je kunnen spreken van 'psyschische klachten", hoewel het onderscheid met lichamelijke klachten op die leeftijd nog moeilijker te maken is dan bij een volwassene - en zelfs daar is het onderscheid soms moeilijk zoniet arbitrair.
Een kind dat geboren wordt echter met duidelijk afwijkend gedrag, heeft niet per definitie pijn, ongemak of lichamelijke klachten om lichamelijke redenen. Dus ja, een baby kan geboren worden met psychische of psychiatrische klachten.
Maar een of twee ouders met psychiatrische klachten, geven die klachten zelf sowieso niet per definitie door aan hun nageslacht. Hooguit de eventuele aanleg voor de oorzaak van die klachten, die in combinatie met een ongezonde omgeving zeker tot uiting zal komen, maar met goede opvang, begeleiding en zorg hoeft dat niet.