Ik heb 1 kind en krijg altijd opmerking wanneer komt je 2e.

Ik denk dat dit voor een heel groot gedeelte met vanzelfsprekendheid te maken heeft -helaas.

Vanuit het verleden is het al 'normaal' geweest om, als alles goed verloopt, zoveel mogelijk kinderen te baren.

Daarbij komt kijken dat ook in het heden de meeste gezinnetjes minstens twee kinderen hebben.
Het is ook niet voor niets dat mensen aan een gelukkig getrouwd stel vragen wanneer de eerste komt, terwijl die mensen misschien uberhaupt niet eens kinderen willen, en vaak zelfs raar aangekeken worden als die keuze bekend wordt gemaakt.

Ik denk dat de mensen er door die zaken onbewust vanuit gaan dat jullie als een gelukkig gezinnetje, dus ook een tweede kind zullen krijgen, en er helemaal niet bij stil staan dat dit jullie wens niet is of helaas niet tot de mogelijkheden behoort.

Dit alles is goed bedoeld en gebaseerd op het gemiddelde van 2,1 kind per gezin.

Ik noem het bemoeizucht.
Net als dat iedereen maar als vanzelfsprekend aanneemt dat je überhaupt kinderen wil hebben.
Gisteren ook weer een buurvrouw op bezoek bij mijn ouders en maar vragen... Goh, nog geen vriendje, je moet wel opschieten, anders ben je te oud om kinderen te krijgen.
Fl***er toch een eind op. Kromme tenen. Ga een ander lastig vallen.

Je kunt veel veiliger over hert weer praten...

Natuurlijk doet men dat...

Maar je kunt het voorkomen door in een gesprek te zeggen als het ter sprake komt: "Ik heb kinderen..." Oh ja, hoeveel dan? en dan antwoord je: "één..."
Ik weet zeker dat er dan geen vraag meer komt over kinderen...

Dus proactief oplossen dat probleem...

Het is niet weten wat te zeggen, daarom koppen ze dat in voor open doel... En het is bemoeizuch, klopt ook... En het is niet nadenken, maar zeker geen belangstelling...

men zoekt voor een "snel" praatje altijd t eerste wat men opvalt..zo hoor ik ook vaak t zelfde,maar dat is dan weer iets anders..

Toegevoegd na 1 minuut:
kan inderdaad irritand zijn..

Men doet 't gewoon omdat men zo snel geen betere onderwerpen kan verzinnen bij 't voorkomen van stiltes in de gesprekken.
Verder kan je gewoon eerlijk zijn: 'dat zit er gewoon niet in' is een prima antwoord en 't gespreksonderwerp is direct afgelopen.

Ik denk dat het achteloosheid is... wat mijn voorgangers al zeiden, men wil een praatje met je maken.
Ik wilde alleen nog even toevoegen dat ik die frustatie ook VAAK gevoeld heb, toen ik een aantal jaren vrijgezel was werd me altijd gevraagd "...en hoe is het met de liefde?". En nu ik bezet ben "hoe denk je over kinderen, ga je die nog nemen?" of "wanneer gaan jullie trouwen?". Terwijl ik heel hoogst waarschijnlijk beide dingen niet ga doen en dat weet mijn omgeving echt wel en toch vragen ze het! Het zijn gewoon de gebaande wegen waar naar gevraagd wordt, want dat zijn makkelijke onderwerpen, gespreksstarters.

Tja, vroeger kwam de pastoor daar zelfs speciaal voor naar je toe thuis.

Dat ligt erg aan de toon van degene die het vraagt en je relatie tot hem/haar. Zou een wildvreemde het vragen, is het gewoon ongehoorde bemoeienis. Zou de buurman het vragen met een lach op zijn gezicht, dan bedoelt hij waarschijnlijk dat je een leuk kind hebt en dat hij nog wel zo'n buurmeisje/jongen wil.

Je zult zelf aan de hand van de situatie moeten bepalen hoe je het opvat. Je doet er het beste aan om dat soort opmerkingen gewoon over je heen te laten gaan want in feite heb jij niets met andermans verwachtingen te maken.