Wat zijn de voor- en nadelen van het hebben van een kind op achtienjarige leeftijd?

Wel een heftige keuze als je 18 bent. Ik ben zelf 18 en zou er echt nog niet aan moeten denken. Ik moet zelf nog zeker 4 jaar studeren en dan een keer beginnen met werken. Het ligt er denk ik puur aan hoe jullie situatie is. Is jullie financiële situatie en relatie stabiel genoeg om een kind te kunnen onderhouden? Zijn jullie voldoende thuis om voor het kind te zorgen. Ben je wel zo ver dat je een kind wilt? (want een kind vraagt natuurlijk veel van je tijd) Ik denk dat het een puur persoonlijke beslissing is. En bedenk wel: een kind krijg je, die neem je niet zomaar even. Denk er goed over na.

nadeel: de kosten, de tijd die het kost, de zorgen, je nachtrust wordt verstoort, je kunt niet meer uit, je vrienden begrijpen je niet meer omdat je kind altijd voor gaat

voordeel: je bent jong en flexibel,

Allereerst, een kindje heeft liefde en geborgenheid nodig. Als je een stabiele relatie hebt dan redt je het wel natuurlijk.

Maar even praktisch: hebben jullie een huis, je opleiding klaar en een vaste baan om financieel ook een stabiele situatie te bieden? Zo nee, zet die rammelende eierstokken nog even in de diepvries ( ja, dat is heel moeilijk als hormonen gaan opspelen ) , en probeer daar aan te werken.

Zo ja, ga ervoor!

Als ik jou was... niet doen. Hoe graag je het ook wilt. Is het niet te vroeg? En schrijf anders een op een blaadje wat de voor en nadelen ervan zijn. Kom je er dan nog niet uit dan zou ik er toch nog gewoon een tijdje mee wachten. Hieronder nog even een die misschien iets voor je is...

Nadelen:

* Financieel sta je waarschijnlijk niet zo stevig als wanneer je nog paar jaren wacht
* Je bent zelf nog niet uitgegroeid, studies wijzen uit dat je hersenen officeel pas op 21jarige leeftijd "voltooid" zijn, op jouw leeftijd zie je nog niet alles
* Je verliest (in mijn ogen) de vrijheden die bij de early twenties horen, dus je kan niet wanneer je wilt iets doen, je moet altijd om een kind heen plannen.
* Een studie wordt moeilijk/onmogelijk (en ja, je kan altijd later studeren, maar studiefinanciering krijg je tot je 30ste)
* Een kind kan je niet uitzetten, ik denk dat je het op het moment erg romantiseer.

Voordelen:

.......... Je bent nooit alleen?

Ja, ik klink niet razend enthousiast, maar ik heb in mijn omgeving gezien wat er gebeurd als kinderen/jongeren kinderen nemen, en zowel de ouders, als de kids, zijn er niet beter op.

Zo ken ik een stel, nu in hun 40, twee volwassen zonen, en weten van ellende niet wat ze moeten, zeggen steeds, ja, toen we jong waren, hadden we alles moeten doen, want het doen op 40+ jarige leeftijd, is erg zwaar en moeilijk.

Maar uiteindelijk is het jouw keuze, maar laat het een wel overwogen keuze worden. Word een au pair voor een paar weken/maanden, kijk hoe het is om verantwoordelijk te zijn voor zo een hummeltje, en dan weet je het zeker, of je er klaar voor bent of niet.

Succes!

Iedereen heeft zijn eigen ding. Ik wou al kinderen toen ik 15 was, en heb gewacht tot mijn 18e voordat ik zoiets had van, nu kan het echt.

Voordelen zijn:

Je bent jong moeder, de aansluiting met je kind is een stuk groter. Ik hoor mijn oudste zoon regelmatig zeggen dat hij blij is met zulke jonge ouders. Bovendien wordt de kans groter dat jij nog je achterkleinkinderen gaat meemaken, een leuke grote familie onder je hebt.

Nadelen:

Voor sommigen is het lastig dat ze niet meer zovaak uit kunnen gaan, en hebben moeite met de verantwoordelijkheid, maar ik heb wel het idee dat dit meestal is bij degene die eigenlijk nog geen kinderen wouden.

Ik heb het uitgaansleven nooit gemist, heb altijd genoten van moeder zijn en aan de feedback van mijn kinderen te zien kan ik zeggen dat ik het er behoorlijk goed vanaf breng.

Weet wel goed wat het betekend, moeder worden. Nachtvoeding, minder vrijheid, zorgen om zijn/haar welzijn.

Maar positief is genieten van die lach, die onvoorwaardelijke liefde.

Als je bereid ben de verantwoording te nemen en je weet wat dat is, vind ik niet dat jou iets in de weg staat om al aan kinderen te beginnen. Als dat nou eenmaal jouw ding is. En carriere maken vind je niet belangrijk. Prima toch!!

Dit is heel persoonlijk. Ik heb mijn 1e kind gekregen op mijn 26e en achteraf gezien had ik beter kunnen wachten tot ik mijn leven meer in balans had, meer levenservaring had en financieel meer mogelijkheden had.
Voordeel is dat je nog jong bent als je kinderen opgroeien en je dus nog jong bent als ze het huis uit gaan. Alleen: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen....

Je kunt een oefenbaby proberen! Lees verder eens op de verschillende forums (google op "jong moeder").

Een slimme meid krijgt haar kind op tijd.
Achttien is wel een beetje jong, maar als jullie er aan toe zijn, aan de basisvoorwaarden kunnen voldoen (inkomen, huisvesting, kleding, voeding, opvoeding), en de basis van jullie relatie is goed, (vertrouwen, communicatie, liefde, gemeenschappelijk toekomstbeeld), zou ik niet weten waarom niet.

Als er ook maar één van die dingen niet in orde is, zou ik er niet aan beginnen, want een kind is GEEN speelgoed, en je kunt het niet meer terugdouwen. Je hebt je léven lang - en in elk geval de eerste pakweg 20 jaar - de verantwoordelijkheid voor een mens, die al heel snel geen lief klein schattig afhankelijk babietje meer is, maar zeeën van tijd gaat kosten en een grote druk kan leggen op je relatie.

Dus : geen vaste baan, niet genoeg geld, op-en-af relatie met strubbelingen, schulden, onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen, issues die je zelf nog moet oplossen, wat dan ook ; niet eens over PIEKEREN om daar een kind in te betrekken. De kans dat dat op de lange duur goedkomt is namelijk wel HEEL erg klein, en ELK kind heeft recht op twee ouders met een stabiele relatie in een stabiele omgeving, veel meer nog dan dat elke ouder recht zou hebben op een kind.

'dol zijn op'van en 'dromen van' zijn NOOIT redenen om ergens aan te beginnen, en al helemaal niet aan een kind.

na delen:

- dag EN nacht voor een kind klaar staan
- een kind boven jezelf en je partner te zetten
- nooit meer #spontaan# kunnen doen wat je eerder deed
- ALTIJD rekening houden met
- veel geld hebben en dit MOETEN spenderen 'aan'
-jij bepaald je eigen leven en ritme niet meer

kortom: JIJ bent niet meer JIJ, maar vanaf dat het kind is geboren sta je 24/7 in dienst 'van' ook als je moe bent, ziek bent, of het even niet meer zo leuk vind. ook als je bonje hebt met je partner.

Voordelen
-je bent moeder (op een jonge leeftijd) en als je ALLES op de rit hebt (inkomsten, woning, zeer stabiele relatie en situatie) kan je zeer waarschijnlijk genieten van je kind.

verder zijn alle NAdelen, gelijk ook je VOORdelen.
en als je dit niet zo ziet: (nog) niet doen :)

Ik was 16 toen ik mijn zoontje kreeg. Hele zware vermoeiende tijd gehad maar als ik het over zou kunnen doen had ik precies hetzelfde gedaan. Tuurlijk zegt iedereen dat je het uitgaan zou missen, maar als je eenmaal een kind hebt denk je daar niet meer aan (ja een uitje naar de speeltuin). En als je kind 18 is ben jij nog jong genoeg om wat schade in te halen vind je niet??

Ik vind: Als je gevoel zegt dat het goed is... doen!!

Toegevoegd na 2 minuten:
Ik ben trouwens nu 22 en mijn zoontje is nu 5 en we kunnen alles samen doen omdat mama ook nog bruist van de energie! Denk aan: lekker samen rennen in de speeltuin, samen in de sneeuw dollen en dat soort dingetjes!!

HEERLIJK! Zo vroeg moeder worden heeft mijn leven in ieder geval veel mooier gemaakt!

waarom noemt toch iedereen alle nadelen?
als je überhaupt een kind mag krijgen is dat toch prachtig!
een kindje is een wonder... En als zij er aan toe zijn, waarom niet?

Voordelen:
Jong moeder zijn is heel prettig, tegen de tijd dat je kinderen pubers zijn ben je zelf ook nog fris en fruitig, kun je je makkelijker inleven en het stukje dat je eventueel gemist hebt omdat je zo jong al in de kinderen zat, haal je gewoon in als je 40 bent.
Jong moeder zijn is prettig, want je bent nog goed opgewassen tegen doorwaakte nachten en je bent nog flexibel in je denken.
Jong moeder zijn is prettig, want je hebt nog niet zulke hooggespannen verwachtingen van het leven als mensen die jarenlang met z'n tweetjes er op los geleefd hebben, dus die zogenaamde vrijheid, die mis je ook niet zo erg want daar ben je nog niet zo aan verslaafd.

Ook met kinderen kun je nog steeds een heel leuk (tikje wild) leven hebben, ik heb veel vrienden die jarenlang gewacht hebben en nooit de interessante spannende dingen met hun leven gedaan hebben die ze zich als tiener voorhielden. Ik kreeg al jong m'n eerste kind en heb die dingen wel gedaan, samen met m'n man en m'n kinderen.

Nadelen:
Jong moeder zijn is ook taai, want je krijgt de vooroordelen van je omgeving over je heen, je krijgt het lastig om je studie af te maken en een goede baan te vinden (je moet jezelf extra bewijzen en je zaakjes heel goed voor elkaar hebben, je mag je aandacht niet laten verslappen en bij de pakken neer gaan zitten). Je kunt later spijt krijgen omdat je nog niet zo goed wist wat je zelf eigenlijk wilde. Soms zul je balen als een stekker (maar dat doe je ook als je pas op je 35ste aan kinderen begint). Maar je kunt er ook voor kiezen om met jezelf af te spreken om geen spijt te krijgen van je keuze. Dus als je een twijfelaar en zelfzoeker bent: niet doen.

Tip: maak wel eerst je opleiding af en zorg dat je zeker bent van je relatie en een dak boven je hoofd hebt. Die baan komt wel, als jij een doorzetter bent, ook met 'n kind. Zeker als je partner zijn steentje bijdraagt. Het perfecte moment voor een kind komt NOOIT. Een baby heeft echt niet zo veel nodig als mensen je willen doen geloven. Maar wel heeeeeel veel tijd, liefde en aandacht.

De gemiddelde leeftijd om het eerste kind te krijgen is inmiddels opgelopen tot 29,4 jaar. Ik zie veel stellen die wachten totdat er een eengezinswoning is en twee vaste contracten, totdat alles zoveel mogelijk onder de pannen is. Dat heeft veel voordelen. Maar het leven is niet altijd te plannen, dat word ironisch genoeg vaak nog het meest duidelijk als je kinderen hébt. Zo lang wachten heeft z'n voordelen maar je kunt er bijna net zoveel nadelen tegenover zetten.
Veel mensen zullen het over kosten hebben (weet je wel wat een pak luiers kost?!) maar dat is tot daaraan toe. Is het kind er eenmaal dan krijgt het hoe dan ook wel schone luiers en flesjes.
Ben je 18, (of jonger of iets ouder) dan kun je zwanger worden. Als dat per ongeluk is dan kun je kiezen voor een abortus (wat gewetensbezwaren op kan roepen en een heel andere discussie oplevert) of er het beste van zien te maken. Ben je 18 en word je opzettelijk zwanger dan moet je er evengoed het beste van maken maar zou je je wel een aantal dingen af moeten vragen, dat heeft alles te maken met verantwoordelijkheid.
Woon je wel zelfstandig? Heb je -voldoende- eigen inkomen? Kun je je studie of werk combineren met de opvang? Hard gesteld: jij kunt niet gaan kiezen voor een kind terwijl je nog bij je ouders woont of op hen leunt, het word jouw kind en dus alle bijbehorende problemen zijn ook van jou (en van je partner natuurlijk).
Ik ken een meisje die op haar 18e besloot zwanger te worden omdat het haar zo leuk leek, ze woonde (en woont..) nog bij haar ouders. Haar moeder heeft haar baan op moeten zeggen om op de kleine te passen en ze hebben het een en ander moeten verbouwen om de kleine te huisvesten. Een vakantie zat er voor de ouders van de jonge moeder dit jaar niet in omdat ze omkomen in de kosten, ze moeten echt sappelen om rond te komen. De jonge moeder werkt bijna fulltime om rond te komen en vind dat ze evengoed recht heeft op uitgaan. Wat mij betreft is dat een onwenselijke situatie. Het meisje wou een kind, haar ouders draaien er voor op.
Kun jij de verantwoordelijkheid écht aan dan moet je gewoon doen wat je niet laten kan maar wees daar wel zeker van. Jouw wens moet niet andersmans probleem worden.

Alles heeft in leven voor en nadelen een kind moetje nemen als er zelf echt aan toe ben.
En danniet aan de voor of nadelen denken .
Maar of je voor zelf er klaar voor bent of de liefde en geduld kan opbrengen.
En of wel of niet je vrijheid die nu heb er voor op kan geven .
Een kind is en blijft een een hele grootte verantwoording
en kan niet 123 als je zat ben weg doen.
Luister na wat jou eigen gevoel en hart zegt en verstand
Maar wat je vriend hier van vind ik was zelf op 18 zwanger geraakt en beviel op me 19 jaar .
Ik heb er zelf nooit spijt van gehad en ik daarna nog 2 kinderen gekregen de laatste op me 43 jaar .
En het enig nadeel is als oudere ben is je energie
maar dat is alles je bent wel wat meer geduldig op oudere leeftijd .
Maar ach eigenlijk maakt niet uit jong of oud het gaat er om ben je er aan toe of niet .
Dat is de vraag die zelf alleen aan kan antwoorden De ene is geboren moeder en er zijn ook onder onze die niet zijn en nooit zullen zijn dus leeftijd zegt niks .
Ik wens heel veel s6 en wijsheid in leven en voor keuze die maakt .

ik droom zelf (letterlijk en figuurlijk) ook heel erg van kinderen(ik ben 20, maar heb dit ook al sinds 18). waar je rekening mee moet houden is dat je je kindje op deze leeftijd niet het beste kan bieden, en als moeder wil je dat natuurlijk altijd. wacht daarom tot na de studie zodat je een stabiel inkomen hebt, een eigen huis, een (uitgebreid geteste) relatie en levenservaring.

Het lastige is dat je eigenlijk geen echt beeld kunt krijgen doe het ECHT zal zijn.

Iedereen die ik ken geeft toe dat hun leven met kinderen nu HEEL anders is dan ze zich altijd hebben voorgesteld (maar gelukkig roepen de meeste er gelijk achteraan dat ze NOOIT meer terug willen en geen spijt hebben).

Dus de voor en nadelen afwegen is gewoon lastig.

Toch zeg ik niet dat je perse moet wachten, Het blijft toch een sprong in het duister en neem het volgende in overwegen:

Stel je stelt het braaf nog 8 jaar uit, ben je 25 en dan "mag" je van jezelf. Dan heb je ondertussen mogelijk ZULKE hoge verwachtingen van jezelf (nu ben je volwassener en dat soort "onzin") dat je het jezelf ERG kwalijk neemt als je het dan toch wel eens zwaar en/of vervelend vindt, want dat mag dan niet meer, je was er toch klaar voor?

Iedereen moet toch gewoon zijn eigen gevoel volgen.

Het enige dat je zou kunnen doen om jezelf een klein beetje te testen, is met een aantal moeders praten en dan vragen wat ze het leukste EN het zwaarste vinden.

En dan niet alleen met moeders van baby's maar bijv ook met moeders van basisschool kinderen want die hebben weer hele andere sores aan hun hoofd.

Je weet gewoon nooit wanneer je er echt klaar voor bent, en feitelijk ben je dat gewoon niet, je moet je erin storten en dan vervolgens gewoon al doende leren.

Toegevoegd na 15 minuten:
Ik bedacht me nog dat er NERGENS statistieken zijn dat kinderen beter af zijn bij ouders die ouder zijn. Dat die bijv minder gaan scheiden en beter voor hun kinderen zorgen.

Er zijn tegenwoordig zoveel verbroken relaties en kinderen die als boksbal in de ruzie tussen hun ouders worden gebruikt.... En dat zijn OOK ouders die op 25, 30 en 35 hun eerste kind kregen.

Er is gewoon geen garantie. Dus nogmaals, volg je gevoel en neem je verantwoording, dat lijkt me het beste

Om te beginnen wil ik je niet kwetsen met wat ik nu allemaal ga zeggen.

Ik kan natuurlijk niet voor jou spreken omdat ik jouw situatie niet ken. Toch klinkt het erg onverstandig en naief om nu al een kindje te willen.

Ik heb ook even je andere vragen bekeken om iets meer over je te weten te komen.

Als je 18 bent ben je (met alle respect) zelf nog een kind. Het komt over alsof je iets mist in je leven waardoor je nu al een kindje wilt hebben. Waarom kan je niet samen geniet met je je vriend van dit leven? Ik heb het idee dat het leven wat je nu hebt echt voorbij is dan. nooit meer tijd om samen lekker op vakantie te gaan, uit te gaan of uitslapen.

Wat heb je je kind nu te bieden behalve liefde? Je hebt blijkbaar niet echt een diploma of serieus werk met een goed inkomen. Gelukkig woon je wel in een flatje en niet bij je ouders.

Ook denk ik dat je nog niet zo heel lang je huidige vriend hebt. (vanwege de vraag over je ex).

Leer nou eerst jezelf en je vriend eens goed kennen voordat je je leven op z'n kop gaat gooien met zo'n kindje.

Ik vind het een beetje egoïstisch om nu aan jezelf te denken met: ow wat is het leuk om een kindje te hebben. Maar denk nu eens aan het kindje! Pas als je alles kan geven (en opgeven) ben je het waard om eraan te beginnen.

Mijn advies: DOE HET NIET, GROW UP FIRST!!

Het ligt eraan of jullie allebei het kind kunnen onderhouden en samen een huishouden hebben want je kind opvoeden bij je ouders thuis en als ouders apart wonen is geen optie.

Als de vader redelijk verdiend en eventueel alleen het gezin kan onderhouden zou ik zeggen: "Waarom niet?".
Als voordeel zou ik zeggen dat je kind langer van zijn/haar ouders kan genieten en voor jullie is het voordeel dat je energie genoeg hebt om lekker actief met je kind te zijn, met een zoontje kan je nog lekker voetballen en met een dochter kan je later gezellig samen shoppen als jij 34 bent en je dochter 16. Zij zal wel trots zijn op een jonge moeder.

Bedenk wel dat kinderen leuk zijn als je ze van een ander ziet af en toe en dat die momenten echter maar momentopnames zijn en dat een eigen kind heel iets anders is. Niet alle baby's zijn vrolijk en makkelijk, de eerste 2 jaar zal je gebroken nachten meemaken met een onzindelijk kind om maar een paar (en de belangrijkste) nadelen te bedenken.
Ook een nadeel is dat je als jonge moeder niet aan verder studeren toekomt en dus je carriere al stopt voordat het begonnen is. Op het moment dat je kind naar de hogere school gaat (als jij 31 bent) zal je toch het verlangen naar werk terugkrijgen en is het niet makkelijk meer om weer in de maatschappij te komen en op die leeftijd is het moeilijk om 24 uur per dat huisvrouw te zijn en op het moment dat je kind uit huis gaat ben jij misschien 38 en is het leuk als je nog een kind hebt maar met je 45e zal je dan toch weer alleen achterblijven als je kinderen uit huis zijn en dan duurt 22 jaar lang hoor als je vaste partner met pensioen gaat en jij door je leeftijd niet meer aan het werk komt.

Ik kan niet voor jou beslissen maar ik zou persoonlijk toch wachten tot je uitgestudeerd bent en een vaste baan hebt, dan heb je je baan nog achter de hand op het moment dat je kinderen naar school gaan.(Al is het maar part-time)

Voordelen: Je bent jong en kans op een gezond kind is groter. En je bent flexibel en hebt een groot aanpassingsvermogen.
Nadeel: nog niet genoeg genoten van het leven, de komende 16 jaar is het een handen binder. Een kind is niet goedkoop.
Succes.

Het ligt er helemaal aan of je in een droom wereldje leeft .
of dat jij er ook van bewust bent van de realiteit ,dus dat het ook anders kan gaan .

Het ideale plaatje van kinderen krijgen of een ideale gezinnetje ,kan nl ook geheel anders uitpakken .

bijv je kindje heeft een afwijking oid ziekenhuis in en uit kan jij / jullie dit opbrengen.
en elkaar dan ook opvangen ?

het vraagt nl heel erg veel van de ouders .

Hoe goed ken jij jezelf op je 18 e sommige zijn dan al erg volwassen en sommige ook net niet helemaal.

Ik wil je niet ontmoedigen kinderen krijgen is het mooiste wat mij is over komen (nou ja overkomen )=serieuze zaak en wel goed overwogen en zeer bewust gewenst .)))

voordeel is wel begin je jong aan de kids ben j e er ook jong weer uit . = mijnervaring.

bedoel sommigen vrouwen van mijn leeftijd hebben nu 1,2 of 3 kleintjes .
En mama zelf zit inde overgang inmiddels . is niet echt ideaal te noemen .

Het gaat er niet alleen om of je het materieel gezien het aan kunt en het redt .

Dat interesseert de kleine niet . t kleintje merkt het wel of je er echt klaar voor bent of niet .

neem het mee en succes gewenst

Jouw vraag: Wat zijn de voor- en nadelen van het hebben van een kind op achtienjarige leeftijd?

Mijn antwoord : Voordeel
je bent ook vroeg weer uit de luiers en de kinderen.

nadeel : eerlijk gezegd weet ik dat niet,want ik wilde bewust moeder en kreeg mijn eerste kindje toen ik net 19 jaar was,
in sept getrouwd op mijn 18e,in dec. zwanger op mijn 18e. .

Moeder worden of mogen worden is persoonlijk ,ik wilde niets liever dan wat anders.

Dus werden mijn dromen werkelijkheid,alleen achteraf ging het jonge huwelijk stuk en ik bleef trots met mijn 2 kinderen doorgaan in het leven.

Nu zijn ze 40 en 37 jaar oud en ben oma van 3 kleinkinderen eentje van 11/9/6 jaar.

spijt dat ik ooit zo jong ben begonnen nee,maar wel spijt dat ik ooit kinderen heb genomen.

dat zou ik nooit meer doen,niet om mijn kinderen o,nee dat zijn super kanjers.

Maar omdat ik voor 200% moeders was,en mezelf dan ook helemaal had weggecijferd voor mijn kids 'met liefde'.

dat zou ik nu anno 2011 nooit en te nimmer meer doen.

weet waaraan je begint........denk eerst nog maar eens goed na of je dat echt wel wil.
Leeftijd is niet belangrijk wel als je jezelf wegcijfer,niet doen!!

Waarom heeft iedereen het steeds over studie? Toen ik 18 jaar was, was mijn mbo-opleiding afgerond en kon ik aan de slag.

Zo via internet kunnen mensen de situatie slecht beoordelen. Sommige 18 jarigen zijn nog te onverantwoordelijk en moeten nog teveel uitproberen. Anderen hebben een duidelijke wens en zijn wel toe aan de verantwoordelijkheid die bij het krijgen van kinderen hoort. Wanneer je, samen met je partner de wens en het vermogen (op alle vlakken die komt kijken bij ouders worden: liefde, geld, verantwoordelijkheid, etc.) hebben ouders te worden, dan staat niets je in de weg!

Wel is het belangrijk dat niet alleen jij, maar ook je partner weet wat het ouderschap inhoudt en zich hier ten volle voor wil inzetten. Je komt van een koude kermis thuis, wanneer hij het toch te zwaar vindt om zijn vrijheden op te geven. Je relatie kan zwaar onder druk komen te staan.
Het is vaak voor moeders iets gemakkelijker/natuurlijker om alles opzij te zetten voor hun kind. Vaders voelen het vaker als een opoffering en missen sneller hun vrijheid. Voorbeeld:
Mijn man heeft 10 jaar alleen gewoond en kon toen doen en laten wat hij wilde. Toen we elkaar ontmoetten (hij 31 jaar, ik 21 jaar) wilden we al snel samen een gezin vormen. Inmiddels zijn we ruim 10 jaar verder en hij heeft nog steeds wel eens heimwee naar de vrijheid van toen...
Aan de andere kant mijn broer als voorbeeld: hij werd vader toen hij net 19 jaar was. Hij was (en is) een geweldige vader, maar de verantwoordelijkheid drukte wel erg op hem. Achteraf was het misschien toch iets te vroeg voor hem. Mijn vader was trouwens ook nog jong en heeft dezelfde druk van verantwoordelijkheid gevoeld.

Mijn schoonzusje heeft haar studie afgebroken om fulltime te moederen. Toen haar 2e kind 4 jaar was, is ook zijzelf weer in de schoolbanken gegaan. Vier pittige jaren van combineren van gezin en studie! Iedereen moest inleveren en er werd ook structureel een beroep gedaan op de oma's. Het is niet altijd gemakkelijk geweest, maar vorig jaar is ze cumlaude afgestudeerd! Zelf zegt ze dat het ideaal is gelopen. Ze heeft haar carrière niet hoeven onderbreken voor het ouderschap en kon na haar afstuderen gewoon lekker op een nieuwe uitdagende baan storten. De kinderen zitten op school en zijn al redelijk zelfstandig. Ze had er niet aan moeten denken om nu nog (ze is 32) aan kinderen te moeten beginnen.

Als jullie graag een gezin willen vormen en de omstandigheden laten het toe: ga ervoor en geniet!