Is de zwangerschap en alle vervelende etc dingen daarvan, de bevalling en de moeite daarvan, de opvoeding, de moeite waard?

Een kind krijgen is het mooiste wat je ooit gaat overkomen, daar heb je zonder twijfel alle moeite uiteindelijk voor over.

Ja hoor, want je krijgt er een kind voor terug, en dat is het echt allemaal waard. En soms baal je er wel van, maar je baalt toch soms ook van je werk? Maar thuis zitten willen we allemaal niet, evenals kinderloos thuis zitten.

Ik denk als je dit afvraagt, je eigenlijk nog niet toe bent aan kinderen krijgen. Zelf heb ik drie kinderen en heb, ook van de zwangerschappen zowel als van de geboortes enorm genoten. Zou het zo weer over willen doen. Ik weet dat de meest vrouwen er anders over denken maar ik vond het helemaal fantastisch om dit te mogen ervaren. Ik zeg expres mogen omdat ht niet zo vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen. I zeg, ja het is zeer zeker de moeite waard.

ondanks dat ik door mijn zwangerschap nu niet-werkende nieren heb. Vind ik het hebben van mijn zoontje absoluut de moeite waard. Is dat heftig genoeg voor je?

Beste Umria,

Zelf ben ik nog geen moeder, maar wel gek op kinderen en Pedagoog in opleiding. Zelf kan ik niet wachten om over een paar jaar zelf moeder te mogen worden!

Echter... er zijn mannen en vrouwen die er bewust voor kiezen kinderloos te blijven. Soms om de redenen die jij aangeeft en soms omdat de behoefte er aan ontbreekt.

Ik ben zelf echt een draak van een kind geweest op sommige momenten en absoluut niet makkelijk, maar mijn moeder is reuze blij met mij (en mijn vader ook...). Mijn moeder zegt dat de band die je met je kind hebt, heel bijzonder en onverwoestbaar is. Dat je onvoorwaardelijk van je kind blijft houden. En die onvoorwaardelijke liefde lijkt me persoonlijk heel mooi.

Zelf ben ik al sinds ik twaalf ben (ben nu negen jaar verder) oppas/gastouder en heb veel kinderen voorbij zien komen. Makkelijke kinderen, maar ook moeilijke kinderen. En daar zorgde ik dan een paar dagen per week voor (van half 8 's ochtends tot half 7 's avonds). Ik kan je zeggen; ook als oppas kan je een heel bijzondere band met een kind krijgen (en als moeder-zijnde zal dat wel 230498203 x bijzonderder zijn hoor). Ik weet nog wel hoe ik die k-u-t-kinderen achter het behang kon plakken soms. Maar wat ik me voornamelijk kan herinneren is hoe leuk het was om te zien dat een kind iets leert (op cognitief, creatief of sociaal gebied) en hoe trots ik kon zijn. Of hoe leuk het was om op te gaan in het fantasiespel van een kind (want elk kind heeft een hoge dosis fantasie, geen een uitgezonderd.)

Toch is het helemaal aan jou :)

Het antwoord op die vraag is heel persoonlijk zoals je aan de antwoorden ziet. Voor mij weegt het niet op. No offence voor alle gelukkige moeders. En ik ben heel erg dol op en beschermend naar mijn neefjes en nichtjes, maar ik heb dat 'broedse' gen gewoon niet en geloof ook niet in die mythe dat je alleen maar gelukkig kunt zijn met kinderen. Er zitten hele leuke en mooie en vooral diepe liefdevolle momenten in kinderen, en ook momenten van intens verdriet, wanhoop of zorg.

Welke keuze je maakt is persoonlijk. Laat het vooral de keuze van jou en je eventuele partner zijn, en niet van de rest van de wereld!!! Mensen zullen proberen om jou hun keuzes op te dringen. Dat gaat vaak onbewust omdat dat hun eigen keuze bevestigt.

En mocht je (jullie) besluiten dat je het wilt dan hoop ik dat het je (jullie) gegeven is.

Ik heb laatst gelezen dat uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat mensen zonder kinderen gelukkiger zijn, en dat pas rond het 90e levensjaar mensen met kinderen significant gelukkiger zijn dan mensen zonder kinderen. Zie die leeftijd nog maar eens te halen.

Denk dat deze ervaring voor ieder heel persoonlijk is.
Sommige gezinnetjes hebben echt heel veel ellende, maar het is een feit, je heb dan een keuze gemaakt en dan kun je niet meer terug.
In andere gezinnen (lijkt) alles heel vloeiend te verlopen, maar of dat echt zo is zul je nooit weten.
Het ligt er maar aan wat je er voor jezelf van maakt.
Voor mij was het: Heb met het maken meer lol gehad dan met het baren.
Toen echter dat kleine mensje in mijn armen lag begin je de pijn alweer te vergeten, het is wel speciaal.
Alleen vanaf dat moment ben je wel verantwoordelijk voor een hulpeloos mensje.

Opzien tegen een bevalling moet geen reden zijn om niet voor kinderen te kiezen. Ook niet de zwangerschap.
Als je het gevoel hebt dat je kinderen wilt, is dit allemaal te verwaarlozen.
Je moet je inderdaad bewust zijn, dat je er een enorme zorg bij krijgt. Een zorg die gaat over standaart dingen, zoals groot worden en puberteit enz.
Wat je nooit mee moet wegen in je keuze, is het gevoel van later.... "Stel dat ik ouder ben,dan zijn mijn kinderen er voor mij". Dat is een grote fout. Kinderen kiezen er niet voor om geboren te worden. Als ze eenmaal geboren zijn, maken zij hun eigen keuze. Dat kan dus ook zijn om aan de andere kant van de wereld te wonen.

Met andere woorden: Wees eerst gelukkig met jezelf, en als je dan nog steeds het gevoel hebt om te kiezen voor een kind, ga er dan voor!! Maar dan puur vanuit liefde en niet gezien vanuit de toekomst.!!

Ik weet dat dit een vrij gewaagd antwoord is.
Ik ben 22 en heb geen kinderen.
Wel begrijp ik wat je denkt/voelt. Maar dan in mijn geval om een andere reden.
Mijn moeder wilde eigenlijk geen kinderen, mijn vader wel. Mijn moeder had anorexia en dacht dat ze niet zwanger kon raken.. Dat gebeurde dus wel..

Om een lang verhaal kort te maken is, dat ik nog steeds elke dag voel dat ik eigenlijk niet in haar leven hoorde. Ze was niet toe aan kinderen en had er eigenlijk ook beter niet aan kunnen beginnen. Dit is wat zij zelf tegen mij gezegd heeft en wat op latere leeftijd ook nog naar boven is gekomen in een gesprek met een psycholoog.

Wat ik hiermee wil zeggen is, dat ik denk, dat als je niet toe bent aan kinderen, twijfelt of weet ik veel wat, je moet beseffen dat 't voor 't kind (of kinderen) ook anders kan lopen als je er wel aan begint zonder er 100% achter te staan.